Gerðir kirkjuþings - 2002, Qupperneq 13

kærleiksþjónustu. Það er almennt viðurkennt núorðið meðal þeirra sem sinna forvamastarfí
og beita sér í þeim málum að miðlun góðra og traustra lífsgilda er mikilvægasta forvömin.
Hér er frumskylda kristinnar kirkju. Margvislegt fræðslustarf á vegum safnaðanna um þessar
mundir miðar einmitt að þessu, svo sem Alfa-námskeiðin og tólfspora vinnan sem em
kraftmiklir vaxtarsprotar. En eftir sem áður er hið mikilvægasta af þessu öllu trúamppeldi
heimilanna, að kenna þeim ungu að elska Guð og biðja. Bænin í Jesú nafni er og verður besta
forvömin.
Við þurfum að stórauka fræðslu um Jesú Krist. Nú á næstunni verður opnaður á vefnum,
kirkjan.is, vefur um Jesú, fræðslu og ítarefni fyrir almenning. Textnn er þýddur úr ensku.
Verkið vann séra Magnús Guðjónsson, fv. biskupsritari, og gaf Þjóðkirkjunni í tilefni þúsund
ára kristni á Islandi. Það skal þakkað hér í bæn um að þetta verk verði til þess að auka áhuga
og þekkingu á merkustu persónu sögunnar, og þeim boðskap og trú sem blessar og reisir
þjóðir.
Sjálfboðastarf
Sjálfboðastarf er hinn duldi auður kirkjustarfsins sem mikilvægt er að leggja enn meiri rækt
við. Það þarf að vera liður í stefhumótun kirkjunnar hvemig sjálfboðastarf megi efla og
virkja enn betur til góðs fyrir söfhuð og samfélag. Sjálfboðaþjónusta er lífsnauðsyn
kirkjunni. Það á sér guðfræðilegar forsendur sem em enn þungvægari en hinar ijárhagslegu,
svo mikilvægar sem þær nú em. Kirkja sem reiðir sig einvörðungu á launað starfsfólk til að
halda úti helgihaldi sínu, iðkun og þjónustu, henni hættir til að gleyma því að kirkjan er
hreyfing fólks sem þiggur og gefur í samfélagi. Eg hvet sóknir og söfnuði Þjóðkirkjunnar að
huga að þessu. Við verðum að læra að gefa, þjónandi kirkja er gjafmild kirkja og örlát.
Eg vil í því sambandi minna á samstarf bamastarfsins og Hjálparstarfs kirkjunnar sem er
meginuppistaðan í bamafræðslunni í vetur. Þar er nú leitast við að vekja bömin til
umhugsunar um hjálparstarf og kristniboð, fræða þau um líf og kjör bama sem minna mega
sín heima og heiman, og hvetja þau til að leggja sitt að mörkum með því að safna fé í hverri
bamasamveru. Þama emm við að ala upp unga heimsborgara og efla meðvitund þeirra fyrir
því að við emm hluti hins alþjóðlega samhengis, fjölskyldu þjóðanna, og bemm skyldur í því
samfélagi. Og minna þau á að "sælla er að gefa en þiggja."
Staðfesta og sveigjanleiki
Þjóðkirkjan er sem ráðsmaður okkar andlega arfs íhaldsöm í eðli sínu. Henni er falið
mikilvægt hlutverk af íslensku samfélagi að hlynna að því sem sígilt er, helgistöðum og
sögustöðum, hlynna að hefðinni og gæta arfsins. En í iðuköstum samtímans er mikilvægt er
að efla sveigjanleika kirkjunnar. Þjóðkirkjan lifir reyndar í stöðugri spennu milli hefðarfestu
annars vegar og hins vegar kröfunnar að sækja út og ryðja nýjar brautir fyrir fagnaðarerindið
sem er ekki safngripur eða friðlýst náttúrvætti, heldur lifandi afl, "kraftur Guðs til hjálpræðis
hverjum þeim sem trúir."
En við þurfum ekki að sjá framtíð kirkjunnar í andstæðum hefðar og framsækni,
miðstjómarvalds andspænis lýðræði, borgar andspænis dreifbýli. Slík uppsetning er
gagnslítil. Við þurfum að móta miklu opnari sýn á Þjóðkirkjunni. Hún er bæði - og í stað
þess að vera annað hvort - eða, hún er í senn hefðarfestan og endumýjunin, leiðsögnin og
samstaðan. I Þjóðkirkjunni þarf íheldnin og framsæknin, útsóknin og innri styrkur að fara
saman. Vemm þar sem mögulegt er Og - kirkja, ffemur en Eða -kirkja, og munum að Guð er
9