Dagblaðið Vísir - DV - 16.08.2013, Blaðsíða 31

Fólk 31Helgarblað 16.–18. ágúst 2013
B
laðamaður DV hitti
Baltasar á skrifstofu hans
við Seljaveg og ræddi við
hann um mannaveiðar í
Arizona, lúxuslífið í Los
Angeles og þegar hann lenti í vand-
ræðum við landamæri Bandaríkj-
anna og Mexíkó.
„Ég var ekkert á leiðinni í þetta
fag,“ segir Baltasar, spurður um
upphaf leiklistarferilsins.
„Ég var búinn að ákveða að
verða dýralæknir og var kominn
inn í skóla í Liverpool þegar ég var
enn í menntaskóla. Ég hef verið
í hestum frá því að ég var tveggja
ára og var alltaf uppi í hesthúsi
sem barn og unglingur, svo næst-
síðasta veturinn minn í mennta-
skóla hafði ég ákveðið að ég ætlaði
að verða dýralæknir og var þá rosa
duglegur í skólanum. Ég dúxaði í
fullt af raungreinum og mig minn-
ir meira að segja að ég hafi fengið
tíu í stærðfræði. Það var samt bara
þetta eina misseri, sem ég ætlaði í
dýralækningar, því þá þurfti ég að
ná í góðar einkunnir. Yfirleitt gerði
ég bara eins lítið og ég komst upp
með.“
Grátbeðinn um að taka þátt
Baltasar var á náttúrufræðibraut I
í Menntaskólanum í Reykjavík en
það var einmitt þar sem hann steig
sín fyrstu skref í leiklistinni.
„Ég var í Herranótt öll árin og
var formaður Herranætur í eitt ár.
Ég ætlaði síðan að hætta í sjötta
bekk en þá var Þórhildur Þorleifs-
dóttir að leikstýra. Ég og vinur
minn ákváðum að vera bara á nám-
skeiðinu hjá henni en taka svo ekki
þátt í sýningunni sjálfri en þá bað
Þórhildur mig, alveg ofboðslega
fallega, um að taka þátt og sagði að
hún gæti ekki sett upp þessa sýn-
ingu án okkar. Ég stóðst það náttúr-
lega ekki, að einn frægasti leikstjóri
Íslands skyldi grátbiðja mig um að
vera með í sýningunni.“
Fjölskyldan vissi ekki
af inntökuprófunum
Á lokaári sínu í MR heyrði Baltasar
að um vorið yrðu inntökupróf í
leiklistarskólann.
„Ég datt eiginlega bara inn í
þau. Inntökuprófin voru svo á
sama tíma og ég var að taka stúd-
entsprófin svo ég svaf ekkert í
margar vikur. Það vissi enginn í
fjölskyldunni að ég væri að gera
þetta.“
Síðasta árið var Baltasar utan
skóla, hann sat sem sagt ekki
kennslustundir en þreytti þó sömu
próf og aðrir nemendur.
„Ég þurfti því ekki bara að lesa
upp öll fjögur árin, eins og maður
gerir í MR, heldur líka allt síðasta
árið því maður var ekkert búinn að
læra allan veturinn. Það var enginn
glans í þessum stúdentsprófum en
þetta hafðist.“
Vildi sjá heiminn
Átján ára gamall fór Baltasar
á hestabúgarð í Arizona-fylki í
Bandaríkjunum þar sem hann
dvaldist um nokkurra mánaða
skeið.
„Ég var að vinna í hesta-
mennsku hérna heima og langaði
til að fara út og kynnast heimin-
um þannig að ég seldi hest sem ég
átti. Þetta var hrekkjóttur hestur
sem ég var búinn að temja og laga
og ég seldi hann til að eignast nógu
mikinn pening til að geta farið út.
Svo var það þannig að bandarísku
sendiherrahjónin á Íslandi þekktu
afa Christopher Reeve, sem lék
Superman, og þau spurðu hvort
hann gæti ekki reddað mér vinnu
á hestabúgarði. Svo fór að ég fór til
Arizona og vann þar í fjóra, fimm
mánuði og það var alveg æðislegt.“
Tekinn við landamærin
Við dvölina í Arizona kynntist
Baltasar hinum illræmdu landa-
mærum Bandaríkjanna og Mexíkó.
„Landamærin voru mjög
óhugnanleg en það var ekki orðið
jafn strangt eftirlit og er í dag,“ segir
hann. Sjálfur komst Baltasar í mikil
vandræði er hann var tekinn við
landamærin – vegabréfslaus.
„Ég hafði farið til Mexíkó til að
kaupa glös handa mömmu. Hún
hafði átt sérstök mexíkósk glös
sem eru búin til úr þykku kók-
flöskugleri en vantaði fleiri svo
ég fór yfir til Mexíkó. Svo kom
ég að landamærunum og fattaði
þá að ég hafði gleymt passanum
mínum í Ameríku. Ég var stoppað-
ur við landamærin og var náttúr-
lega orðinn eins og súkkulaðimoli
í framan því ég er hálfspænskur
og var orðinn mjög dökkur af því
að vera þarna. Ég hafði farið með
vini mínum sem er indjáni og
hann hafði alltaf bara sagt „Amer-
ican citizen“ þegar hann fór í gegn
og þurfti aldrei að vera með passa,
því þetta var ekki orðið svona
strangt þá. En svo kom ég í gegn
og ákvað að reyna þetta. Verðirn-
ir voru ekki að trúa mér svo ég
sagði aftur: „American citizen“
og þá versnaði hreimurinn alveg
tvöfalt. Þá tóku þeir mig til hlið-
ar og spurðu mig hvaðan ég væri
og ég sagðist vera frá Nogales í
Arizona,“ segir Baltasar og útskýrir
að Nogales sé tvískipt landamæra-
borg þar sem annar hlutinn tilheyri
Mexíkó en hinn Bandaríkjunum.
Þegar verðirnir hafi spurt frá hvor-
um hluta borgarinnar hann væri
hafi hann gefið sig.
„Tárin spruttu fram og ég sagði
aumingjalega: „No, I‘m from Kópa-
vogur“.
Slapp fyrir horn
Heppnin var þó aldeilis með
Baltasar þennan dag.
„Ég var svo heppinn að einn af
landamæravörðunum hafði verið
að veiða á búgarðinum sem ég bjó
á svo ég gat lýst öllum búgarðinum
fyrir honum. Þá hringdu þeir á bú-
garðinn og athuguðu hvort fólk-
ið þar kannaðist við mig – sem
það gerði. Annars hefðu þeir bara
hent mér yfir til Mexíkó aftur,“ segir
hann.
„Ég var alveg að skíta á mig af
hræðslu. Ég hefði þurft að labba
yfir til Mexico City til að komast í
sendiráðið og það hefði kannski
tekið svona þrjár vikur.“
Líkt og í dag voru landamærin
staður ofbeldis og klíkustríða.
„Það var alveg verið að skjóta
fólk yfir girðinguna og selja dóp í
gegnum holur á henni. Ef menn
svo borguðu ekki þá voru þeir bara
skotnir og skildir eftir á götunni.“
Lenti í mannaveiðum
Baltasar segir stemninguna við
landamærin hafa fundist á bú-
görðunum í kring.
„Það var mjög mikið um ólög-
lega innflytjendur sem löbbuðu í
gegnum landamærin og um bú-
garðana sem þarna voru og þar
voru menn rosa hræddir við inn-
flytjendurna. Eitt sinn lenti ég
einmitt í svona „manhunting“. Þá
var ég vakinn upp eina nóttina og
látinn fá riffil og svo var sagt við
mig að það væri Mexíkói á jörðinni.
Ég var settur aftan á einhvern
„pickup“ með riffil í hendinni og
var alveg að skíta á mig. Svo átti ég
að passa bílinn á meðan hinir fóru
að leita og mér var sagt að skjóta
Mexíkóann ef ég sæi hann. Ég hafði
náttúrlega aldrei haldið á byssu
áður og vonaði heitt og innilega að
hann myndi ekki koma.“
Mexíkóinn fannst aldrei svo
ekki þurfti Baltasar að skjóta úr
byssunni þetta kvöld.
„Daginn eftir var ég svo tekinn
niður að læk til að skjóta áldollur
og það var mín fyrsta reynsla af
byssum.“
Kvenmannsrugl á búgarðinum
Baltasar dvaldi þó ekki eins lengi
á búgarðinum og til stóð heldur
þurfti að hverfa á braut og leita sér
að nýrri vinnu.
„Ég lenti í smá kvenmannsrugli
þarna og þurfti því að fara. Það var
kona sem varð ástfangin af mér og
var aðeins of gömul. Þetta var ekki
að virka, það gekk ekki upp að við
værum að vinna saman svo ég fór.“
Baltasar fór þá um allt og sótti
um vinnu á fjölmörgum stöðum.
„Ég endaði svo á því að vinna
ólöglega sem smiður í húsgrunni
þar sem eini samstarfsmað-
ur minn var dvergur. Við urðum
miklir mátar og ég hitti konuna
hans sem var einnig dvergvax-
in. Hún var „midget“ en hann var
„dwarf“,“ segir Baltasar og útskýrir
að munurinn sé sá að „dwarf“ sé
manneskja með langan haus og
stutta handleggi en „midget“ sé lítil
manneskja í eðlilegum hlutföllum.
„Ég fór í fjallgöngur með þeim
og það eru til myndir af okkur
saman þar sem ég er eins og Jói
risi.“
Myndi ekki vilja búa
í Los Angeles
Nýjasta mynd Baltasars, 2 Guns,
var frumsýnd hérlendis á mið-
vikudaginn síðastliðinn en hefur
slegið öll aðsóknarmet vestanhafs.
Myndin gerist við landamæri ríkj-
anna tveggja og við gerð hennar
hugsaði Baltasar mikið til ævintýra
sinna í Arizona.
„Þessi tími sem ég var þarna er
rosa sterkur í minningunni. Þarna
kynntist ég þessari David Lynch-
Ameríku eins og talað er um,“ segir
hann og bætir við að dvöl hans þar
ytra hafi verið skemmtileg og góð
reynsla.
Það var einmitt í umræddri ferð
sem Baltasar heimsótti Los Angeles
í fyrsta sinn – borg sem hann hef-
ur síðan þurft að heimsækja oft og
mörgum sinnum vegna vinnu.
„Mér finnst fínt að koma þang-
að í vinnuferðir en ég er ekki viss
um að ég myndi vilja búa þarna.
Maður þarf að komast í burtu frá
þessu af og til því að þessi heimur
er mjög þrúgandi ef maður er alltaf
að hugsa um þetta. Það er svo rosa-
lega mikil samkeppni og maður er
alltaf að. Það er nóg að vera með
þetta í símanum hjá sér þó maður
sé ekki með þetta alls staðar í kring-
um sig líka.“
Hann segir borgina þó bjóða
upp á mun fleiri tækifæri til úti-
vistar en fólk geri sér almennt grein
fyrir.
„Og þá er ég ekki að tala um
strendur og slíkt heldur eru fjöll til
að fara á skíði og það er mjög stutt
að fara til að komast út í náttúruna.
Þó þetta sé að mörgu leyti flott
borg þá er þetta ekki staður sem ég
myndi vilja ala börnin mín upp á.“
Lúxuslíf í Hollywood
„Það er svo sem alveg jafnlýjandi
að taka upp myndir hérna heima,“
segir Baltasar, spurður hvort það
taki meira á að gera myndir í
Hollywood en heima á Íslandi.
„Það er mikil vinna og erfitt að fá
peninga hér heima sem er kannski
minna vandamál í Hollywood. Þar
er öll aðstaða náttúrlega frábær
og það er farið með mann eins og
kóng. Maður lifir algjöru lúxuslífi
en það er náttúrlega mikil pressa
á manni í staðinn. Það er pressa að
myndirnar skili hagnaði því þetta
gengur ekki bara fyrir einhverjum
listrænum metnaði, það þarf líka
að skila hagnaði. Og ég hef ekkert
á móti því, ég hef gaman af því að
skemmta fólki líka.“
Hvað varðar muninn á listrænu
frelsi hér heima og í Hollywood
segir Baltasar: „Ég hef náttúrlega
minna frelsi að því að leyti að þegar
ég geri myndir hér heima þá fram-
leiði ég þær, leikstýri og skrifa þær.
Þannig að ég er bara að gera það
sem mér sýnist, en í rauninni fæ ég
að gera það þarna úti líka. Ég geri
mér hins vegar grein fyrir því að ef
ég fer gegn stúdíóinu og ef þeir eru
ekki hrifnir af myndinni þá koma
þeir náttúrlega ekki til með að
leggja eins mikið í að auglýsa hana.“
„Maður er alltaf með hausinn
á gapastokknum“
Baltasar hefur kynnst Hollywood
ansi vel enda leikstýrt tveimur met-
sölumyndum þar úti. Hann seg-
ir afar mikla pressu fylgja starfinu
enda margir sem hafi hagsmuna
M
y
n
d
H
ö
r
ð
u
r
S
V
ei
n
SS
o
n
„Sagt að skjóta
Mexíkóann“
Viðtal
Hörn Heiðarsdóttir
horn@dv.is
„Ég var settur
aftan á einhvern
„pickup“ með riffil í
hendinni og var alveg að
skíta á mig.
Mikill hestamaður Baltasar
Kormákur hefur verið í hestastússi frá
barnsaldri og ætlaði lengi vel að verða
dýralæknir. Mynd Hörður SVeinSSon