Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1991, Blaðsíða 68

66
MÚLAÞING
að þetta væri eini bíllinn á staðnum. Bílstjórinn hét Guðni Jóhanns-
son, ákaflega vingjarnlegur maður. Svona bílar þóttu í þá gömlu og
góðu daga mikil lúxustæki, bíll með bekki eða bíll með boddý. Nú fóru
farþegar að taka sér sæti á bekkjunum, og þétt munu þeir hafa verið
settir, því allir þurftu að sjálfsögðu að komast með.
Upp Fagradal var ekið sem leið lá eftir hálfgerðum hrossagötum og
staðnæmst við hús Sveins Jónssonar og frú Sigríðar Fanneyjar Jóns-
dóttur. Þar var hægt að fá keyptan mat og drykk, og einhver von um
herbergi til næturgistingar. Ekki átti að halda lengra þennan dag. En
fólk var einnig komið í Egilss'taði af öðrum fjörðum og búið að panta
sér svefnpláss, svo að öll herbergi voru upppöntuð. Fóru þá þeir sem
ekki fengu herbergi að hugsa sér fyrir næturstað, en ekki var gott í efni
hvað það snerti. En húsráðendur vildu svo sannarlega veita þessu ráð-
villta fólki húsaskjól, enda höfðu þau jafnan viljað leysa hvers manns
vanda. Okkur var boðið upp á sal sem í þá tíð var notaður til geymslu
fyrir heimilið. Fólk mátti koma sér þar fyrir svo að ekki þyrfti að liggja
úti. Var þar þröngt á þingi næturlangt.
Nú vík eg frásögninni að ferðaútbúnaði. Eins og áður sagði voru
ekki svefnpokar komnir til sögunnar í ferðaútbúnaði, og farið var
jafnan í sparifötunum. Einnig með nokkrar krónur í veski sínu, ef
menn áttu þá nokkurt veski til. Eg vil til gamans geta þess, að það sem
maður vann fyrir í versluninni, bað maður sjaldnast um í peningum,
heldur var verslað út á vinnuna með matvöru eða farið með kaupið
heim í bú foreldra sinna. Þetta held eg að flestir unglingar hafi gert. En
þegar svona stóð á, að fara í ferðalag, skemmtiferð, sumarfrí eða orlof
eða hvað nú á að kalla það - þá fór eg til vinnuveitanda míns að þessu
sinni til að fá farareyri. Hálfhikandi var eg og spurði hvort eg gæti
fengið 10 krónur. Vinnuveitandinn var viðmótsgóður maður, en hann
var óvanur því að eg kæmi að biðja um peninga. Hann lyftir gleraug-
unum upp á ennið og spyr: „Hvað ætlar þú að gera við þær?“ Eg sagði
sem var að eg ætlaði á Héraðssamkomuna. „Já já, mikil ósköp, það er
allt í lagi,“ og tók upp tíu krónur og fékk mér. Þetta voru miklir pen-
ingar í þá daga, en vel mátti fara með svo þessi upphæð entist í slíkri
skemmtiferð. Þá var maður ekki með fullan munninn af sælgæti, þá
þekktist ekki kók, ekki prins póló - bara vinnulúnar hendur.
En þetta var útúrdúr frá framhaldi ferðasögunnar og lýsing á því
sem hafa þurfti til þess að komast í ferðalagið.
Nú skal vikið aftur að því er menn stóðu þarna án þess að hafa náð
sér í gistiherbergi. Þarna var eins ástatt fyrir fólki af fleiri fjörðum.