Reykjalundur - 01.06.1968, Qupperneq 62

þá skoðun að ósigur felist í engu öðru en upp-
gjöf annars hvors hinna stríðandi aðila. Ósigur
mætti því aldrei viðurkennast. Nú skyldi reynt
á haldgæði þessarar kenningar. Fljótlega var ný
sóknaraðgerð skipulögð.
Lá nú leið okkar til ísl. sendiráðsins. Hittum
settan sendiherra, Tryggva Sveinbj örnsson og
lögðum vandamál okkar skilmerkilega fyrir hann.
Sýndum við honum ljóslega hvíhkan voðagrikk
„Sameinaða“ hefði gert S. í. B. S. með neitun
sinni, eftir allt sem á undan var gengið. Við
ættum ekki orð til að lýsa því tjóni og vanvirðu,
sem yfir S. í. B. S. gengi ef ekki fyndist ráð
til bjargar. Báðum við hann sækja mál okkar
í nafni sendiráðsins. Tryggvi tók máli okkar vel
og hóf þegar aðgeröir með miklum myndugleik
og röggsemi. Fyrst hringdi hann í Hansen til
að móðga hann ekki að óþörfu. Hansen féll ekki
frá neitun sinni, en vísaði málinu að öðru leyti
til Olsens yfirforstj óra. Ræddi hann því næst við
Olsen með sendiherralegri kurteisi og myndug-
leik. Sagði hann að sendiráðinu og ríkisstjórn
íslands væri greiði gerður, ef hann gæti rétt
hlut S. í. B. S. í þessu máli, hér væri ekki um
einkabrask að ræða heldur ætti hér hlut að máli
víÖkunn mannúðarstofnun í tengslum við heil-
brigðismálaráðuneytið. Margt annað gott og vit-
urlegt sagði sá ágæti drengur. Þetta hreif. Olsen
lofaði að verða við ósk sendiráðsins. Tryggvi
bað okkur að þakka Olsen innvirðulega og gjörð-
um við það með sannri ánægju. Við þökkuðum
einnig Hansen, aðallega samkvæmt kenningunni:
„Heiðra skaltu skálkinn“ o. s. frv. Hansen varð
bara önugur og kvartaði yfir vandræðum, sem
við værum að leiða yfir hann, en sá engin ráð
til að stöðva sókn okkar. En ljónin urðum við
að strika út af farmskránni.
Allt kvöldið voru nýráðnir artistar Rhodins að
heimsækja okkur. Kvörtuðu yfir óhagstæðum
samningum við hann eða sérstaklega móður hans.
Vildu afla sér einhverra bóta hjá okkur. Erfiðlega
gekk að tala þá af sér. Þetta voru nú meiri pex-
ararnir.
Seint um kvöldið hringdi Rhodin frá Berlín
og kvaðst vera búinn að útvega Ijónin, en þau
væru stödd í Englandi þessa stundina. Þá spurði
hann hvort við hefðum ekki einhver ráð til að fá
dýrin flutt til Hafnar í snatri svo að þau gætu
orðið flokknum samferða til íslands. Hann hef-
ur sennilega tekið þá trú að okkur væri fátt eitt
um megn. Þetta var að sjálfsögðu útilokað. Til
þess að svo mætti verða varð til að koma sá
máttur einn, sem ekki var af þessum heimi.
Þá virtist þessi þraut leyst og Einben var
harla glaður og ofurlítið hreykinn, sem ekki var
tiltökumál.
Mér bauðst flugfar heim daginn eftir og neytti
ég þess. Atvinnu minnar vegna þóttist ég eiga
brýnt erindi. Hins vegar kom ekki til mála að
Árni yrði samferða. Svo tortryggnir vorum við
orðnir af skilj anlegum ástæðum, að ekki þótti
vogandi að Árni viki af verðinum fyrr en cirk-
usinn með allt sitt hafurtask væri í skip kominn
og það langt á haf út. Árni sá rnn þetta sem
hans var von og vísa. Á bryggjunni stóð hann
þegar fyrsta flutningnum var lyft um borð. Á
hryggjunni stóð hann, þegar síðasti maður flokks-
ins sté um borð og á sama stað stóð hann þegar
skipiÖ hvarf sjónum þeirra, sem í landi voru.
Þá var eftir að gæta Rhodins, sem ekki gat
fylgt flokknum í skip og sjá til þess að hann
gætti skyldu sinnar gagnvart ljónunum og okkur
og það brást ekki. Að vísu komu ljónin ekki
fyrr en viku eftir að sýningar hófust og kom það
nokkuð að sök, þar eð fólk sótti sýningar dræmt
í fyrstu, því að flestir vildu bíða komu óarga-
dýranna.
Þetta fyrirtæki okkar gaf góða raun og vakti
mikla athygli. ASsókn var geysimikil og streymdu
að gestir úr öllum landshlutum. Einn daginn voru
áhorfendur 5 þúsundir, enda voru þann dag
þrjár sýningar.
Tjaldið var reist í flugvélaskýli við Skerja-
fjörð, sem vinur okkar Agnar Kofoed Hansen
lét rýma fyrir okkur. Hjálpsemi hans var stór-
mannleg sem vænta mátti. Þetta var eina húsið
í bænum, sem rúmað gat tjaldið, þó skorti nokk-
uð á rishæð þess svo að ekki reyndist unnt að
60
REYKJALUNDUR