Húnavaka - 01.05.1963, Blaðsíða 55

HÚNAVAKA
53
stund. Köld og tiltinningalaus virtust örlögin hafa slegið hjarta hans
eiturvafinni svipu sinni. Vegna ástarinnar varð hann nú að færa
stóra fórn. Hann varð að fórna frregð sinni á altari ástarinnar. Hann
varð að aflýsa söngnum. Með því hlaut hann að vekja óánægju hjá
fólkinu — ef til vill vekja reiði þess svo að það snerist gegn homira
á framtíðarbraut hans. En Helga var kannski að deyja! — Tvö öfl
börðust örvæntingarfullri baráttu í huga hans. Annað var hin
mannlega ást, en liitt var frægðarþráin. Ástin varð yfirsterkari.
Hann stökk upp af stólnum og þerraði svitann af enni sér. Hann
hafði tekið ákvörðun: Hann varð að aílýsa söngnum. Það var bezt
að Ijúka því af sem fyrst.
Hann slagaði að litlu dyrunum, sem lágu inn á leiksviðið.
„Eigum við að vera sainferða inn?“ spurði sá, sent ráðinn var til
að spila undir sönginn.
„Nei, bíðið þér. F.g ætla einn inn,“ stamaði hann og opnaði dyrn-
ar. Þegar hann steig fyrsta skrefið inn úr dyrunum, sortnaði hon-
um fyrir augum. En hann harkaði af sér. Þegar hinn ungi, glæsi-
legi söngvari birtist á sviðinu, brauzt fram dynjandi lólatak, sem
virtist líkast þungum fagnaðarnið. Kristinn brökk við. Hvað tákn-
aði þetta? Hvort boðuðn fagnaðarlætin, frægð eða feigð frægðar-
vona? Hann rétti ofurlítið úr sér og leit yfir fullskipuð sætin. Augu
hans mættu aðdáunartillitum. Hann svitnaði meira en áður. Það
var ekki um að villast, það skein óblandin aðdáun úr augum fjöld-
ans. — Úff. Öllu þessu var hann nú að bægja frá sér. Bráðlega gat
hann búizt við, að aðdáunin væri rekin burt af gremju — ef til
vill af reiði. —
Lófatakið smáhljóðnaði. Kliður fór um salinn. Loks kom þögn,
djúp, eftirvæntingarfull þ()gn. Hann átti að rjúfa þessa þögn, en
það myndi verða á annan hátt en hann hafði búizt við að yrði fyrir
fáum andartökum. Hann fann titring fara um sig. Napur kuldi
læstist um líkama hans. Nú varð hann að tala.
„Góðir áheyrendur".
Hann þekkti ekki rödd sína, hún var svo tómleg og nístandi
köld. — „Góðir áheyrendur“, endurtók hann og reyndi að ná valdi
yfir röddinni. — Hann hikaði, því að honum heyrðist einhver
hvísla nafn sitt. Hann hlustaði. Jú, það var ekki um að villast.
Þetta var rödd Helgu. Hann sneri sér við á leiksviðinu. Jú, þarna
stóð hún brosandi.