Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1991, Síða 10

8
MÚLAÞING
Honum varð litið út og niður að brúnni og sér þá gangandi mann á
austurleið norðan til á brúnni. Lítur hann af manni þessum litla stund,
énda var þetta ekki nýstárleg sjón. En er hann lítur aftur eftir þessum
gangandi manni sér hann engan mann, en staðhæfði að hann hefði ekki
haft tíma til að vera kominn austur af brúnni meðan hann leit af
honum.
Faðir minn, Gísli í Skógargerði, segir svo frá:
„Þennan vetur var Einar Eiríksson, fyrr bóndi og hreppstjóri á Ei-
ríksstöðum á Jökuldal, á Hafrafelli að mestu hjá frænda sínum og vini
Runólfi Bjarnasyni til þess að teikna og móta íbúðarhús, sem Runólfur
hugðist þá reisa á eignarjörð sinni. Einar er á Hafrafelli þegar Magnús
hverfur. Hann fær sér þegar hest og ríður út með Fljóti frá brúnni og
kemur hér (að Skógargerði) um síðir, en hefir hvergi séð eyfi af Magn-
úsi og telur ástæðulaust að fara lengra. Við Einar áttum langt samtai
um atburð þennan. Hann taldi með öllu óhugsandi að Magnús hefði
farið viljandi í Fljótið. Til þess var hann ævinlega of bjartsýnn og lífs-
glaður, ánægður með allt og alla, sjálfan sig og aðra, sagði hann, og
mátti manna best þekkja Magnús. Bæði hafði hann þekkt Magnús hér
í Fellum, því Einar var uppalinn á Hafrafelli, líka höfðu þeir verið
sveitungar á Jökuldal.“
Nú skal ekki frekar rætt um afgang Magnúsar, hvernig hann hefir
borið að, enda verður aldrei úr því skorið með neinni vissu. Það er
vitað að Magnús lenti í Fljótið af brúnni, en með hvaða hætti veit
enginn.
Heldur nú frásögn föður míns áfram:
„Nú líður fram á vorið 1922. Magnús hefir ekki fundist, enda mun
lítið hafa verið leitað. Þá er það morgun einn á sauðburði síðla í maí
að eg kem út árla dags. Sé eg þá líkt og flúð nokkra nærri eyrum við
Fljótið hér niður af bænum, sem ég kannaðist ekki við. Mér kom
Magnús strax í hug. Eg þurfti eitthvað að snúast við lambær í bili, það
þurfti að öllu að gæta, ær gátu hengt lömb í burðarlið o.fl., en Magnús
var dauður, hvort sem hann var þarna eða ekki. Að starfi mínu loknu
við ærnar gáði eg strax að þessu rekaldi við eyrarnar. Suðaustan gustur
var á og hláka. Fljótið vaxandi, enda hafði nú rekaldið færst nær landi,
svo að auðvelt var að athuga þetta. Sé eg strax að þarna er lík Magn-
úsar, dreg það á þurrt. Þá voru hér heima aðeins börnin ung, þau ekki
til aflrauna lagin, en hins vegar góð til snúninga. Eg sendi nú eitt þeirra
til míns góða granna, Jóns Ólafssonar á Urriðavatni, og bað hann að
koma mér til hjálpar og búa um líkið og flytja það heim. Jón brást