Húnavaka - 01.05.1964, Side 48

4(5
H Ú N A V A K A
í veður og vind og komin tilhlökkun fyrir næstu samfundum í stað-
inn. Ég liygg, að viðhorf ferðafélaga minna, þeirra, sem lengst áttu
að sækja, hafi verið svipuð. Mér lilýnar alltaf í kringum hjartað, er
ég minnist jDeirra. Og ég minnist tveggja heimila í sveitinni, jtar
sem æfingar stóðu oftast og lil skiptis, Iive gott var að koma Jrar. Það
var á F.iríksstöðum og Finnstungu. Þannig heftir í fleirum en ein-
um skilningi skinið bjart yfir okkar leiðum, og við reyndum að til-
einka okkur Jtá birtu og eiga hana í varasjóði til að grípa til, Jtegar
syrti að. Nú æfum við í Jiessum glæsilegu húsakynnum, og það er
sjaldnar að við komumst ekki flestir á bílum, að minnsta kosti eitt-
Itvað af leiðinni.
Þannig mætti lengi halda áfram að ræða um Jrennan félagsskap,
nýtt og gamalt, skin og skugga, en skal nt't að mestu staðar numið.
Þó langar mig til, að undirstrika cirfáar staðreyndir, áður en ég lýk
máli mínu.
Við stöndum í mikilli þakkarskuld við stofnendur Jtessa félags-
skapar. Þó er sú skuld ekki óbætanleg. Óbætanleg verður hún þá
fyrst, ef við glötum þeim félagslega Joroska, sem er undirstaða lians
og allra góðra samtaka í hvaða augnamiði sem |iau eru stofnuð. Ef
við látum undir liöfuð leggjast, að dveljast stöku sinnum einir með
kyrrð okkar, til að leita Jrar einhvers, að fylla út í tómið, þá höfum
við brugðizt stofnendunum og þeim brunni, er nægði Jteim og
mörgum síðar, til að öðlast kyrrð í þröngum dölum. Aftur á móti
er hvert nýtt og vel heppnað starfsár, sent við bætum við söigu fé-
lagsskaparins, afborgun okkar af Jtessari skuld.
Söngurinn og byggðin í þessum dölum, hefur um áratugi verið
tengd sterkari böndum en \ið höfum gert okkur ljóst. Og það hef-
ur legið sýnilegur þráður á milli siingsins og Jtess félagslífs, er stað-
ið hefur með mestum blóma. Ég liefi ekki trú á, að hér haldist lengi
byggð, ef söngurinn hljóðnar, og Jtá mun lítið duga, að biðja guð
um gott veður. Þess vegna hlýtur barátta þess fólks, sem í einlægni
vill halda uppi húsum í þessum sveitum, að verða að hálfu leyti
helguð söng, eins og viðgengizt hefur um áratugi. Og í þeirri trú
skulum við biðja vorið að ráða ríkjum í þessum félagsskap.