Skírnir - 01.01.1982, Blaðsíða 150

148
SIGURÐUR BJARNASON
SKIRNIR
Fimm vísur í seinni hluta kvæðisins hefjast allar með orðun-
um: Betra er ... og er þar ávallt tvennt borið saman og slær
hann þar sums staðar á trúarlegan tón:
Betra’er að hafa brotinn fót
bundinn hér á fleti,
en hlaupið geta um holt og grjót
með hjartað í fjandans neti.
í Nýárs-söng (bls. 226) er fögur líking sem túlkar leit mannsins
að guði. Kuldi og myrkur þjáir móður vora, jörðina. Með nýju
ári mun hún læknast með því að snúa sér að hækkandi sólu.
Matthías biður þess að hið sama gerist í heimi trúarinnar:
En þú mín önd,
undir guðs lífgandi hönd
flýt þér að tilbiðja’og trúa.
Sólin á himni trúarinnar er guð faðir:
Sólnanna sól,
sértú vort lifandi skjól.
Dýrð sé þér, alfaðir alda!
Matthías var bænarinnar maður. Hún var honum huggun og
hugfró á sorgarstundum og í gleðinni var hún honum aflgjafi
til andlegra átaka. Kvæðið Sorg yrkir hann (bls. 238) eftir lát
Ingveldar, konu sinnar, og lýsir þar á átakanlegan hátt söknuði
sínum. Þá finnur hann styrk í bæninni:
Ég ráfaði burt og ég bað og ég bað,
að sá bikarinn hjá mætti líða.
En fegursta bænin í Ljóðmælum er Barna-bæn (bls. 170) sem
flest íslensk börn læra og syngja enn þann dag í dag, og hygg ég
að svo muni verða um langan aldur. Fyrsta erindið er þannig:
O faðir, gjör mig lítið ljós
um lífs míns stutta skeið
til hjálpar hverjum hal og drós,
sem hefir vilzt af leið.