Dagblaðið Vísir - DV - 26.10.2012, Page 27

skylduna. Það er ekkert langt síð-
an við sátum og ræddum þetta, við
systkinin og pabbi. Þessi umræða er
ekki eitthvað sem bara klárast. Hún
er alltaf til staðar. Í minni fjölskyldu
getum við rætt þetta. En það tók okk-
ur nokkur ár að komast á þann stað;
að geta sagt okkar meiningar.
Pabbi og aðrir skildu ekki af
hverju ég hafði ekki sagt neitt fyrr.
Fólk skilur ekki hvað börn eiga erfitt
með að segja frá. Auðvitað er auðvelt
að sjá það þegar maður er orðinn
fullorðinn að það hefði verið betra
að segja frá. En þá er maður kom-
inn í allt aðra stöðu og með annan
þroska.“
Hún segir að þótt málið hafi ekki
verið fyrnt þegar hún sagði frá því þá
hafi aldrei verið lögð fram kæra. „Ég
leitaði til lögfræðings á sínum tíma
en var bent á að fara ekki með þetta
lengra. Mér var tilkynnt að ferlið væri
svo langt og þar sem þetta væri orð
gegn orði væri ólíklegt að ég myndi
vinna auk þess sem málið yrði ör-
ugglega orðið fyrnt þegar niðurstaða
loksins fengist. Ég er alls ekki sátt við
þá niðurstöðu og efast um að lög-
fræðingur í dag hefði svarað svona.
Þessi maður náði að misnota
margar stúlkur áður en mér tókst
að koma fólki í skilning um það sem
hafði gerst. Ég var ekki sú fyrsta. En
ekkert hafði verið gert og þess vegna
varð ég fyrir þessu. Ég upplifði lengi
reiði vegna þess. Ég reyndi lengi að
tala um þetta og segja frá svo fleiri
lentu ekki í honum. Ég gat ekki gert
meira en mér leið ekki vel að vita að
fleiri hefðu lent í honum á eftir mér.
Það hefði verið best ef þessi maður
hefði verið tekinn úr umferð.“
Vann í reiðinni
Hún segist engin samskipti hafa við
manninn í dag og að það séu líklega
15 ár síðan hún rakst á hann síðast.
„Öll tengsl hans við fjölskylduna
eru rofin í dag en hversu mörg ár
eru síðan það gerðist veit ég ekki.
Allavega skemur en 15 ár,“ segir
hún en neitar því að hún finni til
haturs. „Ég var lengi alveg ofsalega
reið. Ég bað Guð að taka reiðina frá
mér og taka frá mér ábyrgðina. Ég
lagði þessi mál í Guðs hendur og
bað um að finna leið til að græða
sárin.
Ég er ekki reið í dag. En auðvitað
er þetta ekki eitthvað sem ég hefði
viljað ganga í gegnum. Ég ákvað
að vinna í reiðinni. Ég hafði drösl-
að henni með mér svo lengi og
leið ekkert vel með það. Slíkt gerir
manni ekki gott.“
Jóna Lovísa talar um þessa erf-
iðu reynslu til að hjálpa öðrum og
ekki síst til að hún sjálf geti stað-
ið upprétt. „Það á enginn að þurfa
að skammast sín fyrir að hafa lent
í ofbeldi. Það er ofbeldisaðilinn
sem á að skammast sín. Sá sem
hefur orðið fyrir slíku getur sagt
frá og varað aðra við. Svona lagað
er til. Ég er mjög ánægð með um-
ræðuna í dag. Nú vita börn að það
eru ákveðnir staðir sem má ekki
snerta og að það eigi ekki að treysta
öllum fullorðnum í blindni. Svona
ofbeldi er svo ótrúlega algengt. Það
liggur við að þetta sé í hverri ein-
ustu fjölskyldu. Við verðum að geta
rætt málin og sagt frá en megum
ekki láta þetta stýra lífi okkar. Ef við
tökum á vandamálunum í stað þess
að sópa þeim undir teppið verður
frekar hægt að fyrirbyggja að svona
komi fyrir.“
Öfgar í öllum íþróttum
Fitness og vaxtarrækt hefur oft og
tíðum sætt harkalegri gagnrýni.
Talað er um að ungar stelpur verði
átröskun að bráð, strangar æfingar
og lítið mataræði hafi áhrif á tíðar-
hring þeirra og að andlegt álag geti
hreinlega beygt þær sérstaklega eftir
keppnir þegar líkaminn fer að jafna
sig eftir átökin. Jóna Lovísa viður-
kennir að vissulega séu til öfgar í
líkamsrækt líkt og í öðrum íþrótt-
um. „Ástandið á keppnisdag er nátt-
úrulega öfgafullt. Líkaminn er fitu-
snauður og svo vatnslítill að það sést
í hvern einasta þráð hans.
Til að ná árangri þarf mikinn
undirbúning. Það þarf að leggja
mikið á sig. Ég þekki það í gegnum
júdóið en ég æfði þá íþrótt lengi og
væri örugglega ennþá að keppa ef
ég hefði ekki meiðst. Þar voru æf-
ingarnar mjög miklar. Ég vaknaði
eldsnemma til að fara út að hlaupa,
vann svo heilan vinnudag og fór aft-
ur að æfa seinni partinn. Á sama
tíma var maður alltaf að hugsa um
þyngdina því maður varð að passa í
ákveðinn flokk.
Það eru öfgar í öllum greinum.
Það hættulega við fitness er fókus-
inn á mataræðið. Ég vil meina að
það verði allir að vera með þjálf-
ara fyrir mót og mæli alls ekki með
því að fólk undirbúi sig fyrir keppni
eitt og sér. Það þurfa allir stuðning
í gegnum undirbúning, í keppni og
eftir keppni.
Þetta sport er alls ekki fyrir alla
og krefst gífurlegs viljastyrk. Ég hef
heyrt af stelpum sem innbyrða svo
fáar hitaeiningar að mér hrein-
lega bregður. Þetta á ekki að vera
svelti. Þá hlýtur eitthvað að hrynja,“
segir Jóna Lovísa sem þessa dag-
ana er að leiðbeina 16 ára dóttur
sinni sem stefnir á sitt fyrsta mót í
fitness. „Mér finnst hún of ung en
þetta er eitthvað sem hún vill gera
og þá vil ég hjálpa henni. Ef ég væri
með svona keppni þá myndi ég hafa
aldurstakmarkið allavega 18 ár. Það
myndi strax muna miklu.
Ungar stelpur geta verið svo við-
kvæmar. Það þarf að halda vel utan
um þær svo þær haldi haus. Það
þarf að passa vel að viðhorf gagn-
vart mat truflist ekki. Að þær skilji
að þær þurfti ekki að hafa sam-
viskubit yfir öllu sem þær láta ofan
í sig. Keppnisástand er ekki eðlilegt
ástand sem þær eiga að stefna að
daglega.
Sjálfri líður mér miklu betur
með mig eftir keppni. Mér finnst ég
miklu fallegri með þessi auka kíló,
bæði á kinnum og rasskinnum,“
segir hún brosandi.
Sér ekki eftir neinu
Jóna Lovísa verður 45 ára eftir nokkra
daga. Samt hefur hún líklega aldrei
verið í betra líkamlegu formi. Að-
spurð segist hún ekki vita hversu
lengi hún muni stunda líkamsrækt.
„Líklega bara eins lengi og ég hef
gaman af þessu. Svo fer það líka eft-
ir því hvar ég er stödd í lífinu, hvaða
tíma ég hef og tækifæri. Mig langar til
að keppa á heimsmeistaramóti áður
en ég hætti. Það er mitt markmið. Ég
ætla ekki að keppa í haust. Ég keppti
svo stíft í vor og fannst ég þurfa á fríi
að halda. Allt hefur sinn tíma. Ég á
mína drauma og stefni á að láta þá
rætast,“ segir hún og viðurkennir að
prestsembættið veki athygli þegar
hún keppi á erlendri grundu. „Fólk
verður mjög hissa,“ segir hún bros-
andi en neitar því að vaxtarrækt-
in hjálpi henni í starfinu í kirkjunni.
„Varla. Annars hugsa ég lítið um það
og ég efast um að ég myndi spá í það
ef ég ætti mér eitthvað annað áhuga-
mál. Ég sinni bara mínu starfi. Ég hef
samt fundið hvað eldra fólki finnst
þetta áhugavert. Ég vinn hlutastaf
sem prestur á öldrunarheimili og
finn hvað gamla fólkið er duglegt að
fylgjast með þessu hjá mér. Þar eru
ekki til fordómar.“
Athygli vakti þegar Jóna Lovísa
var fengin til vígja nýja vefsíðu WOW
air við hátíðlega athöfn og sitt sýndist
hverjum. „Viðbrögðin voru misjöfn,“
viðurkennir hún en neitar að hún sjái
eftir uppátækinu. „Það tekur því ekki
að sjá eftir hlutunum. Það er hvort
sem er ekki hægt að laga þá. Mér
fannst þetta bara gaman og svo er
ágætt að fólk hafi eitthvað til að tala
um. Þetta skaðaði mig ekkert enda
margt verra til en að klippa á borða
hjá WOW og biðja Guð að blessa
flugfélagið og starf þess. Örugglega
margt verra,“ segir hún og skellir upp
úr.
Sannleikurinn er bestur
Hún segir að eftir erfiðan tíma hjá
þjóðkirkjunni upplifi hún ákveðna
heilun innan kirkjunnar. „Þetta mál í
kringum Ólaf Skúlason var alveg of-
boðslega erfitt. Mörgum steinum var
velt við. Slíkt verður að gera til þess
að hægt sé að vinna í málunum og
græða hlutina. Nú finnst mér það
vera að skila sér.
Ákveðnir hlutir voru færðir upp á
yfirborðið. Það er ekki hægt að vinna
í þeim nema það sé gert. Í stéttina er
fyrir vikið komin meiri hlýja, virðing
og fólk er orðið umburðarlyndara
en það var. Ég upplifi að það eigi sér
mikil græðsla stað í kirkjunni. Fólk
treystir betur kirkju sem þorir að
tala um og taka á málum heldur en
kirkju sem stingur öllu ofan í skúffu,
lokar og læsir. Sannleikurinn er alltaf
bestur.“
Jóna Lovísa hefur mætt mörg-
um erfiðleikum á lífsleiðinni og
viðurkennir að á stundum hafi
hún hreinlega efast um góðvild og
jafnvel tilvist Guðs. „Ég hef oft ef-
ast. Ég hefði áhyggjur af trú minni
ef ég efaðist aldrei. Stundum tala
ég við Guð og spyr hvort hann sé
til og hvar hann sé. Ég held að það
sé eðlilegt að líða stundum eins og
Guð sé fjarverandi. Það hafa allir
lent í aðstæðum þar sem þeir skilja
ekki hvar hann er.
En svo hefur maður líka fundið
að Guð hefur leitt mann í gegnum
hlutina og upp úr djúpinu. Ég lít ekki
á Guð sem einhvern sem stýrir og
stjórnar öllu og ræður því sem kem-
ur fyrir mig í dag og á morgun. Guð
ákveður ekki hvort ég lendi í hinu
eða þessu til að kenna mér lexíu. Ég
trúi því að Guð vilji vera með okkur í
öllum aðstæðum; góðum eða slæm-
um, og sé til staðar til að hjálpa okk-
ur á fætur aftur. Það hefur sýnt sig í
mínu lífi. Ég hef lent í mörgum erfið-
leikum en er hér í dag og líður vel. Ég
á örugglega eftir að mæta fleiri erf-
iðleikum en á líka eftir að komast í
gegnum þá.“
Stæltasta amma landsins
Aðspurð segir hún ekki mikinn tíma
afgangs fyrir önnur áhugamál þegar
líkamsræktin sé annars vegar. „En
ég hef mjög gaman að matargerð
og næringu og get lesið matreiðslu-
bækur fram og til baka. Svo finnst
mér líka ofsalega gaman að útivist
og ferðalögum og guðfræðinni auð-
vitað og heimspekinni. Elsti sonur
mannsins míns á líka þjú börn svo
fjölskyldan okkar er orðin stór. Það
er alltaf gott að hafa það kósí með
börnunum,“ segir hún og tekur hlæj-
andi undir að líklega sé hún ekki
einungis stæltasti prestur landsins
heldur einnig stæltasta amma lands-
ins. „Ætli það ekki. Það gæti bara vel
verið.“ n
Viðtal 27Helgarblað 26.–28. október 2012
„Ég er sterk en ég hef líka virki-
lega þurft að berjast fyrir því
að fá að vera elskuð eins og ég er
„Þetta
skaðaði
mig ekkert enda
margt verra til
en að klippa á
borða hjá WOW
og biðja Guð að
blessa flugfé-
lagið og starf
þess
Aldrei í betra formi Jóna Lovísa verður
45 ára eftir nokkra daga. Hún veit ekki
hversu lengi hún mun keppa í líkamsrækt.
Myndir/BjArni EiríkSSon og úr EinkASAfni
Sterk Jóna Lovísa þurfti virkilega að berj-
ast fyrir sinni sjálfsmynd.