Húnavaka - 01.05.1964, Qupperneq 20

18
H Ú N AVAKA
kvölum og hljóp síðast frá honum með útlendingi, en það hafði
víst farið út um þúfur það.
Þórður flutti í kofann tipp með ánni. í hvamminum var angan
af fjólum og blágresi. Eyrarósin litaði eyrarnar í ánni blárauðar.
Þarna hafði hann l’engið kærkomna hvíld undanfarin sumur.
Utanlandsferðirnar voru orðnar margar, en þær veittu engan frið,
enga hvíld eins og þessi sveitasæla. Hér hafði hann grafið sig í daln-
um, fjærri öllu amstri, niður í angandi hvamminn, með blómin sem
nábúa og niðandi fossana við kofavegginn.
Svo þetta snauða hrekklausa sveitafólk, faðir og dóttir, Stína
gamla og Siggi, sem voru heima á bænum, trúðu öll jafn sterkt á
það að hann væri beztur allra manna. Jæja, látum það nú vera.
Hann vissi hvað fátækt var, hafði rifið sig upp úr henni, beitt
kjafti og klórn. Svo varð hann allt í einu ríkur og gat allt, en samt
tolldi enn við hann ólánssvipur ræfilsins, sem gekk með bætur á
hnjánum.
Þegar hann var með hinum stórlöxunum sá hann að þeir glottu
kalt. Hann kunni ekki einu sinni að borða veizluréttina, en aurarn-
ir hans voru jafngóðir og þeirra, svo þjónarnir lineigðu sig jafn-
djúpt fyrir honum, þegar hann kom í samsætin, eins og hinum.
Hann tróð sér alls staðar þar sem fínt fólk var, vín og kæti. Samt
fann hann aldrei ró eða gleði nema yfir peningunum. Þar var
valdið og mátturinn. Innra grét strákurinn í bættu buxunum enn
þá. Aldrei gæti hann losnað við hann, nema þessar stundir í blá-
gresishvamminum.
Hann gekk inn í kofann. Það var kvöld og golan svöl um sólar-
lag í Fossdalnum. Létt fótatak, hringl í beizli rauf þögnina. Móna
gekk upp í hvamminn með beizli á öxlinni. Hann þaut út brosandi.
Halló sólargeisli. Þetta hafði hann kallað hana þegar hún var barn,
eða ófermd, nú hikaði hann. Móna, þú ert orðin kona, fullorðin
dama. Ég má ekki tala svona við þig. Komdu inn og fáðu þér
kaffi. Móna brosti björtu brosi, ögn feimin kom hún inn. Þau fengu
sér kaffi og töluðu um daginn og veginn. Ég er að sækja hestinn
minn, sagði Móna. Svo kem ég í kvöld með mjólkina. Astar þakkir
kæra. Þórður veifaði henni er hún leit aftur á ásnum fyrir ofan.
Þórður var þarna nokkurn tíma, Móna kom á hverjum degi.
Hann var farinn að bíða eftir henni frá hádegi.
j