Húnavaka - 01.05.1963, Qupperneq 86

84
HÚNAVAKA
sem við gátum búizt við að þurfa að liggja þarna um nóttina. Ég
býðst nú til að sækja farangurinn og vildi skilja eftir byssuna, en
Einar aftók það með öllu, sagði hann að ég gæti rekizt á annað
hvort dýrið og þá ætti ég að skjóta það. Klukkan rétt um 8 legg ég
svo af stað og hyggst vera fljótur. Mér gengur vel undan brekkunni,
því fjallið þarna er snarbratt, eitt hið brattasta, sem ég hef gengið.
Þegar ég kem nokkuð niður í hlíðina, blasir við mér dalur, breiður
og fallegur, og þá kem ég auga á eitt eyðibýlið, sem ég vissi að var
þarna til, en hafði aldrei fyllilega áttað mig á hvar væri fyrr en nú.
Þetta eyðibýli er Grundarkot. Þar gengu síðast um garða Hannes
og Þóra, foreldrar Sveins frá Elivogum, sem lengi bjó á Refsstöðum,
hér beint á móti, og var mér vel kunnugur. Nú lá þetta býli fyrir
neðan mig með túngarði gömlum og grænum hól, það var allt og
sumt, sem eftir sást af því. Dráttarvélin kúrði ósköp lítilfjörleg hin-
um megin við ána og virtist ekkert vera nerna ómerkileg þúst.
Áfram hélt ég niður, niður. Þegar ég var kominn að Grundarkoti,
var mér alveg ljóst, að ég yrði aldrei fljótur uppeftir aftur. Það er
ekki nema steinsnar ylir að dráttarvélinni og þangað er ég kominn
innan tíðar. Ég tek saman það, sem ég átti að koma með, en það
var hnakktaska með mat, tvær flöskur af benzíni, skjólföt á okkur
báða og eitthvað af öðru dóti. Þegar ég var kominn af stað með
þennan farangur fann ég að þetta var þó nokkur byrði og fór illa á
baki mér. Sérstaklega var það byssan, sem var mér óþjál, enda fór
ferðalagið að ganga seint, þegar upp fyrir Grundarhól kom. Alltaf
sá ég nokkra tugi faðma fram fyrir mig af snarbrattri fjallshlíðinni.
Ég sökkti mér niður í heimspekilegar hugleiðingar. Upp úr þessum
þenkingum hrökk ég skyndilega og minntist þess, að ég átti að líta
vel í kringum mig og skjóta tófuna, ef hún yrði á vegi mínum.
Hægt mjakaðist áleiðis upp fjallið. Ég reyndi að sniðskera brattann
og gekk þá heldur skár. Sól var gengin undir þarna, svo að hitinn
var minni. Þegar mér fannst ég kominn langleiðina upp sezt ég
niður og hvíli mig. Ég horfi yfir dalinn og verður hugsað til Sveins
á Refsstöðum. Oft var ég búinn að koma þar og hafa rnikla skemmt-
an af. Rifja ég hér upp eitt slíkt atvik. Ég hafði gist hjá Sveini og
átti að fara með honum í göngur morguninn eftir, fram í Grjótár-
öxl. Sveinn var gangandi, svo að ég gekk og teymdi hestinn. Þegar
við komum suður fyrir túnið, þá byrjar Sveinn að þylja kvæði.
Efni kvæðisins var bónorðsbréf frá honum Jónka til hennar Guddu.