Húnavaka - 01.05.1963, Qupperneq 60

58
HÚ NAVAKA
ur skógarilmur og ýmsar hugsanir halda mér vakandi. Það er margt
nýtt, sem hefur borið l'yrir augu þennan síðastliðna dag. Mér kem-
ur í hug niðurlag erindisins, senr við vorum að syngja rétt áðan:
„Hlægjandi, syngjandi, frelsinu fagnandi, fylgdumst við burtu það
kveld.“ Eg sé í huganum unga elskendur, senr konra frá húsinu í
skógarjaðrinum. Þau leiðast yfir grasflötina og hverfa inn í skóg-
inn niður við fljótið, en allt í einu er hugsanaþráður nrinn slit-
inn. Frá einu tjaldinu berst langdreginn jarnrur. Ég kannast við
þetta hljóð frá liðnum degi, og það liggur við að ég skelli upp úr.
En það er bezt að reyna að fara að sofa sem fyrst, varla fær maður
að sofa lengi í fyrramálið. Ég fer að telja 1, 2, 5, 4 o. s. lrv. og brátt
er ég horfin inn í land draumanna.
Mér finnst ég sama og ekkert hafa sofið, þegar ég verð vör við
hreyfingu og mannamál í kringum tjaldið. Ég rís upp, nudda stír-
urnar ttr augunum og lít á klukkuna, hún er tæplega sjö. Það þýð-
ir ekki annað en að tína á sig spjarirnar í snatri, það er aldrei að
vita hvað þessir hrekkjalómar, sem eru farnir að lilæja og pískra
þarna úti, kunna að taka til bragðs. Ennþá er allhvasst, en ég flýti
mér samt út. Mig langar ekki til að láta fella tjaldið yfir mig.
Ég sezt á lækjarbakkann og baða andlitið úr köldu vatni. Nú fyrst
er ég almennilega vöknuð. Sólin er þegar farin að skína. Bara að
það vildi lygna. F1 jótið er hálf úfið, dálitlar öldur berast upp að
bakkanum og brotna þar hver af annarri. Við leggjum af stað inn
í skóginn, því að eftir er að skoða gróðrarstöðina og fleira.
Kannski verður komið logn, þegar við komum til baka. Það er
margt fallegt að sjá í gróðrarstöðinni og víðar. Fallegra en orð fá
iýst. Það er komið fram að hádegi, er við komum til baka. Jú, óskir
okkar hafa rætzt, J^að er komið blæjalogn, en nú er ekki til setunn-
ar boðið, við verðum að hraða okkur af stað, því við eigum langa
leið fyrir höndum.
Ég óska þess í huganum, að ég eigi eftir að koma hér aftur í góð-
um kunningjahópi í jafn dásamlegu veðri. Ég renni augunum enn
einu sinni yfir víkina, frá spegilsléttum vatnsfletinum, yfir grasflöt-
ina og að laufmiklum birkitrjánum, stíg svo upp í bílinn og hann
rennur af stað. Ég finn með sjálfri mér, að alltaf muni ég geyma í
minningu minni þessa mynd úr Atlavík.