Skírnir - 01.01.1982, Side 116

114
GUNNAR STEFÁNSSON
SKIRNIR
hjá floti brenndu
í dós.
Yfir þessu öllu glóir
ylbjart sólarljós.
Það er allt að því synd að fara að þvo upp.
Þá er að líta á vaxtarbroddinn, fulltrúa hinnar yngstu kyn-
slóðar. Þeir voru þrír helstir á árinu. Enginn þeirra kornungur
og allir hafa gefið út bækur áður, svo að nokkuð ætti að mega
marka hverjir þeir eru.
Ljóð handa hinum og þessum eftir Sveinbjörn I. Baldvinsson.
Þetta er önnur bók höfundar sem einnig hefur gefið út „Ijóð-
verk“ á hljómplötu. Bókin er blátt áfram en skortir dýpri skír-
skotun og mótaða heildarsýn. Meðal annarra orða: eru skáld
orðin svo beygð undir samfélagshyggjuna að þau láti sig mestu
skipta „handa hverjum“ þau yrkja? Auðvitað yrkja menn handa
sjálfum sér og þegar skáldið fer að spá í lesandann, viðtakanda
ljóðanna, er líklegasta niðurstaðan sú að þau komi loks engum
við. En þetta á ekki við um ljóð Sveinbjarnar sem betur fer. Þau
eru lipurlega stílaðar stemningar úr veröld borgarbarnsins, sums
staðar af nokkurri skopgáfu. Hins vegar er myndmálið furðu
hefðbundið, til dæmis þetta úr flokknum „handa konum“:
Eins og heiðavötn
sera vaka um vetramótt
undir ís
— þótt landið sofi
og bíða vorsins
eru augu þín.
Sjálfssalinn eftir Stefán Snævar, önnur bók höfundar. Þetta
er nokkru íburðarmeiri kveðskapur, lærðari. Myndmál mark-
vissara en hjá Sveinbirni, nær því að vera módernískt, gagnrýnið
á staðnaðar hugmyndir. Skáldið segir brot úr pólitískri sögu
sinni í einu ljóðinu, Á Krukkusléttu tímans: