Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1991, Qupperneq 12

10
MÚLAÞING
kvöldið. Eg fór svo úr tjöldunum þegar eg þóttist sjá að verka-
mennirnir vildu fara að taka á sig náðir. Lötra eg þá inn að skúrnum
gamla, þar sem fyrst var verslað á þessum stað. Ekki hafði eg lengi
setið framan undir skúrnum, er eg sá hvar Jón verkstjóri kemur veginn
niðureftir frá Ekkjufelli og ríður liðugt niður að Fljóti. Eg bíð rólegur
eftir honum, þar til hann er kominn alla leið til mín. Eftir að hann
hafði heilsað mér, spyr hann hvaða maður sé hér með mér á ferð. Eg
segist vera hér aleinn, verkamennirnir hafi viljað fara að sofa, og þá
hafi eg farið hingað. „Þú þarft nú ekkert að segja mér af því,“ sagði
Jón, „eg sá hérna annan mann alveg eins vel og þig, hann gekk hérna
rétt niður fyrir þegar eg sá hann síðast.“ Leitar nú Jón að þessum
manni þarna allt í kring, en finnur auðvitað engan. „Hættu þessu,“
sagði eg, „þetta hefur verið hann Magnús vinur minn ívarsson sem hjá
mér var“.
Sumarið 1935 fórum við hjónin inn í Egilsstaði til að vera við gift-
ingu elstu dóttur okkar, Margrétar. Eg hafði verið fenginn til að vera
leiðbeinandi með bát sem kom eftir Fljótinu utan frá Eiðarafstöð og
ætlaði í Egilsstaði. Dagný kona mín fór hins vegar ríðandi með hcst í
taumi handa mér heimleiðis aftur. Þegar hún kemur að brúarsporð-
inum að vestanverðu sýnist henni einhver þúst vera úti á brúnni, en
brátt finnst henni þetta fari út af brúnni í Fljótið, og verður hún einskis
vör er hún ríður leið sína yfir brúna. Var vel bjart af degi er hún var
þarna á ferð.
Einhvern tíma var það að Björn Guðmundsson bóndi og hreppstjóri
í Sleðbrjótsseli í Hlíð var á leið til Seyðisfjarðar, að mig minnir, ásamt
Eiríki í Hlíðarhúsum granna sínum. Þeir komu að brúnni síðla kvölds,
og var farið að skyggja. Hafði Eiríkur haft orð á því, að nú myndu þeir
mæta Magnúsi á brúnni. Björn eyddi því tali, en áður þeir eru komnir
miðja leið á brúnni, er barið býsna mikið högg neðan í brúna undir
fótum þeirra. „Þarna er karlinn kominn,“ sagði þá Eiríkur, en einskis
annars urðu þeir varir.
Margar sagnir fleiri eru til um það, að menn þóttust verða Magnúsar
varir á brúnni, en eg læt hér staðar numið, enda hef eg ekki góðar
heimildir fyrir þeim öllum. Nú um skeið hefur orðið minna vart við
þetta á brúnni. Bendir það til að lokið sé jarðvistinni þegar hið upphaf-
lega skapadægur er komið.“
Hér lýkur frásögn föður míns.
Eins og áður segir hef eg aldrei orðið var við neitt dulárfullt hér við
brúna eða á henni, en hér var eitt sumar hjá okkur kaupakona