Dagblaðið Vísir - DV - 15.04.2014, Qupperneq 49

Páskablað 15.–22. apríl 2014 Fólk Viðtal 49
Lengi ungur í prestastéttinni
Tiltölulega erfitt getur verið að fá
fasta stöðu sóknarprests hérlendis
og margir prestar eru búnir að
starfa í nokkur ár áður en það ger­
ist. „Nú er að verða endurnýjun, það
eru nokkrir prestar að hætta vegna
aldurs og verið að auglýsa laus­
ar stöður, til dæmis á höfuðborgar­
svæðinu,“ segir Árni og vísar í frétt­
ir sem sagðar voru þennan daginn.
„Annars er það þannig í presta­
stéttinni að maður er rosalega lengi
ungur. Mér finnst til dæmis mjög
fyndið þegar það er talað um okk­
ur sem unga presta, við erum bæði
komin yfir fertugt en þykjum enn þá
mjög ung í þessari stétt,“ segir Krist­
ín hlæjandi. „Ég myndi ekki tala um
mig sem ungan prest, ég er búin
að vera prestur frá árinu 1998 og
hef mjög mikla reynslu. Ég myndi
hins vegar segja að það væri rosa­
lega skemmtilegt að vera fertug­
ur prestur, með lífsreynslu úr sínu
eigin lífi og starfsreynsluna og góða
heilsu, mikinn áhuga og brennandi
anda,“ segir hún.
Miklar breytingar
Satt að segja falla þau hjónin líklega
ekki innan ramma þeirra staðal­
ímynda sem flestir hafa af prest­
um. Þau eru hress og frjálsleg í fasi
–allavega ekki eins og sú mynd sem
flestir höfðu af prestum í æsku. Þau
eru líka nýjungagjörn og nota iPad
í guðsþjónustum og athöfnum auk
þess sem þau halda úti bloggsíðu
og gera stutt myndbönd sem þau
birta á Youtube. Bloggsíðan þeirra
er arniogkristin.is en þar skrifa þau
færslur um allt milli himins og jarð­
ar. Tímarnir breytast og mennirnir
með og miklar breytingar hafa orðið
innan Þjóðkirkjunnar á undanförn­
um árum. „Það hafa orðið mjög
miklar breytingar undanfarið sem
ég held að hafi fallið fólki mjög
vel í geð og það skiptir máli,“ segir
Kristín.
Prestslífið heillaði
Kristín er alin upp í prestsfjölskyldu
en faðir hennar er Tómas Sveins­
son sem er nýhættur sem sóknar­
prestur í Háteigskirkju. Kristín segir
að líklega hafi það alltaf legið bein­
ast við hjá henni að verða prestur
sjálf. Árni hins vegar ólst bara upp
við sína barnatrú en á unglingsár­
unum uppgötvaði hann að líklega
yrði þetta hans starfsvettvangur.
„Ég fór beint í guðfræðina eftir
MH, fór svo í framhaldsnám til
Bandaríkjanna og hef verið prestur
síðan,“ segir Kristín. „Ég hafði mik­
inn áhuga á trúnni og faginu. Svo
heillaði þetta líf, að vera prestur og
þjóna kirkjunni sem ég kynntist í
gegnum foreldra mína,“ segir hún
brosandi.
„Ég kem úr allt annarri átt. Ég
ólst ekki upp á svona trúræknu
heimili,“ segir Árni. „Ég hafði mína
barnatrú en var svolítið að velta því
fyrir mér á sínum tíma hvort ég ætti
að fermast eða ekki. Þá kom eldri
frændi minn til mín og sagði við mig
að ég ætti að sjálfsögðu að ferm­
ast. Ég fór í fermingarfræðsluna og
fannst þetta áhugavert og fann um
leið að mér leið vel í kirkjunni,“ segir
hann og heldur áfram. „Ég tók það
svo upp hjá sjálfum mér um miðj­
an menntaskóla að mæta í messur.
Það þótti ekki mjög hefðbundið og
ég man ég var spurður í fjölskyldu­
boðum af hverju í ósköpunum ég
væri að sækja messur, það þótti ekki
mjög dæmigert. Ég hafði aldrei tekið
virkan þátt í kirkjustarfinu og hlaut
ekki mjög hefðbundið kirkjulegt
uppeldi,“ segir hann.
Fjölbreytt og skemmtilegt
Leið Árna lá í Verzlunarskólann og
þar kunni hann vel við sig og fékk
sýn á framtíðina. „Þar uppgötvaði
ég að ég vildi ekki vera í viðskiptum,
ég var á stærðfræði­ og eðlisfræði­
línu og fann að ég vildi heldur ekki
vera í raunvísindum. Eftir á upp­
götvaði ég að það lögðust öll spilin
þannig að augun opnuðust fyrir ná­
kvæmlega þessum starfsvettvangi.
Þetta er bæði fjölbreytt og skemmti­
leg leið til að nálgast lífið og sam­
tímann,“ segir Árni.
Hann fór í guðfræðinám en ætl­
aði ekkert endilega að starfa sem
prestur. „Ég ætlaði að vera fræði­
maður og láta gott af mér leiða
þannig. Ég var kominn af stað í því
þegar ég útskrifaðist, ætlaði að fara
í doktorsnám en kláraði samt starfs­
þjálfun í kirkjunni og fannst það fer­
lega skemmtilegt og gaman að vera
hluti af lífinu í söfnuðinum. Á sama
tíma veiktist mamma mín og dó og
það var einhvern veginn þannig
að þá þurfti ég að púsla þessu öllu
saman, að glíma við það þegar
manneskja á besta aldri er tekin frá
mér. Fyrir einhverja hendingu fór
ég að skipta mér af því hvað kirkj­
an væri að gera á netinu og tók að
mér svona smá verkefni á Biskups­
stofu sem er ekki enn lokið,“ segir
Árni sem var árið 2008 vígður sem
sérstakur vefprestur Þjóðkirkjunnar
og starfar á Biskupsstofu.
Skiptast á skin og skúrir
Þeim finnst báðum starfið vera líf­
legt og skemmtilegt þó að vissulega
geti það líka tekið mikið á. Prestar
eru til staðar fyrir fólk á þeirra mestu
gleðistundum og eins þeirra erfið­
ustu sorgarstundum. Það skiptast
því á skin og skúrir í starfinu. „Þetta
er mjög fjölbreytt starf. Á sama deg­
inum er maður kannski með yngstu
krakkana þar sem er hopp og hí hjá
litlum börnum og rosalega gaman,
gleði lífsins í hámarki. Síðar sama
dag getur maður svo hitt fólk sem
er að ganga í gegnum mjög erfiða
hluti, missa ættingja eða eitthvað
slíkt. Þá ferðu að hugsa út í það sem
Jesús sagði um lærisveinana – að
fagna með fagnendum og gráta með
syrgjendum. Þannig er líf prestsins
svolítið. Maður reynir að sýna með­
líðan og skilning á því sem fólk er að
ganga í gegnum. Þetta er gífurlega
fjölbreytt,“ segir Kristín.
Erfitt að vera í hjónabandi
Þau eru líkt og áður sagði bæði
fráskilin. Þau segja það vissulega
hjálpa þeim í starfinu þar sem þau
vita hvað fólk er að ganga í gegn­
um þegar það leitar til prests vegna
þess að hjónabandið er á enda. „Það
var eins og um daginn þegar einn
hringdi í Árna og spurði hvort það
væri mikið mál að ganga í hjóna­
band,“ segir Kristín og horfir bros­
andi á eiginmanninn sem tekur við.
„Já, einmitt. Það hringdi í mig mað­
ur sem vildi ganga í hjónaband al­
veg á næstunni og spurði að þessu.
Ég sagði að það væri mjög lítið mál
að ganga í hjónaband en gæti ver­
ið meira mál að vera í hjónabandi,“
segir hann kankvís.
„Lífið er eins og það er. Stund­
um gengur allt vel og er auðvelt og
stundum gengur ekki eins vel og þá
verða hlutirnir erfiðir,“ bætir hann
við.
„Ég held það styrki okkur í þessu
starfi að hafa sjálf gengið í gegn­
um skilnað og að fólk beri virðingu
fyrir þeirri reynslu prestanna,“ segir
Kristín.
„Við mætum fólki sem er að
ganga í hjónaband og lífið er
æðislegt en við mætum líka fólki
sem er komið á endastöð í sam­
bandi sínu eða hjónabandi og býr
við sársauka. Hafandi sjálf geng­
ið í gegnum það þá getur maður
kannski stutt fólk með öðrum hætti
og talað öðruvísi inn í aðstæðurnar.
Við finnum það líka að það er mik­
il skömm sem hefur tengst erfiðleik­
um í hjónabandi í samfélagi okkar,
þótt það hafi örlítið dregið úr því á
síðari árum,“ segir Árni.
Stjúpfjölskyldur glíma
við sérstök vandamál
„Þessi reynsla gefur okkur ákveðna
yfirsýn. Við vitum að úrvinnslan eft­
ir sambandsslit er langhlaup. Fólk
ákveður að skilja og þá byrjar heil­
mikil vinna. Hún tekur langan tíma
og fólki á eftir að líða allavega á
þeirri vegferð. Það er reynsla sem
er gagnlegt veganesti þegar maður
mætir fólki í þeim aðstæðum,“ segir
Kristín.
Það sama gildir um reynslu
þeirra af stjúpfjölskyldunni. „Nú
vitum við að langflestir stofna til
nýrra sambanda eftir skilnað og þá
verða stjúpfjölskyldur til. Stjúpfjöl­
skyldan glímir við sérstök mál sem
kjarnafjölskyldan þarf ekki að kljást
við og það getur valdið streitu hjá
einstaklingum,“ segir Kristín. Hún
segir mikilvægt að fagstéttir sem
vinna með fjölskyldum séu meðvit­
aðar um veruleika stjúptengslanna,
til að geta dregið úr streitu en ekki
aukið á hana ómeðvitað.
Fólk opnara um sorgina
Hjónin segja samfélagið hafa breyst
á undanförnum árum. Til dæmis sé
sorg vegna ástvinamissis ekki leng­
ur jafn mikið tabú og áður, sem bet­
ur fer. „Fólk er opnara og reiðubún­
ara að ræða reynsluna af sorginni
og dauðanum. Þetta hefur alltaf ver­
ið hluti af starfi prestsins en maður
finnur að fólk er orðið miklu skiln­
ingsríkara á það hvers konar föru­
nautur sorgin er í lífinu. Til dæm­
is eru sorgarhópar í kirkjum orðnir
mjög algengir þar sem fólk vill fá að
vinna með sína sorg, tala um hana
og finna henni farveg,“ segir hún
og tekur fram að þetta hafi einnig
breyst mikið innan fagstéttanna.
„Já, þetta hefur breyst gríðarlega.
Einu sinni mátti ekki láta sorg sjást.
Ég held við séum samt ekki að gera
of mikið úr sorginni. Ég held frekar
að við séum enn að glíma við þann
vanda að hið formlega rými fyrir
sorgina er ekkert mjög mikið. Skiln­
ingur okkar á sorginni hefur breyst,
þetta er náttúrulegt ferli sem tekur
ákveðinn tíma,“ segir Árni.
Spennt fyrir páskunum
Þau Árni og Kristín eru spennt fyrir
páskunum. „Páskarnir eru stærsta
hátíð kristinna manna og þeir eru
lífshátíð. Það rímar vel við gang nátt­
úrunnar þegar allt er að lifna við,
trén að laufgast og blómin að stinga
upp kollinum,“ segir Árni. Hann
bætir við að íhugunarefni kyrruviku
og páska tengist líka grundvallar­
þáttum lífsins og spanni eiginlega
allt litrófið og föstudagurinn langi sé
til dæmis dagur vonleysisins. Kristín
tekur undir það. „Andspænis von­
leysi föstudagsins eru svo páskarnir.
Eggin, ungarnir, blómin og laufg­
aðar greinar eru lífstákn. Páskarnir
sjálfir eru tákn um trúna og hug­
rekkið, um málstað Jesú sem rís upp
í lífi þeirra sem trúa á hann. Upp­
risan gefur kraft til að vona og elska
og feta í fótspor Jesú. Upprisan seg­
ir okkur að ef við sýnum sama hug­
rekki og hann, getum við breytt sam­
félaginu til betri vegar.“ n
Börnin Samtals eiga þau
hjónin sex börn og því oft
mikið líf og fjör á heimilinu.
Mynd Johann K.JohannSSon
Fjölskyldan Þegar ljósmyndara DV
bar að garði var hluti barnahópsins á
heimilinu. Mynd Sigtryggur ari