Són - 01.01.2008, Side 57

Són - 01.01.2008, Side 57
SAGA MÍN ER SÖNN EN SMÁ 57 bagsa“.34 En hún er öðruvísi en allir aðrir og á ekki samleið með neinum, ekki heldur þeim konum sem hún leitar samstöðu með. Hún finnur sér hvergi stað og það er skýringin á því að hún giftir sig, skelfingu lostin yfir hjónabandinu og þeirri frelsisskerðingu sem því fylgir:35 En hamingjan góða, hve hrædd var ég þá, er hjúskaparböndin mig lögð voru á. Hún er hins vegar svo heppin að eiginmaðurinn gerir ekki kröfu til hennar sem eiginkonu, heldur verður „fóstri“ hennar, og hjá honum finnur hún þann samastað sem hún leitaði að. Hjónabandið er kyn- laust og Ólöf eignast ekki börn. Í ævikvæðinu koma ljóðin í staðinn, myndhverfð sem börn, getin og fædd í hugsun. Þannig gerir hún sig á vissan hátt að móður. Þegar hún hefur sagt frá útliti sínu eins og það kemur öðrum fyrir sjónir treystir hún sér ekki til að lýsa sér nánar en segir eins og eftir því sé spurt:36 En svip mínum get ég ei sagt þér frá, ég setti hann hugsanabörnin mín á. Á ljóðunum kannski lifir hann, þar líka þá sérðu minn innra mann. Útlitið er ekki það sem öllu skiptir, heldur innri maðurinn, hugsanir hennar, tilfinningar og þrár. Það er saga þeirra sem hún vill segja og vonast til að lifi áfram í ljóðum hennar, börnunum, en það verður bara „kannski“. Svo til öll ljóð Ólafar eru sjálfsævisöguleg. Hún veltir mikið fyrir sér lífi sínu sem hún tengir ævinlega skáldskapnum og sjálfri sér að skrifa. Í ljóðinu „Ég hef enga vissu“, einnig frá árinu 1900 og birt löngu eftir hennar dag, rímar hún eins og Una sagnirnar að skrifa og lifa, en bætir við þriðju sögninni: að elska. Líkt og í ævikvæðinu leitar Ólöf upprunans í fæðingunni, en ljóðið fjallar einnig um sjálft sig, um skáldkonuna að yrkja það, og kveikja þess er ævi hennar sjálfrar: 37 34 Ólöf Sigurðardóttir frá Hlöðum 1945:62. 35 Ólöf Sigurðardóttir frá Hlöðum 1945:63. 36 Ólöf Sigurðardóttir frá Hlöðum 1945:61. 37 Ólöf Sigurðardóttir frá Hlöðum 1945:59–60. Eins og ævikvæðið hefur þetta kvæði verið stytt í útgáfunni, klippt aftan af því, með þeim afleiðingum að fyrirsögnin verður óskiljanleg, kallast ekki á við neitt.
Side 1
Side 2
Side 3
Side 4
Side 5
Side 6
Side 7
Side 8
Side 9
Side 10
Side 11
Side 12
Side 13
Side 14
Side 15
Side 16
Side 17
Side 18
Side 19
Side 20
Side 21
Side 22
Side 23
Side 24
Side 25
Side 26
Side 27
Side 28
Side 29
Side 30
Side 31
Side 32
Side 33
Side 34
Side 35
Side 36
Side 37
Side 38
Side 39
Side 40
Side 41
Side 42
Side 43
Side 44
Side 45
Side 46
Side 47
Side 48
Side 49
Side 50
Side 51
Side 52
Side 53
Side 54
Side 55
Side 56
Side 57
Side 58
Side 59
Side 60
Side 61
Side 62
Side 63
Side 64
Side 65
Side 66
Side 67
Side 68
Side 69
Side 70
Side 71
Side 72
Side 73
Side 74
Side 75
Side 76
Side 77
Side 78
Side 79
Side 80
Side 81
Side 82
Side 83
Side 84
Side 85
Side 86
Side 87
Side 88
Side 89
Side 90
Side 91
Side 92
Side 93
Side 94
Side 95
Side 96
Side 97
Side 98
Side 99
Side 100
Side 101
Side 102
Side 103
Side 104
Side 105
Side 106
Side 107
Side 108
Side 109
Side 110
Side 111
Side 112
Side 113
Side 114
Side 115
Side 116
Side 117
Side 118
Side 119
Side 120
Side 121
Side 122
Side 123
Side 124
Side 125
Side 126
Side 127
Side 128
Side 129
Side 130
Side 131
Side 132
Side 133
Side 134
Side 135
Side 136
Side 137
Side 138
Side 139
Side 140
Side 141
Side 142
Side 143
Side 144
Side 145
Side 146
Side 147
Side 148
Side 149
Side 150
Side 151
Side 152
Side 153
Side 154
Side 155
Side 156
Side 157
Side 158
Side 159
Side 160

x

Són

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Són
https://timarit.is/publication/1139

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.