Vestfirska fréttablaðið - 16.12.1986, Side 23

Það er sagt að íslendingar séu ferðaglöð þjóð, og víst er um það
að á hverju ári leggja þúsundir manna leið sína út fyrir landsteinana.
Sumir fara lengra, aðrir skemmra. Fáir fara þó eins langt og hún
Arna Gísladóttir, tvítug Bolungarvíkurmær, sem er nýlega komin
heim eftir að hafa dvalist eitt og hálft ár meðal innfæddra í Equador
og Colombíu. Þar kynntist hún landi og þjóð og segir sjálf að hún
hafi lært heil ósköp.
Ekki voru foreldrar hennar hrifnir í fyrstu. Létu þó til leiðast og
þótti sjálfsagt til koma, framtakssemi þeirrar stuttu.
Arna setti á blað fyrir Vf nokkra punkta um dvöl sína í Suður-Am-
eríku og fara þeir hér á eftir. En þessi unga stúlka er ekki af baki
dottin því hún er með annað ferðalag í undirbúningi og að þessu
sinni verður stefnan sett á Suðurhafseyjar. Kannski við fáum að sjá
mynd af henni í strápilsi í næsta jólablaði. Hver veit. En gefum henni
sjálfri orðið.
I júní í fyrra lagði ég af stað til
Equador. Flaug fyrst til Lond-
on, þaðan til Parísar og svo til
Frönsku Guiana og þaðan til
Quito höfuðborgar Equador.
Þar voru það hjónin úr fjöl-
skyldu minni og íslenska stelp-
an sem útvegaði mér heimili
mitt sem tóku á móti mér. Fjöl-
skyldan mín tilheyrði hærri
stéttinni. Var komin af Spán-
verjum. Með þeim fór ég síðan
til Ibarra borgarinnar sem ég
átti eftir að búa í en hún var
beint i norður í 2V4 klst. keyrslu
frá höfuðborginni eftir bröttum
og bugðóttum veg Andesfjall-
anna. Borgin stendur í 2513 m
hæð. Ibúar hennar eru um
60.000.‘
Fjölskyldufaðirinn hét Al-
fredo Chiriboga og kona hans
Sara Chiriboga. Þau áttu 3
börn, Patricio 22 ára, Marcelo
21 árs og Maríu Alexöndru 18
ára. Ég kynntist lífi hástéttar-
innar. Aginn var mjög mikill.
Þegar ég fór eitthvað út að degi
til þurfti ég alltaf að gefa grein-
argóða skýringu á því hvert ég
færi. Stundum fékk ég alls ekki
að fara. Á skemmtistaði var
hvorki mér né Maríu eða stelp-
um yfirleitt leyft að fara nema
með bræðrum eða virtum fjöl-
skylduvinum.
I september byrjaði ég í há-
skóla La Universidad Catholika
de Ibarra. Þar kynntist ég Mir-
iam, Indíánastelpu af Otavalo-
stofni. Hún varð mjög góð vin-
kona mín og við treystum hvor
annarri fyrir öllu. Otavalo
Indíánar eru best stæðu Indí-
ánarnir í Equador. Miriam er
gift manni að nafni Luis og eiga
þau 5 ára gamla dóttur Ninu.
Eins og er eru þau stödd í New
York.
Fjölskyldu minni var mein-
illa við að ég umgengist Miriam
og ættingja hennar einfaldlega
vegna þess að þau voru Indíán-
ar og það er litið niður á þá alla,
en þetta var indælis fólk og ég
gat ekki hugsað mér að slíta
sambandinu við þau. Þau
bjuggu rétt hjá heimili mínu og
voru margoft búin að bjóða mér
að flytja til sín. Svo varð úr að
ég flutti til þeirra eftir 7 mánaða
dvöl hjá fyrri fjölskyldu minni.
Á nýja heimilinu var fjölmennt.
Miriam bjó hjá tengdaforeldr-
um sínum en þarna bjuggu
ömmur og afar og fullt af ætt-
ingjum, um 20 manns. Stund-
um á kvöldin sungu allir
krakkamir fallega söngva í
garðinum. Ég komst í náin
kynni við tónlistina því þetta
var mikið tónlistarfólk og
hljóðfæri voru smíðuð í stórum
stíl. Því kynntist ég utanað-
komandi tónlistarfólki frá
Ecuador, Perú og Bólivíu og
lærði af þeim.
Svo æxlaðist að um mánaða-
mótin febrúar — mars ‘86 fór-
um við 5 saman á í ferðalag til
Colombíu. Það voru Alex frá
Bólivíu, Claudio frá Chile, Ur-
sula frá Sviss og ég. Þau voru öll
búin að vera á ferðalagi um
Suður-Ameríku í 1 ár. Strák-
arnir sáu fyrir sér með því að
smíða og selja hljóðfæri, hljóð-
færi sem nefnd eru charango og
héldu þeir tónleika í leikhúsum,
háskólum á penum og víðar.
COLOMBÍA
Colombía er ólík Equador að
mörgu leyti. Mér fannst ég strax
vera komin í meiri fátækt og
hættulegra umhverfi. Fólkið
var öðruvísi klætt. Engir fallegir
Indíánabúningar eins og í Eq-
uador. Það stóðu vopnaðir lög-
reglumenn á svo til hverju
götuhorni og mér fannst heldur
óhuggulegt þegar ég þurfti að
sitja á veitingahúsi með skara af
einkennisklæddum hermönn-
um vopnuðum rifflum við
næsta borð.
Við bjuggum í 200.000
manna borg sem heitir Pasto og
er í suðurhluta Colombíu hátt í
Andesfjöllum. Þama bjuggum
við í einn og hálfan mánuð.
Tónlist er stór þáttur í menn-
ingu Equador.
Leigðum okkur litla íbúð hjá
lögfræðingi og fjölskyldu hans.
Leigan kostaði ekki nema 6000
pesos á mánuði en það eru
tæpar 1500 kr. íslenskar. Kona
lögfræðingsins var ættuð frá
Austur-Colombíu úr bæ nálægt
frumskóginum, en þar er ann-
arhver maður eiturlyfjafram-
leiðandi eða smyglari. Lög-
fræðingurinn sagði að hann
væri hættur að vilja fara þangað
með konu sína og börn vegna
hættunnar sem fylgdi því en
annars var frænka hennar gift
flugríkum kókaínframleiðanda.
Frá Pasto ferðuðumst við
niður í lítið hitabeltisþorp sem
heitir La Union. Það var 5 tíma
keyrsla í norður eftir gömlum
og lélegum götuslóða. Þetta var
mjög fallegt þorp og gróðursælt.
Strákarnir spiluðu þar í leikhúsi
bæjarins og ég söng með. Þarna
vorum við í 2 daga. Við fórum í
nokkrar dagsferðir.
Ekki mjög langt frá þar sem
við bjuggum var mellugata
borgarinnar. Einn daginn er ég
hafði skroppið í búðir og var á
leið heim, varð ég svo þyrst og
án þess að hugsa mig tvisvar um
labbaði ég beint inn á næsta
veitingastað og vissi ekki fyrr en
ég var stödd inni á einu dauf-
upplýstu hóruhúsi borgarinnar,
en þau eru nokkur. Það var
glápt á mig en ég var ekki lengi
að skjótast út og hljóp alla leið-
ina heim.
Eftir dvöl mína í Colombíu
fór ég aftur til Indíánafjöl-
skyldu minnar í Ecuador en
vinir mínir héldu áleiðis til
Panama. I Ecuador var ég síðan
í 3 vikur áður en til íslands var
haldið. Tvö síðustu kvöld mín
voru haldnar veislur fyrir mig,
en það er algengt þegar fólk er
að kveðja.
FRUMSKÓGURINN
í júlí ’85 fór ég ásamt vinkonu
minni í 5 daga frumskógarferð
og af því að við vorum með 1 árs
dvalarleyfi í passanum og stað-
festa skólagöngu fengum við
ferðina á sama verði og inn-
fæddir, sem sagt þrisvar sinnum
ódýrara en aðrir túristar.
Við mættum á flugvöllinn á
tilsettum tíma en ferðin byrjaði
á því að seinka um 1 tíma.
Flugvélin sem við fórum með
var hermáluð og öll í drasli að
innan. Mér leist nú ekkert á
blikuna, en þetta varð ágætis 1
tíma ferð beint inn í frumskóg-
inn og lentum við á grassléttu.
Við sigldum eftir ánni Napo
sem rennur úr Amason. Á ár-
bökkum og inni í runnum voru
einungis strákofar sem fólkið
bjó í. Fólkið var fáklætt en samt
ekki bert, ég hefði viljað fara
lengra inn i skóginn til að sjá
frumstæðari menningu. Alls-
staðar var vatn sótt í ána. Þar
baðaði fólkið sig og þvoði föt
sín. Allir gengu berfættir og
fólkið ferðaðist um á kanóum.
Þama fundum við eiturslöngu,
sáum apa í trjánum, litla
krókódíla og sumstaðar voru
píranar (kjötætufiskar) í ánum,
fuglalífið fjölskrúðugt og fið-
rildin glæsileg. Náttúran var
stórkostleg. Mér hefur sjaldan
liðið eins vel og seint að kvöldi
til inni í frumskóginum, engin
menningarhljóð, engir bilar,
búðir eða neitt sem truflar, bara
dýrahljóð úr trjánum og niður í
vatni.
MATURINN OG MAGINN.
Allsstaðar í Ecuador fer fólk-