Húnavaka - 01.05.1964, Page 47

HÚNAVAKA
45
sér þetta ljóst og reyndust líka vandanum vaxnir. Þeir gáfu sér tíma
til að dveljast með kyrrð sinni og fundu líka þá lausn, sem þeim
lientaði. Þeir fundu sönginn til að fylla upp í tómið. Og síðan hef-
ur margur í þessari sveit setzt við þann sama brunn l'yrir þeirra for-
göngu.
Það er ekki ætlun mín, með þessum orðum, að halda því iram,
að söngur okkar og aðrar tilraunir til listsköpunar, séu hátt metnar
á þann mælikvarða, sem slíkir hlutir eru mældir á hérlendis. Við
'gerum okkur fullkomlega ljóst, hvar við stöndum þannig. Þó hygg
ég að engar tvær raddir séu eins, og engir tveir kórar nákvæmlega
eins í túlkun sinni. Og það getur líka verið smekksatriði, þegar
gera skal upp á milli flytjenda, þótt ekki séu þeir frá ströngu list-
rænu sjónarmiði sambærilegir fyrir annað en syngja sama lagið.
F.n eitt finnst mér að liggi nokkurn veginn Ijóst fyrir, að í þess-
um nálægu sveitum, hefur dvalizt og dvelst enn í þolanlegxi ró,
rneira af ungu fólki en aðrar sveitir geta stært sig af. Og ég hefi
mikla tilhneigingn til að þakka þá staðreynd starfsemi þessa félags-
skapar.
Ég sagði sveitum. Þó Karlakórinn sé stofnaður af Bólhlíðingum
og lengst af verið skipaður þeim eingöngu, eru þeir dagar liðnir.
Það eru nokkur ár síðan, að nágrönnum okkar vestan Blöndu var
gefinn kostur á að gerast félagar. Urðu þeir vel við þeirri málaleit-
an, og hefur fjölgað árlega, og eru nt'i lítið færri en við, sem búum
austan árinnar. Ég veit, að þeir yrðu mér ekki þakklátir, ef ég færi
að þakka þeim eitthvað sérstaklega, enda skal ekki út í það farið.
En það skal þó sagt, einmitt af þessu sérstæða tilefni, að Karlakór
Bólstaðarhlíðarhrepps mun tæpast, áður eða síðar, hafa stigið heilla-
ríkara spor, en þegar hann bauð Svínvetningum upp á að vera með.
Það mun samhljóða álit okkar, sem vorum fyrir í kórnum, byggt á
reynslu margra ára.
Þessi félagsskapur hefur alltaf gert harðar kröfur til meðlima
sinna. Menn hafa orðið að fórna honum frítímum sínum og nætur-
ró. Það er ekki tekið út með sitjandi sæld, að kafa hné- og klofsnjó
10—15 km leið í næturmyrkri og vondum veðrum til að syngja í 3
klt. og ganga síðan sömu leið til baka.
Persónulega get ég gert þá játningu, að á heimleið úr slíkum
ferðum, hét ég því oft, að st'i skyldi verða mín síðasta í þeini erind-
um. En vikan var sjaldan liðin, þegar sá ásetningur var fokinn út