Dagblaðið Vísir - DV - 15.08.2008, Blaðsíða 37

DV Helgarblað föstudagur 15. ágúst 2008 37
in og einu samskiptin við aðra.
Maður var fastur inni með skelfi-
legar hugsanir, einn, og maður veit
hvað maður hefur gert af sér og lík-
lega hvað bíður manns en allt verður
svo einstaklega endanlegt.“
Gæsluvarðhaldið var framlengt
um 10 daga, þá 7 daga... Palli vissi
aldrei hvenær þeir bræður kæmust
heim. Og það var erfitt að sofna því
þegar birtir af degi er ljóst að þetta
er ekki martröð heldur raunveruleik-
inn.
„Við sátum inni í rúman mánuð í
heildina. Við bræðurnir vorum alltaf
í sömu sporum en fengum aldrei að
hittast. Heyrðum aðeins í hvor öðr-
um. Maður var með tárin í augunum
og leið hræðilega illa. En það er rétt
að það komi fram að fangaverðirnir
voru hjálplegir og góðir. Þeir reyndu
að hughreysta og stappa í mann stál-
inu.“
Afleiðingarnar
„Maður vonaði í byrjun að allt
færi vel og maður myndi ekki missa
vinnuna en í lokin voru vonirnar
orðnar að engu. Maður vissi að mað-
ur myndi halda fjölskyldunni þeg-
ar maður kæmi út en allt annað var
farið. Mér fannst svo slæmt að missa
vinnuna, þetta var það sem ég hafði
menntað mig til og ég hafði svo góða
yfirmenn. En svo var líka svakalega
slæmt að missa sundkennsluna. Mér
þótti svo vænt um sundkrakkana sem
ég þjálfaði. Og ég fékk ekki að kveðja
þá. Ég skildi það, en var ekki ánægður
með að fá ekki að kveðja. Ég bað um
að fá að tala við krakkana, ekki afsaka
mig heldur biðja þau afsökunar, en ég
mátti það ekki.
En mér þótti svo vænt um að eitt
foreldrið hringdi í mig og talaði svo
fallega við mig – það bjargaði mér.
Hann sagði: „Þó þú sért sekur, þá
vitum við hvaða mann þú hefur að
geyma.“
Ég hefði viljað, ja, það er svo margt
sem maður hefði viljað, svona eftir á.
En ég bað um að fá að tala við krakk-
ana sem ég þjálfaði. Þau eru 10 til 14
ára.“
Hvað hefðir þú viljað segja við
þau?
„Ég hefði beðið þau afsökunar á
því hvernig ég kom fram og greint frá
því að þessa hluti ber að varast.
Brotið mitt var þess eðlis að for-
eldrar eru ekki sáttir við að börnin sín
séu í kringum menn sem fremja slík
afbrot. Ég skil það.“
Tókum þátt í fávitaskap
Það var svo margt í húfi, hvers
vegna gerðuð þið þetta?
„Þetta var gróðavon og einhver
spennufíkn. En eins og með alla af-
brotamenn ætluðum við ekki að
nást.
Það virtist nánast ómögulegt að
negla höfuðpaurinn og lítill möguleiki
í okkar huga að við myndum nást.“
Tölvusamskipti komu upp um af-
brotið. En niðurstaðan byggðist fyrst
og fremst á játningum bræðranna.
Og þeir eru sér reiðir að hafa nokk-
urn tímann hugsað um að taka þátt
í svona fávitaskap, eins og Palli kallar
þetta. „Ég horfi stundum á fjarstýring-
artakkann og langar svo að geta spól-
að til baka.
Hefði maður vitað hvernig þetta
ferli er hefði ég aldrei tekið þátt í þessu.
Upplifunin að fara inn í klefa – þó ekki
væri nema í 5 mínútur. Hefði ég vitað
þetta hefði ég aldrei gert þetta.
Já, og svo eru þetta litlir peningar
þegar upp er staðið og ekkert miðað
við hvað maður leggur á fjölskyld-
una.“
Ekki vondur maður
Hvað væri öðruvísi ef...?
„Ég væri enn að vinna hjá fjár-
málaráðuneytinu og að þjálfa sund.
Ég geri mér grein fyrir að þetta hef-
ur talsverð áhrif á atvinnumöguleika
mína í framtíðinni, alla vega varðandi
menntunina sem ég hef aflað mér. En
ég er ekkert vondur maður og mað-
ur gerir það sem maður getur til að fá
framtíðarvinnu.
Helsti lærdómurinn kemur í gegn-
um neikvæða reynslu. Á einhverjum
sviðum getur maður ekki haft hlutina
eins og maður vill en ég mun leggja
mig fram um að verða betri maður og
gera eins gott úr þessu og hægt er.“
Í hættu?
Mamma ykkar óttast fíkniefna-
heiminn. Og þið sögðuð til annarra.
Eruð þið í hættu?
„Bróðir minn hafði upphaflega
samskipti við Annþór því hann bjó
í næsta húsi og þannig mynduðust
þau tengsl. Og það er staðreynd að ef
við færum inn á Litla-Hraun þar sem
hann afplánar væru engir gleðitímar.
En við förum ekki þangað.
Í yfirheyrslunni sögðum við alla
sólarsöguna og þess vegna komumst
við heim til fjölskyldunnar. Við hefð-
um getað tekið sök hinna tveggja á
okkur og fengið mun þyngri dóm en
þá ekki þurft að óttast neinn. Það eru
dæmi um að menn geri slíkt. En það
var ekki okkar leið. En varðandi hætt-
una, þá langar mig ekki að labba nið-
ur í miðbæ um helgar. Það getur ver-
ið svo margt í þessu varðandi hættuna
og hótanir. Stundum er hringt og ekk-
ert sagt.
En mesta hótunin er bara orð-
spor manna. Og sumir keyra á sögu-
sögnum og orðspori eins og lögreglan
benti okkur á. Slíkir menn þurfa ekk-
ert að gera því orðspor þeirra virkar
eins og hótun.“
Lífið kúventist
Er ekki freistandi fyrir menn sem
komast upp með svona að halda
áfram í innflutningi?
„Hreinskilið svar er jú. Þetta er
freistandi peninganna vegna en þetta
eru svo miklir skammtímahagsmunir,
maður gerir ekki ráð fyrir að vera tek-
inn. En ef þú ert tekinn, þá fer líf þitt
í algjört fokk. Maður sér ekki fyrir af-
leiðingarnar sem þetta hefur á fram-
tíðina. Lífið kúvendist og ekkert verð-
ur eins eftir það. Og tilhugsunin um
að þurfa að sætta sig við málamiðl-
anir, að geta ekki unnið við það sem
maður vill vinna við, það er mesta
refsingin. Minnsta refsingin er að sitja
í fangelsi en allt hitt er erfiðara. Allir
geta setið í nokkra mánuði í fangelsi
– en að þurfa að sætta sig við líf sem
maður vill ekki, í því felst aðalrefsing-
in í mínum huga.“
Verður þú ekki reiður út í þá sem
flytja inn fíkniefni þegar börnin þín
verða stór?
„Hreinskilið svar: Ég hef aldrei
kennt neinum öðrum um að ég fiktaði
við þetta á sínum tíma. Ég leit ekki svo
á að þetta væri öðrum að kenna, þeim
sem flutti þetta inn eða sölumannin-
um. Maður þarf að hafa talsvert fyrir
því að nálgast þetta og ég vissi að þetta
væri mín ákvörðun og ég vissi að þetta
væri rangt. En ég kenndi ekki öðrum
um. Auðvitað vorum við bölvuð fífl
að taka þátt í þessum innflutningi en
ef það á að koma í veg fyrir fíkniefna-
vanda verða einstaklingarnir að geta
sagt nei. Fólk hefur frumkvæði að
þessu sjálft og það þarf að stöðva eftir-
spurnina. Það er það eina sem hægt er
að gera til að skrúfa fyrir þetta. Ásak-
anir mínar hafa alltaf verið í minn
garð þegar ég veit að ég geri rangt, en
ekki í garð þeirra sem selja þetta.
Oftast leita menn eftir þessu sjálfir.
Menn verða að taka ábyrgð á sínu eig-
in lífi. En munum að það er ekki vont
fólk sem er í neyslu heldur fólk sem
tekur rangar ákvarðanir og er búið að
koma sér í aðstæður og gera hluti sem
það hefði ekki gert annars.
En þegar farið er að bjóða mönn-
um að prófa sem aldrei hafa snert
þetta áður og selja börnum þetta, þá
erum við náttúrlega að tala um allt
annað og enn verri mál.
En ég axla ábyrgð á því sem ég geri
og verð að lifa með afleiðingunum. En
eftirsjáin er mikil.“
Þorir að viðurkenna mistök sín og iðrast
„Það er rosalegt að vera tek-
inn út úr daglegu lífi og skellt
inn í lítið box.“