Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1977, Qupperneq 126

124
MÚLAÞING
Eg trúði heimsku minni betur en sjón og heyrn, því að nú nam
eg glöggt vatna- og veðurdyn suðaustanáttarinnar inn til Skrið-
dalsins. Samt sem áður virtist mér áin viðsjálverð og ráðlegt að
fara að öllu með gát, en að snúa til baka, það væri aumingja-
skapur, og reyndar kom mér í hug að eg væri varla slíkur bóg-
ur að mín yrði lengi saknað þótt eg bættist í hóp þeirra sem
vatnsfall þetta hefur tortímt í tímans rás.
Bölvuð Grímsá belgdi í sig
bændur þrjá af Völlunum.
Einn þeirra hét Eyjólfur og var tengdafaðir séra Hjörleifs á
Undirfelli. Mér væri víst ekki vandara um en þessum bændum.
Þótt mér væri hættan að einhverju leyti ljós kenndi eg ekki
uggs en stansaði pó við ána og skipti nú aftur um reiðskjóta, lagði
hnakkinn á horaða Lepp. Hann var stæðilegastur og auk þess
svo hár á herðakamb að hann mundi lengi standa upp úr. Síð-
an reið eg í flauminn á Lepp og hugðist hafa hina ofan við mig
straummegin og njóta skjóls af þeim. Áburðarhestamir voru
með einteyming. Eg hélt taumum þeirra í hægri hendi en hafði
taum reiðhestsins í þeirri vinstri sem eg læsti jafnframt í faxið.
Fyrst gekk allt vel. Eg sá hvernig áin braut sig og kom í hug
það heillaráð að halda hestunum rétt ofan við brotið sem lá á
ská frá norðvestri til suðausturs. Straumurinn á hægri hlið og
mikið gegn honum að sækja. Vaðið var á brotinu en neðan við
það hylur.
Skjótt dýpkaði og straumurinn féll fast á hægri hlið svo að
Leppur átti örðugt með að halda striki sínu og hrakti heldur
undan og nær brotinu og hylnum. Taumhestamir óðu heldur á
eftir í byrjun en strokuðu sig síðan fram með straummegin. Allt
gekk pó þokkalega um hríð uns um það bil tveir þriðju hlutar
meginkvíslarinnar voru að baki. En pá var dýpsti állinn eftir.
Vatnsmegnið féll áfram ofurþungt, nokkum veginn slétt á yfir-
borði, morautt og lymskulegt. Eg leit um öxl, en það hefði eg
ekki átt að gera því að í einu vetfangi varð mér Ijóst að við