Reykjalundur - 01.06.1971, Qupperneq 15

Meðallífaldur hefur liækkað hægt og
hægt síðustu áratugi. Því er ekki að neita,
að með honum kemur hækkandi tíðnir
ýnris konar hrörnunarsjúkdóma. Þeirri
spurningu getur enginn svarað, hvort
nokkurn tíma tekst að stemnra stigu við
ellihrörnun vefja líkamans og þá sérlega
hrörnun hjarta- og blóðrásarkerfisins.
Hækkandi meðalaldur, útrýming bráðra
sótta og betra eldi fólksins skapar þannig
ný vandamál frá sjónarmiði heilsufars.
Beinir e. t. v. vendamálinu fremur inn
á nýjar brautir. Með hliðsjón af því getur
lrent, að raunhæf lækkun í þessum hópi
verði ekki svo nrikil, þegar til kastanna
kemur. En hugsanlega finnast síðar meir
fýrirbyggjandi aðgerðir, sem leggja lóð á
vogarskálina í þeim efnum.
Aukning á tæknilegum atriðum í endur-
hæfingu og aukin þekking á þeim sviðum
mun tvímælalaust stuðla að því í framtíð-
inni, að endurhæfing þeirra, sem örorku
hafa eftir sjúkdóma, verði fullkomnari en
hún er nú. Þessi hópur þarf engu að síður
félagslega endurhæfingu en hina læknisfræði-
legu. Og gagnvart þessum hópi skiptir að
sjálfsögðu miklu, hversu hagar til um and-
legt atgervi einstaklinga, sem mynda hann.
Til þessa hóps teljast tauga- og geðsjúkl-
ingar. Öllum er kunnugt, að á meðal þeirra
gefast nú á tímum ýmis tækifæri í lækning-
arátt. Sú breyting til hins betra skapar
aftur á móti aukna þörf þessara sjúklinga
á endurhæfingu, einkum á félagslegu og
atvinnulegu sviði. Jafnframt er talið auð-
sýnt, að tíðni ýmissa geðkvilla, sérstaklega
þeirra, sem rekja má til umhverfisins,
spennunnar og samkeppninnar í þjóðfélag-
inu, hafi aukizt og mun jafnvel aukast
ennþá meir í framtíðinni. Það gefur því
auga leið, að hlutur geðsjúkdóma í endur-
hæfingarstarfsemi í framtíðinni hlýtur að
verða töluverður og þörf geðsjúklinga til
þeirrar Jrjónustu mjög brýn.
Örorka af völdum slysa.
Það er kunnugt, að tíðni slysa hækkar
hægt og bítandi með hverjum áratugnum,
og er Jretta fylgifiskur aukinnar umferðar,
vaxandi iðnvæðingar og hraðara lífs. Þró-
unin hefur orðið á þennan veg hvarvetna
í heiminum. Á móti kemur aukinn áróður
gegn slysum, auknar slysavarnir, aukin
björgunarstarfsemi. Enginn getur að sjálf-
sögðu um það sagt, hvenær tíðni alvailegra
slysa nær hámarki, en trúlega hlýtur að
koma að slíku hámarki. Hámarksgildi örygg-
is í umferð, á vinnustöðum og annars staðar,
hlýtur einnig einhvern tíma að nást. Þann-
ig má ætla, að jafnvægi náist á milli slysa
og slysavarna, og jafnframt ber að vona,
að örygg'i gegn slysum verði að lokum
Jryngra á meturn og lækki tíðni alvarlegra
slysa.
Þótt tíðni slysa vaxi og Jrau gerist alvar-
legri, vex jafnframt tækni í slysalækningum
og slysameðferð. Þannig minnka eftirköst
slysa, en einnig lifa fleiri og fleiri hin
alvarlegustu slys. Hjá því verður ekki kom-
izt, að því fylgi oft á tíðum meiri örorka
en hægt er að finna dæmi til á öðrum
sviðum.
í heild má við Jrví búast, að endurhæf-
ingarþjónustan í landinu muni þurfa að
sinna örorkutjónum vegna slysa í svipuð-
um mæli og nú er.
Æskilegt væri, að yfirliti af Jressu tagi
um horfur á þörf endurhæfingar í fram-
tíðinni fylgdi nokkur áætlun eða tillögur
um, hvernig mæta skuli þörfinni. Ekki
verður það þó gert hér, en Jress getið, að
lög um endurhæfingu mæla svo fyrir, að
nýlega stofnsett endurhæfingarráð láti fara
fram könnun á þörf íbúa landsins á endur-
hæfingu og semji jafnframt áætlun um,
hvernig ber að leysa úr þeirri þörf.
It EYKJALUNDUR
15