Húnavaka - 01.05.1963, Qupperneq 57

HÚNAVAKA
hér höfðu verið höfð í frammi gífurleg ósannindi og svikabrögð.
Ég varð að reyna að koma í veg fyrir að þú gerðir glappaskot og
mér tókst það vonum fremur. Þegar ég sá, að þú hafðir trúað mér,
flýtti ég mér fram til stúlkunnar, sem komið hafði með boðin til
þín. Hún sagði, að einhver karlmaður hefði beðið sig fyrir þessi
skilaboð og hefði litið út fyrir, að honum væri svo mikið niðri fyr-
ir, að hann hefði raunverulega verið viðstaddur slys. Hann gat
ekkert um nafn sitt, svö að ekki er unnt að vita, hvert illmennið
er. En hvað þér tókst fram úr skarandi vel að bjarga þér úr klíp-
unni, sem ég hélt að þú værir kominn í!“
„Jæja, svona er þetta þá! — Já, ég varð eitthvað að segja, fyrst ég
á annað borð var búinn að ávarpa fólkið. Það er auðvitað ekki al-
gengt að haga sér svona, en ég lield að allt hafi farið vel. Örðug-
leikar og hindranir slíkar sem þessi, verða oft á vegi manns, en
slíkt herðir bara í lífsbaráttunni. Við skulum vera glöð og fagnandi.
Allt hefur raimverulega gengið vel. Það átti að gera mér illt, en
Guð sneri því til góðs.“ Um leið og hann sagði þetta, tók hann
Helgu í faðm sinn og þrýsti innilegum kossi á varir hennar. Síðan
leiddust þau út, tvær ungar, hamingjusamar manneskjur, sem
eygðu framundan fegurstu vonirnar sínar rætast.
í salnum var kyrrð og myrkur.
Heima í litla herberginu sínu gekk Arnór um gólf með kreppta
hnefa. Eldur afbrýði logaði í huga hans og neistar af því báli birt-
ust í augum hans. — Sál hans var sjúk af einum þeim hættulegasta
kvilla, sem herjar á mannssálirnar — afbrýðinni — hefnigirninni —
þótt einskis sé að hefna.