Húnavaka - 01.05.1964, Side 52

50
H Ú N A V A K A
Að þessu athuguðu kom það í ljós, að við höfðum snúið til baka
og haldið fram eftir aftur og vorum nú komnir að Seiðisá, þar sem
hún fellur í Rlöndu. betta var mikill sigur að mér fannst. \'ið viss-
um þó hvar við vorum og gátum hagað okkur eftir því. Við gátum
gengið út með Blöndu og svo upp með Ströngukvísl, og þar fund-
ið gangnamannakofann. Ég hel i orð á þessu við Guðmund, en hann
segist þá ekki geta gengið lengra, hann sé alveg orðinn uppgefinn.
Ég sá, að þetta mundi rétt, og var þá ekki annað ráð, en reyna að
grafa sig í fönn, og vita hvort ekki skánar veður. F.n landið var slétt
þarna og jafn snjór yfir öllu, svo hvergi var skafl, sem tiltækilegt
væri að grafa sig í. Við tókum þá það ráð að velta snjókúlum t'ir
blautum snjó og hlaða þeirn saman og búa þannig til hús, sem við
gætum haft skjól í. En nú var farið að hvessa á norðan og frost að
aukast. F.kki vorum við langt komnir, þegar við sjáttm til manna-
ferða, voru þeir þrír saman og stefndu beint til okkar. Höfðu þeir
rakið slóð okkar, en lnin sást í blautum snjónum. Þetta voru þeii
Guðmundur Jósafatsson, Guðmundur Sigfússon og Tryggvi jónas-
son, höfðu þeir strax lagt af stað að leita okkar, þegar séð var að
okkur vantaði. Hér varð auðvitað mikill fagnaðarfundur. Þeint
fannst þeir hafa okkur úr helju heimt, en okkur fannst við vera
hólpnir undir leiðsögn þessara þaulkunnugu manna, sem liöfðu
fundið okkur svo fljótt og giftusamlega. Þeir konni með hesta okk-
ar, svo að nú gátum við setzt á bak og hvílt ok'kur eftir gönguna.
Guðmundur Jósafatsson tók nú að sér forustuna, og tók stefnu sem
beinasta leið að næturstaðnum við Ströngukvísl. Svóna liéldum við
áfram lengi vel. Allt í einu sjáum við slóð eftir nokkra hesta og dett-
ur okkur fyrst í hug, að hér sé um slóð eftir aðra gangnamenn að
ræða, en við nánari athugun komumst við að því, að þetta eru slóð-
irnar eftir okkur sjálfa. Við vorum þá búnir að fara stóran hring
og vorum aftur komnir þangað sem við áður vorum, einhvers stað-
ar út í auðninni. \ú var sett ráðstelna og kom okkur öllum saman
um, að bezt væri að leita árinnar og fara með henni alla leið að
kofanum, og var þetta gjört. Guðmundur Jósafatsson tók nú enn
forustuna og þó undarlegt væri, fannst áin von bráðar, vissum við
þá að okkur mundi takast að komast á leiðarenda, en við gátum
orðið lengi, því að nú urðum við að ganga, því að svo mikið frost
og stormur var, að við myndum krókna úr kulda, sætum við á hest-
baki. Þó var Guðmundur í Brattahlíð svo aðþnengdur, að hann