Skírnir - 01.01.1976, Blaðsíða 258

256
PETER HALLBERG
SKÍRNIR
Það er kannski helzt í þessu dæmi, sem klausan virðist hafa nokk-
urt hlutverk, þar sem hún svarar á móti „batnar honum ekki“
í setningunni á eftir. En liún er engan veginn ómissandi. Við
liöfum áður fengið lýsingu á sínku og hugleysi Þorkels, og vit-
um að hann vill dauðfeginn losna við óvelkominn gest sinn,
Butralda. Þetta samband er alveg ljóst, þó að klausunni sé sleppt.
13. klausa: (Þorgeirr Hávarsson hefur drepið á dyr hjá Þorkatli; Þorkell
gengur til dyra, opnar og „sér einn mikinn mann standa með vápnum fyrir
durunum"). Þorkell spyrr þann mann at nafni. Hann nefndisk Þorgeirr. Þor-
kell spyrr, hvers sonr hann væri. Hann kvezk vera Hávarsson. Þá k0mr œðra
i brjóst Þorkatli, ok dattaði hjarta hans við. Þorkell mælti þá: „Hér er kom-
inn Butraldi við þriðja mann / - - - /.“ (144)
16. klausa: Þormóðr kvað nú Kolbrúnarvísur ok snýr þeim prendum til lofs
við Þórdísi, er mest váru á kveðin orð, at hann hafði um Þorbjprgu ort. Gefr
hann nú Þórdísi kvæðit til heilla sátta ok heils hugar hennar ok ásta við sik.
Ok svá sem myrkva dregr upp ór hafi ok leiðir af með litlu myrkri, og k0mr
eptir bjart sólskin með blíðu veðri, svá dró kvœðit allan órækðar þokka ok
myrkva af hug Þórdísar, ok renndi hugarljós hennar heitu ástar gflrvalla til
Þormóðar með varmri bliðu. Þormóðr kgmr þá jafnan í 0§ur °k lieúr góðar
viðtokur. (173-74)
20. klausa: Þorgeirr hjó hart ok tíðurn af miklu afli ok pruggum hug, ok var
honum sjálfr hugr sinn bæði fyrir skjpld ok brynju, ok þykkjast menn eigi
vita þvílíka vprn sem Þorgeirr hafði. Almáttigr er sá, sem svá snart hjarta ok
óhrætt gaf i brjóst Þorgeiri; ok eigi var hans hugprjði af mQnnum gor né
honum i brjóst borin, heldr af inum hæsta hofuðsmið. Nú fyrir því at þeim
Þorgrími reyndisk meiri mannraun at sœkja Þorgeir heldr en klappa um
maga konum sínum, þá sóttisk þeim seint, ok varð þeim hann dýrkeyptr
/-•-/•(208)
21. klausa. Þórarinn ofsi hjó hgfuð af Þorgeiri ok hafði i brott með sér. Svá
segja sumir menn, at þeir klyfði hann til hjarta ok vildu sjá, hvílíkt væri, svá
hugprúðr sem hann var, en menn segja, at hjartat væri harla lítit, og hpfðu
sumir menn þat fyrir satt, at minni sé hugprúðra manna hjgrtu en huglaussa,
þvi at menn kalla minna blóð i litlu hjarta en miklu, en kalla hjartablóði
hræzlu fylgja, ok segja menn því detta hjarta manna i brjóstinu, at þá hrœð-
isk hjartablóðit ok hjartat i manninum. Eptir þenna bardaga skilðu þeir
Þorgrímr ok Þórarinn félag sitt /---/. (210—11)
22. klausa: Þykkir honum hon leggja sjaldnar tíu fingr upp sér um háls en
verit hafði. Lyftist þá litt þat reiði i sinu rúmi, en reiði hvers manns er i