Skírnir - 01.09.2000, Blaðsíða 34

270
STEFÁN SNÆVARR
SKÍRNIR
að tala um slíkan samanburð hvað listdóma áhrærir. Því sé ég enga
ástæðu til að ætla smekkvísindi möguleg nema að við víkkum hug-
takið vísindi allverulega og það vil ég helst ekki gera. Ljóst má vera
að það er ákveðinn sannleikskjarni í hughyggju þinni um list-
dóma. Eins og ég gaf í skyn má smekkur sín nokkurs í listdómum,
lítils eða einskis í raunvísindum. I heimi náttúruvísindanna er
auðvelt að greina á milli lærðra og leikra, vandasamt þegar list-
dómendur eru annars vegar. Við erum öll leik-menn þegar við fell-
um dóma um listaverk, við leikum okkur við verkin jafnframt því
sem við beitum skynsemisglórunni. Þess vegna getur fákunnandi
maður haft ýmislegt fram að færa á þessu sviði. Þú manst kannski
eftir kvikmyndinni um hana Ritu sem var fáfróð gengilbeina en
hafði ferska sýn á bókmenntir, gagnstætt þrællesnum vanans þræl-
um. „I húsi föður míns eru margar vistarverur,“ sagði Jesús, í húsi
listdómanna er rúm bæði fyrir Ritur og sprenglærða spekinga.
Empiríkus: Gott er að heyra, þá erum við ef til vill ekki eins
ósammála og við héldum.
Estetíkus: Það er líklega rétt hjá þér. En látum nú tal þetta nið-
ur falla og göngum að styttu Apollons og færum honum fórnir.
Empiríkus: Það skulum við gera!
(Þeir ganga að styttunni.)
Báðir: Ó, mikli Apollon, í þér mætast viskan, gæskan og feg-
urðin í æðra veldi. Lít þú náðarsamlegum augum á brambolt okk-
ar mannanna. Við reynum eftir fremsta megni að höndla viskuna
og skilja eðli fegurðarinnar, aðeins með þínu fulltingi munum við
ná því marki.21