Húnavaka - 01.05.1963, Qupperneq 23

HÚNAVAKA
21
Hjónin á Jieinakeldu
Eysteinn Erlendsson
°g
Guðriður Guðlaugs-
dóttir.
ið, stökk ég niður at' stabbanum, en fann þá að eitthvað kom hálf-
illa við fótinn á mér og þvældist í heyið. Heynálin hafði þá stung-
izt neðan undir kálfann og rekizt upp, og kom oddurinn út rétt
neðan við hnésbótina. Þetta var hvergi nærri þægilegt, en ég lauk
þó við að troða í pokana áður en ég gæfi þessu frekari gauin. En
þá sagaði ég skaftið af nálinni og fægði endana með sandpappír, svo
ryðsvarf færi ekki í sárið. En þá var eftir að ná nálinni og eftir að
hafa glímt við það skamma stund, fannst mér skynsamlegast að láta
lækni fást við þetta og lét vitja Páls Kolka, sem þá var héraðslæknir
á Blönduósi. Þegar Páll kom vildi hann svæfa mig, en það aftók ég
með öllu, sagði honum að hann skyldi ekkert hlífast við að taka
til höndunum, enda þótt ég vekti meðan á aðgerðinni stæði. Páll
maldaði í móinn, en ég kvaðst þá mundu gera þetta sjálfur án hans
tilkomu. Þegar Páll fann að ég lét ekki af mínu, tók hann til við
nálina. Hann skar dálítið fyrir oddinum og svo tókst þetta vel.
Hann sagði mér að liggja í rúminu a. m. k. viku, en ég var kom-
inn á fætur eftir tvo daga og farinn að vinna.
Einu sinni lét ég taka úr mér 20 tennur í einu, þá var læknirinn
orðinn máttlaus og gat ekki meira. Ég neitaði að láta deyfa. Smíði
hinna nýju tanna, sem ég fékk tókst illa. Þær vildu sporðreisast upp
í mér. Ég fór með þær aftur til læknisins og í félagi gátum við lag-
fært þær svo að bót varð að.“
— Hefur þú aldrei lent í svaðilförum?
„Nei, ekki teljandi, get varla sagt að ég hafi fengið vont veður.
Helzt mætti þá nefna göngurnar 1916. Við vorum á Réttarhól —