Reykjalundur - 01.06.1968, Síða 33

BARNAÞÁTTUR REYKJALUNDAR
Lísu, að hann gat ekki stillt sig um að toga svo-
lítið í þær.
„Víst er hún falleg“, sagði álfamamma, „en
kann hún að prjóna?“
„Nei, hún kann það ekki“, sagði Lási, „en hún
syngur eins og engill og hún getur eldað grjóna-
graut án þess að brenna hann við“.
„Húrra!“ hrópaði álfapabbi. „Þá er bezt að
hún eldi grautinn í kvöld, ég hef ekki smakkað
óviðbrenndan graut í fimmtíu ár“.
LFm kvöldið, þegar öll fjölskyldan safnaðist
saman við grautarskálina, kom gamli kirkjuálf-
urinn í heimsókn.
„Fáðu þér sæti og borðaðu með okkur“, sagði
álfapabbi, „annan eins graut hefurðu aldrei á
ævi þinni bragðað11.
En kirkj uálfurinn var svo dapur að hann
hafði enga matarlyst. Hann sagðist nú ekki vera
fær um það lengur að sinna störfum sínum. Það
væri svo margt, sem þyrfti að annast. Það þurfti
að þurrka af kirkjubekkjunum á hverjum sunnu-
degi, raða öllum sálmabókunum, og fægja pen-
ingaskrínið. Verst var þó með kirkjuklukkurnar,
þær áttu að segja: Kling-klang, en sögðu bara
kling. Og nú voru jólin alveg að koma og hann
hafði ekki krafta til að hringja nógu vel.
Alfapabbi hugsaði sig um dálitla stund og
stakk síðan upp á því að kirkjuálfurinn flytti í
hlöðuna en Lási og Lísa flyttu í hans stað í
kirkjuna og tækju við starfi gamla álfsins. Allir
voru ánægðir með þessa lausn. í fyrstu var
þetta erfitt fyrir ungu hjónin, en um jólin voru
þau orðin þaulæfð. Þau toguðu bæði í klukkna-
strenginn og það var langt síðan hljómur klukkn-
anna hafði verið svona fallegur.
Þegar álfafj ölskyldan í gömlu hlöðunni hevrði
klukknahljóminn, flýtti hún sér til kirkjunnar
og gamli kirkj uálfurinn, Jói, líka. Presturinn í
mannheimi og kirkjugestirnir voru einmitt á leið-
inni út úr kirkjunni og nú var röðin komin að
álfunum að halda jólaguðsþjónustu. Kirkjuálf-
urinn gamli spilaði alla fallegu jólasálmana á
orgelið og í fyrstu sungu allir álfarnir með. En
brátt kom að því að allir hlustuðu á Lísu. Hún
söng bezt af öllum. Og hún varð að syngja fleiri
og fleiri lög. Röddin hennar var svo falleg að
jafnvel óþekkustu álfabörnin sátu grafkyrr og
stillt, og álfapabbi gleymdi að hann var svang-
ur. Það var orðið áliðið kvölds, þegar álfarnir
yfirgáfu kirkjuna og héldu heim í gömlu hlöð-
una. Allir settust við langborðið cg borðuðu
jólagrautinn. - Alfapabbi var í góðu skapi og
hann hrópaði: „Gleðileg jól! og ósköp er graut-
urinn viðbrenndur, álfamamma!“
Unnur Eiríksdóttir þýddi og endursagði
REYKJALUNDUR
31