Morgunblaðið - 20.05.2015, Blaðsíða 66

66 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 20. MAÍ 2015
✝ Valdís Guðjóns-dóttir fæddist í
Hafnarfirði 15. apr-
íl 1926. Hún lést á
Ísafold, hjúkrunar-
heimili, 5. maí 2015.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Elín
Ágústa Sigurðar-
dóttir, húsmóðir úr
Keflavík, f. 5. ágúst
1893, d. 4. júlí 1947,
og Guðjón Arn-
grímur Arngrímsson, byggingar-
meistari, f. á Spjör í Eyrarsveit,
13. október 1894, d. 6. nóvember
1972. Systkini Valdísar eru: 1)
Guðríður, f. 8. febrúar 1925, d.
18. september 2008, 2) Arn-
grímur, f. 30. júlí 1927, d. 13. nóv-
1980, í sambúð með Höllu Eiríks-
dóttur, f. 1977. Uppeldissonur,
sonur Þuríðar og Pálma Gunn-
arssonar, er Sigurður Helgi, f.
1974, í sambúð með Unni Björk
Hauksdóttur, f. 1978. 2. Guðjón
Erling, f. 1954, kvæntur Fann-
eyju Óskarsdóttur, f. 1958. Börn
þeirra eru: a) Sigríður Dís, f.
1986, b) Ari, f. 1988, í sambúð
með Katrínu Dögg Óðinsdóttur,
f. 1993, c) Davíð, f. 1993.
Valdís stundaði nám við St.
Jósefsskóla og Flensborgarskóla
í Hafnarfirði og síðar við Hús-
mæðraskóla Reykjavíkur. Valdís
starfaði sem ritari um nokkur
misseri en frá árinu 1950 gegndi
hún húsmóðurstörfum þar til
hún hóf aftur störf árið 1977 við
matseld hjá Íslenskri endur-
tryggingu þar sem hún starfaði
til ársins 1986.
Útför Valdísar verður gerð frá
Vídalínskirkju í Garðabæ í dag,
20. maí 2015, og hefst athöfnin
kl. 13.
ember 2002, 3) Sig-
urður, f. 15. apríl
1929, d. 19. apríl
2015 og 4) Magnús,
f. 9. júlí 1935.
Valdís giftist 15.
apríl 1950 Friðriki
Jóelssyni, prentara í
Hafnarfirði, f. 15.
apríl 1922, d. 2. júní
2013. Foreldrar
hans voru Jóel Frið-
rik Ingvarsson, f. 3.
nóvember 1889, d. 9. júní 1975 og
Valgerður Erlendsdóttir, f. 17.
september 1894, d. 8. apríl 1986.
Börn Friðriks og Valdísar eru:
1. Friðrik Ingvar, f. 1950, kvænt-
ur Þuríði Sigurðardóttur, f. 1949.
Sonur þeirra er Erling Valur, f.
Hún kvaddi þetta líf eins
hljóðlega og hún lifði því, þar
sem öll verk voru unnin í hljóði,
svo stundum leit út fyrir að þau
gerðust af sjálfu sér. Ást og um-
hyggja einkenndu líf Dísu, sem
hafði einstaklega glöggt auga
fyrir fólkinu sínu, fann hvað var
því fyrir bestu og hverjar þarf-
irnar voru.
Blíðlynd, gjafmild og gestrisin
hafði hún alltaf tíma og pláss fyr-
ir fjölskylduna. Barnabörnin
sóttu fast að heimsækja ömmu
og afa enda var dekrað við þau.
Ekkert jafnaðist á við góðgæti að
hætti ömmu. Hún taldi það ekki
eftir sér að hlaupa upp og niður
stiga til að þjóna börnunum og
vinum þeirra, enda voru allir
jafnir fyrir henni. Dísa var eft-
irlátssöm börnunum en leið-
beindi þeim af skilningi. Hún víl-
aði ekki fyrir sér að setjast á
gólfið, fín og falleg, til að kubba,
lesa eða fara í dúkku- eða bíla-
leik. Í hennar huga voru það for-
réttindi að gæta barnanna okkar,
en auðvitað voru forréttindin
okkar.
Dísa var fagurkeri og heimili
hennar og tengdapabba, sem er
látinn, bar því glöggt vitni.
Snyrtimennska og vinnusemi
voru henni í blóð borin og ein-
hvern veginn varð allt fallegt í
höndunum á henni. Hún hafði
unun af ýmiss konar handavinnu
og ein af fallegu minningunum
sem við eigum er af þeim sam-
rýndu systrum Dísu og Gauju
sitjandi saman við spjall, prjóna-
skap og útsaum. Í gegnum tíðina
eignuðust börnin og barnabörnin
handverk Dísu, ávallt unnið fyrir
hvert og eitt af ómældum kær-
leik.
Ekki er hægt að minnast Dísu
án þess að nefna allar veislurnar.
Þau hjónin áttu sama afmælis-
dag, sem einnig var brúðkaups-
dagurinn þeirra. Þá kom stórfjöl-
skyldan og góðir vinir til veislu
þar sem blómum skreytt borð-
stofuborðið lumaði á uppáhalds-
veisluréttum barna og fullorð-
inna. Þegar erlenda gesti bar að
garði, sem voru ófáir, varð ís-
lenskan hennar að alþjóðatungu-
máli. Allir löðuðust að Dísu með
stóra hjartað, fallega brosið og
hlýja viðmótið. Stundum þarf
ekki orð til að skynja og skilja.
Síðustu árin dvaldi Dísa á
hjúkrunarheimilinu Ísafold. Þar
eins og annars staðar löðuðust
allir að elskulegu viðmóti hennar.
Síðustu misserin hrakaði Dísu
hratt og alzheimersjúkdómurinn
tók smám saman yfir. Það var
sárt að horfa á eftir yndislegri
tengdamóður hverfa inn í heim
óminnis. En það var okkur ljós í
skugganum að hún var alltaf
sama ljúfa, góða, hjartahlýja
Dísa sem hrósaði okkur fyrir það
sem gladdi augu hennar og
kvaddi okkur alltaf með fallegum
blessunarorðum. Og alltaf ljóm-
aði hún eins og sólin þegar
yngstu kynslóðina bar að garði.
Þá varð tilveran öll fallegri og
betri. Ein dýrmætasta minning
síðasta árs er frá Ísafold þegar
nafna hennar var blessuð í skírn-
arkjólnum sem Dísa saumaði ung
stúlka. Fjölskyldan varð hrærð
þegar hún söng með okkur sálm,
fór með faðirvorið og hélt á ung-
barninu sem hún nálgaðist af
sama öryggi og ástúð og öll börn-
in hennar höfðu kynnst.
Með þakklæti í huga kveðjum
við okkar yndislegu tengdamóð-
ur og fyrirmynd, sem nú situr ef-
laust meðal englabarna, sem biðu
eftir að fá að njóta blíðu hennar.
Guð blessi minningu þína, elsku
besta Dísa okkar.
Þuríður og Fanney.
Nú er hún elsku besta amma
okkar fallin frá. Amma Dísa var
einstaklega góð manneskja og
kærleiksrík. Í raun er erfitt að
finna nógu sterk lýsingarorð til
að lýsa góðmennsku hennar því
umhyggjusamari og hjartahlýrri
manneskju er vart hægt að
hugsa sér.
Það voru forréttindi fyrir okk-
ur að eiga ömmu og afa í göngu-
færi frá heimili okkar. Heimili
ömmu og afa stóð ávallt opið fyr-
ir okkur systkinunum og þar var
alltaf tekið vel á móti okkur,
sama á hvaða tíma dags við bönk-
uðum upp á. Allt frá því við vor-
um lítil börn fannst okkur rosa-
lega gaman að fara í heimsókn til
ömmu og afa. Þar þótti okkur
gaman að vera enda félagsskap-
ur ömmu og afa skemmtilegur.
Amma passaði líka ávallt upp á
að ísskápurinn væri fullur af öllu
því sem barnabörnunum hennar
þótti best. Væntumþykja ömmu
gagnvart barnabörnum sínum
fór ekki framhjá neinum. Hún
var dugleg að leika við okkur og
ekki má gleyma hennar listrænu
hæfileikum, en hún var alltaf að
færa okkur föt, leikföng eða
bútasaumshandverk sem hún
hafði prjónað, saumað eða föndr-
að. Ef einhver var lasinn eða
fékk skrámu fann hún svo mikið
til með manni að hún fékk í lærin
eins og hún orðaði það. Þá var
ætíð hægt að leita til ömmu þeg-
ar afi hafði verið að stríða okkur
en amma var ekki hrifin af því og
huggaði okkur með ís eða öðru
góðgæti.
Allt sem amma tók sér fyrir
hendur varð fullkomið. Postulín-
ið sem hún málaði fyrir okkur
var í raun listaverk, fötin sem
hún saumaði á okkur voru óað-
finnanleg og hver hversdagsmál-
tíð sem hún gaf okkur var veislu-
matur. Þetta framkvæmdi amma
líkt og hendi væri veifað og
aldrei tók maður eftir því að hún
hefði fyrir nokkrum sköpuðum
hlut.
Amma var sannkölluð fyrir-
mynd í einu og öllu. Kærleikur-
inn og jákvæðnin var aðalsmerki
ömmu og hjarta hennar var risa-
stórt. Í seinni tíð glímdi amma
við erfiðan og ólæknandi sjúk-
dóm. Þrátt fyrir það fundum við
systkinin alla tíð fyrir væntum-
þykju ömmu Dísu til síðasta dags
þó hún hafi vissulega ekki getað
stjanað við okkur með sama
hætti og áður. Það var líklega
erfiðast fyrir hana af öllum að
ganga í gegnum þetta erfiða
tímabil síðustu ár lífs síns enda
vildi hún ekkert meira en að láta
gott af sér leiða. Við getum þó
með sanni sagt að þrátt fyrir
þennan erfiða sjúkdóm þá lét
amma aldrei af þeim yndislegu
eiginleikum sínum að láta öðrum
líða vel í kringum sig og kvödd-
um við barnabörnin hana ávallt
með hlýju og gleði í hjarta. Ynd-
islegri og dásamlegri manneskju
en ömmu er vart hægt að hugsa
sér.
Elsku hjartans amma okkar.
Við kveðjum þig með miklum
söknuði. Samverustundir okkar
munu hlýja okkur um hjartaræt-
ur um ókomna tíð. Við nutum
þess að fá að vera með þér í eins
langan tíma og raun bar vitni, en
að sjálfsögðu hefðum við viljað
hafa þig með okkur lengur. Hvíl í
friði, elsku amma. Þú munt lifa í
minningum okkar um alla ævi.
Sigríður Dís,
Ari og Davíð.
Í dag kveð ég mína góðu
ömmu Dísu. Ég var mikið of-
dekraður í Blikanesinu, heima
hjá ömmu Dísu og afa Fidda, en
þar bjuggu þau lengst af. Ég var
mikið þar, bæði í pössun hjá
ömmu þegar ég var lítill og eins
þegar ég varð eldri, þá var alltaf
gott að koma í heimsókn til
ömmu. Síðustu árin bjó hún á
hjúkrunarheimilinu Ísafold, þá
orðin langt leidd af Alzheimer-
sjúkdómnum, og þá fór ég í
heimsókn með Höllu og nöfnu
hennar með mér, hana Valdísi
Ástu, og alltaf var amma jafn kát
og glöð þegar hún fékk nöfnu
sína í fangið. Það var ótrúlega
gaman að sjá hvað amma virtist
koma til baka þegar hún hélt á
Valdísi Ástu enda var hún alltaf
mikil barnagæla. Ég er viss um
að hún hefði fengið sama dekrið
og ég þegar ég var yngri ef
amma hefði haldið heilsu. Amma
fór t.d alltaf í Fjarðarkaup í
Hafnarfirði til að kaupa brauð-
form til að eiga fyrir okkur
barnabörnin þegar við komum í
heimsókn og fyllti hún alltaf
brauðformið af ís með teskeið áð-
ur en hún setti ískúluna ofan á
það svo að sem mestur ís kæmist
nú fyrir.
Í töluverðan tíma þegar ég var
yngri þá bar ég vikulega út blöð á
Arnarnesinu. Þá var upplagt að
gista hjá afa og ömmu og á
morgnana þegar ég vaknaði til að
bera út þá var alltaf tilbúinn
morgunmatur og svo var mér
skutlað í skólann þegar ég var
búinn með útburðinn. Eins var
amma alltaf tilbúin til að skutla
manni ef maður þurfti að komast
eitthvert áður en ég fékk bílpróf-
ið og jafnvel eftir að ég fékk próf-
ið og átti bilaða bíla. Ég ferðaðist
mikið með ömmu og afa og þá
eins og ávallt var alltaf séð til
þess að það væri til nægur matur
og nesti. Eins gat maður alltaf
treyst á að amma ætti eitthvað til
að borða og kex þegar maður
kom í heimsókn.
Ég geri ráð fyrir því að amma
sé núna hjá afa og að segja hon-
um frá Valdísi Ástu sem hann
fékk því miður ekki að hitta.
Hvíldu í friði, amma, og ég bið að
heilsa afa. Að lokum vil ég þakka
starfsfólki hjúkrunarheimilisins
Ísafoldar/Ásbyrgis kærlega fyrir
umönnunina um ömmu síðustu
árin.
Erling Valur.
Fyrsta minning mín um Dísu
er frá brúðkaupi hennar og
Fidda uppeldisbróður míns. Ég
hafði aldrei séð jafnfallega konu.
Hún Dísa var ekki aðeins falleg
hið ytra, hún hafði einstakt
hjartalag.
Við systkinin vorum heima-
gangar á Herjólfsgötu þegar við
vorum börn. Dísa sýndi okkur
mikla elskusemi og dekraði við
okkur á allan hátt, og ekki var
það verra að þar var „kanasjón-
varp“.
Hún reyndist mér mikil hjálp-
arhella þegar ég þurfti pössun
fyrir yngstu dóttur mína. Vala
mín þurfti aðeins að nefna það ef
hana langaði í eitthvað þá var
óskin uppfyllt. „Hún Dísa er svo
góð að hún segir já við öllu sem
ég bið um,“ sagði barnið.
Alltaf ljúf, hjálpsöm, hlý og
hafði svo góða nærveru. Þetta
fundu öll börn, sem ósjálfrátt löð-
uðust að henni. Dísa hafði þann
frábæra eiginleika að sjá ein-
göngu hið jákvæða í fari fólks,
aðra þætti leiddi hún hjá sér.
Nú á kveðjustund rifjast upp
minningar um ótal samveru-
stundir. Fjölskylduboð með
miklum kræsingum. Hún að
hjálpa mér með handavinnu.
Vorferðirnar okkar austur í
sveitir. Borgarferðirnar sem við
„stelpurnar“ fórum í og verða
ógleymanlegar. Dísa alltaf jafn
ljúf og þakklát.
Á síðasta heimili hennar, Ísa-
fold, þegar alzheimersjúkdómur-
inn hafði tekið völdin, naut hún
einstakrar umhyggju sona,
tengdadætra og barnabarna.
Ég kveð hana með miklu
þakklæti. Góð kona hefur kvatt,
kona sem skilur eingöngu eftir
sig góðar minningar.
Kristín Guðmundsdóttir.
Nú er hún Dísa amma mín far-
in á vit feðra sinna. Mikið held að
margir þarna uppi séu glaðir að
fá hana til sín því að Dísa var
manneskja sem allir elskuðu og
allir vildu hafa nálægt sér. Til að
lýsa henni langar mig að segja
frá dæmigerðum degi heima hjá
Dísu og Fidda í Blikanesinu, þeg-
ar ég kom þangað í heimsókn
sem polli. Það var alltaf ævintýri
að koma í Blikanesið og minn-
ingin sem ég á um tilhlökkunina
kemur upp í hugann enn þann
dag í dag, rúmum 30 árum síðar,
þegar ég hugsa um Dísu, sem tók
alltaf á móti mér með bros á vör.
Og ég fann sterklega fyrir þessu
notalega andrúmslofti og hlýju,
sem hefur fylgt mér æ síðan.
Fyrsta spurningin var alltaf
hvort ég væri svangur, sem ég
var auðvitað alltaf, og sérstak-
lega hjá henni því hún átti alltaf
Cocoa Puffs, ískalda mjólk, Bug-
les og nóg af ís, sem hún mótaði í
kúlur og setti í brauðform. Því
næst var ég sendur niður þar
sem sjónvarpið var og VHS-
spóla sett í tækið með teikni-
myndum, sem hún hafði tekið
upp fyrr í vikunni. Þegar ég var
búinn að koma mér fyrir kom
hún með mat og drykk á bakka.
Þarna sat ég í sófanum með ým-
islegt góðgæti að horfa á Tomma
og Jenna og í bakgrunni mátti
heyra í Dísu þar sem hún dund-
aði sér við heimilisstörfin og af
og til heyrðist kallað: „Viltu
meira, Siggi minn?“
Heimili Dísu var afar fallegt
og það má með sanni segja að
henni hafi aldrei fallið verk úr
hendi. Allt þetta rými var eins og
leikvöllur og ég man enn eftir
mörgum af þeim ævintýraleikj-
um sem ég bjó til í hinum ýmsu
krókum og kimum. Dísa skamm-
aði mig aldrei ef eitthvað fór úr-
skeiðis, hún ræddi bara hvað
hefði komið fyrir, og með því
tókst henni að fá mig til að virða
reglurnar á heimilinu án þess að
því fylgdu einhver leiðindi eða
kvaðir. Hún tók þannig á málum,
alveg sama hversu langt ég fór
yfir strikið, ræddi við mig í ró og
næði inni í eldhúsi og leiðbeindi
mér. Dísa var einstök kona sem
ég á eftir að sakna mikið. Hún
tók mér sem barnabarni frá
fyrstu kynnum þó að við værum
ekki blóðskyld. Ég er lánsamur
að hafa fengið að kynnast ömmu
Dísu og mun alltaf hugsa til
hennar með miklu þakklæti. Ég
elska þig Dísa mín og ég er nokk-
uð viss um að þú hafir alltaf vitað
það.
Lítill drengur leggst á koddann
– lokar sinni þreyttu brá
uns í draumi er hann staddur
ömmu sinni góðu hjá.
Amma brosir – amma kyssir
undurblítt á kollinn hans.
breiðist ást af öðrum heimi
yfir beð hins litla manns.
(Jóhannes úr Kötlum)
Þinn
Sigurður Helgi Pálmason.
Nú er lífsgöngu góðrar konu
lokið. Hún var hæglát og hæv-
ersk hún Dísa og vildi öllum vel.
Í mínum huga var hún fyrst og
fremst alveg ótrúlega góð.
Sem barn átti ég athvarf hjá
Dísu og Fidda í Arnarnesinu og
fékk oft að gista þar í góðu yf-
irlæti og dekri. Þar var alltaf tek-
ið vel á móti mér, Dísa með ást
og hlýju og Fiddi með gríni og
glensi.
Ég held að í hvert einasta
skipti sem ég gisti hafi Dísa bak-
að súkkulaðiköku.
Það var sko vandað til verks
og í engu sparað þótt ég væri eini
gesturinn.
Það dugði ekkert minna en
margra laga súkkulaðikaka með
kremi handa barninu. Svo voru
prjónuð dúkkuföt eftir pöntun
gestsins. Dísa var einstaklega
handlagin og vandvirk. Á meðan
hún bakaði eða prjónaði fékk
barnið að stíga dans í stofunni,
halda tískusýningu í fataher-
berginu, fara í freyðibað eða
renna sér á litlu skíðunum í
brekkunni úti í garði.
Ég er óendanlega þakklát fyr-
ir þessar dýrmætu stundir þegar
ég fékk að vera prinsessan í höll-
inni í Arnarnesinu hjá fyndna
kónginum og góðu drottning-
unni.
Valgerður Bjarnadóttir.
Valdís
Guðjónsdóttir
Elsku hjartans
systurdóttir mín.
Þegar ég reyni að
sætta mig við brott-
för þína úr þessum
heimi, burt frá Pétri þínum, börn-
um og barnabörnum sem elskuðu
þig svo heitt, er mér efst í huga
þakklæti fyrir að hafa átt þig sem
frænku.
Frá því að þú fæddist og til 11
ára aldurs áttum við heima í sama
húsi í Efstasundi þannig að sam-
verustundir okkar voru margar.
Þú varst fyrsta barnabarn
ömmu þinnar og afa og þeirra
uppáhald. Þú varst mjög fljót að
læra að lesa og man ég þegar við
lásum ljóð og sungum með Jóni
afa.
Hjördís
Vilhjálmsdóttir
✝ Hjördís Vil-hjálmsdóttir
fæddist 20. maí
1954. Hún andaðist
9. maí 2015. Útför
Hjördísar fór fram
16. maí 2015.
Þú tókst líka þátt
í að baka með
Möggu ömmu og
varst alltaf mjög
handlagin og vand-
virk.
Við fórum með
Jóni afa í sunnu-
dagsbíltúra og geng-
um úti í náttúrunni
og fórum nokkrar
ferðir á Esjuna, sem
við annars horfðum
daglega til út um eldhúsgluggann.
Margar góðar minningar eru
úr garðinum okkar í hinum ýms-
um leikjum.
Stutt var að fara á skíði og
skauta í nágrenninu þegar þannig
viðraði og nutum við mikils frjáls-
ræðis í leikjum.
Elsku Hjördís, efst í huga mín-
um núna eru heimsóknir mínar og
barna minna til þín og fjölskyldu í
Grundarfirði og allar þær dýr-
mætu stundir sem við áttum hjá
ykkur þar.
Guð geymi þig og varðveiti.
Megi ljós Guðs umvefja þig að
eilífu.
Þín
Steinunn.
Ég sá hana fyrst fyrir rúmlega
40 árum. Þeir spjölluðu smástund
saman í gegnum opnar bílrúður,
mennirnir okkar tilvonandi, þá
nemendur við Íþróttakennara-
skólann á Laugarvatni. Ég sagði á
eftir: „Mikið líst mér vel á kær-
ustuna hans Péturs, hún er
örugglega frábær stelpa“. Svo
liðu árin og einu samskiptin voru
jólakort á ári hverju. Fyrir tæp-
um þremur árum kom símhring-
ing. Þau hjónin voru stödd í Eyj-
um og langaði að kíkja í heimsókn,
sem af varð næsta kvöld. Við
Hjördís smullum saman. Leið
báðum eins og við værum gamlar
vinkonur. Byrjuðum að skrifast á
í gegnum tölvuna upp frá því. Ári
seinna heimsóttum við þau hjón
til Grundarfjarðar. Áttum yndis-
legar stundir saman á einu falleg-
asta og snyrtilegasta heimili sem
hugsast getur. Handavinna Hjör-
dísar í öllum herbergjum og ég
fór gjöfum hlaðin þaðan. Það var
svo notalegt að hitta þau hjón aft-
ur og faðmlögin hlý þegar við
kvöddum.
Svo kom tölvupóstur, ég ný-
komin heim aftur. Hjördís hafði
farið í myndatöku nokkrum dög-
um áður en við komum í heim-
sókn, hún var komin með brjósta-
krabbamein. Hún hafði áður
sigrast á krabbameini bæði í hálsi
og í læri, hún ætlaði að sigrast á
þessu líka.
Ég hafði haft rétt fyrir mér fyr-
ir rúmum 40 árum. Hjördís var
frábær manneskja. Hlý, skemmti-
leg, glaðvær, klár, notaleg, ljúf,
hafði mikla samkennd og var með
yndislega nærveru. Hún var mikil
fjölskyldumanneskja, dáði mann-
inn sinn, börnin, barnabörnin,
tengdabörnin og alla sína. Ég
fékk að fylgjast með öllu þessu
fólki í gegnum tölvupósta, hafði
bara hitt Pétur, en fannst ég
þekkja öll hin líka, svo lifandi voru
skrifin hennar Hjördísar.
Kæra vinkona. Hafðu þökk fyr-
ir allt og allt. Vinátta þín var mér
dýrmædd og þér mun ég aldrei
gleyma.
Við Snorri sendum Pétri vini
okkar, börnum þeirra Hjördísar
og fjölskyldunni allri, okkar
dýpstu samúðarkveðjur.
„Þú gafst mikið og vissir ekki til,
að þú gæfir neitt“.
(K. Gibran)
Hrefna.