Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1991, Side 69

MÚLAÞING
67
Hver og einn fór nú að hreiðra um sig innan um geymsludótið, og
nóttin leið þarna sem maður var kominn og mun margur hafa sofnað
með hönd undir kinn. Að morgni fóru menn að hugsa um framhaldið,
en þar sem ekki var kominn bílvegur inn í Hallormsstað, var næsta
reisa með smá bátkænu, sem í var smávél, og á þessu farartæki var
ferjað inn Lagarfljót. Fólkið gekk niður að fljóti, og þar kepptist hver
sem betur gat við að komast í bátkænuna, sem áður en varði mátti telja
yfirfulla. Hún rétt flaut inn fljótið, mikið að svona farartæki skyldi
vera leyft og lánast, en sigrikrýndir sluppu menn lifandi frá þessu inn
í hina eftirsóttu og vinsælu Atlavík.
Þar voru einhverjir þjóðarfrömuðir að halda ræður í tilefni dagsins.
Þarna var búið að slá upp heljarmiklum danspalli, og unga fólkið hafði
ekki meiri áhuga á ræðunum en svo, að það óskaði þess að danspall-
urinn fengi að þjóna tilgangi sínum sem fyrst - það var okkar áhuga-
mál.
Nokkrir úr okkar hópi löbbuðu upp að gamla húsinu, eg held svo-
nefndu Guttormshúsi, og einn ónefndur Sigurðsson knúði þar dyra og
spurði hvort hægt væri að fá keypta mjólk. Var því fremur fálega
tekið, þetta fólk hafði ekki ætlað sér að selja þarna neinar veitingar,
enda hefur þessi samkoma verið því alveg óviðkomandi. En þegar sá
ónafngreindi kynnti sig og sagðist heita Andrés Sigurðsson, sonur
Sigurðar Einarssonar í Odda Fáskrúðsfirði, þá var okkur öllum sem á
hlaðinu stóðum borin mjólk í könnu og máttu allir viðstaddir njóta
mjólkurinnar að vild. Þar með færðist líf og þróttur í þessa flækinga.
Gott er að njóta góðra.
Labbaði svo hópurinn niður í Atlavík til að kanna skemmtiatriðin,
og hugsaði til danspallsins góða. Ekki þurfti sterkari drykk en mjólk-
ina góðu til að hressa upp á mannskapinn sem var orðinn æði svangur
á þessu flakki. En hvað gerist? Þegar niður í Atlavík kom var farið að
hellirigna og það svo hressilega, að bæði eg og fleiri lentum aldrei inn
á danspallinn - útséð um þann óskadraum!
Nú vandaðist málið, hvað skyldi nú gera?
Þeir fræknustu tóku sig til, komu með uppástungu um að fara af
staðnum og reyna að ná til bæja. Svo leggur þetta lítthugsandi lið til
fjallgöngu að ráði þessara dugandi drengja - upp á Hallormsstaðaháls
á spariskónum og í sparifötunum - í hellirigningu, og áætlunin var að
fara að Geirólfsstöðum. Þetta er æðilöng leið og það í rigningu, en
einn úr forystuliðinu vissi af fyrrverandi kennslukonu sinni þar á bæ.
Jónína hét hún og hafði á fyrstu skólaárum hans verið á Fáskrúðsfirði