Húnavaka - 01.05.1964, Qupperneq 35

HÚNAVAKA
O .1
.).)
ég að biðja uin að drekka og sjálfsagt yrði mér ltoðið að vera íiótt-
ina. Eg fann mér eitthvað til að berja með, því staflaus var ég.
Eftir að hafa endurtekið það nokkrum sinnum, kom loks sttilka
til dyranna. Eftir að hafa heilsað henni, spurði htin mig um heiti
og hvaðan ég væri; og hvaðan ég kæmi. Sagði ég rétt frá öllu. Ég
bað hana að gefa mér að drekka. Hún jánkaði því og for inn, en
ég færði mig inn í bæjardyrnar. Ég hevrði að stiilkan átti tal við
einhverja aðra stúlku þar inni í bænum.
„Hver er kominn?“ spurði röddin.
„Einhver drengur frá Holti í Svínadal."
„Hvað heitir hann?“ spyr riiddin.
„Ingvar segist hann heita.“
„Er það hann Ingi sonur hennar Elísabetar?" spyr röddin.
„Ég veit það ekki. Ég þekki hann ekki, enda var svo dimmt að
ég sá hann ekki vel. En hann var að biðja um að gefa sér að
drekka.“
„Taktu þarna mjólk. Vill hann ekki vera í nótt?“ spyr röddin.
„Ég spurði hann ekki að því. Hann kemur af Osnum. Ég tel víst
að hann hafi komið í Magnúsarhúsið fyrst hann er frá Holti í Svína-
dal,“ sagði stúlkan.
„Guð komi til — og þar er taugaveikin,“ sagði röddin.
Nú kom stúlkan með mjólkina. Hún var ísköld. Ljós var hún
með og virti mig fyrir sér, en ávarpaði mig ekki. Eftir ummælum
stúlknanna vissi ég að ekki mundi ég vera velkominn gestur.
Ég rétti henni hendina og þakkaði fyrir mjédkina og kvaddi um
leið. Hún var mjög hikandi að taka í hendi mína. Svo staulaðist ég
út úr dyrunum og tók poka mína og hélt af stað.
Næsti bær á leið minni var Hurðarbak. Atti ég að biðja gisting-
ar þar og segja ekkert frá að ég hefði komið í Magnúsarhúsið. Nei,
það vildi ég ekki gera. Þegar ég komst suður fyrir Holtsbunguna,
þá settist ég þar á lyngþófa og var það í fyrsta skipti síðan ég fé>r
að heiman.
En ekki dugði að sitja. Ég var sveittur og það setti að mér. Enn
þá stirðari var ég eftir að hafa hvílt mig. Nú birti heldur í lofti
af norðurljósadansi, en mjög var blindað til jarðarinnar. Alveg
logn og frostlítið. Ég hafði tvisvar áður farið þessa leið að sumrinu
og mundi alla afstöðu.
Nti staulaðist ég af stað aftur, en mér fannst ég hreyfa fæturna