Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1991, Síða 90

MÚLAÞING
Ég hafði þá um daginn staðið í því að moka upp vatnsbólið fyrir
kindurnar, bjó þar til heljarmikinn snjóbrunn. Var ég búinn að ganga
frá þessu að mestu og var allur saman rakur eftir þetta, en það þótti nú
ekkert sérstakt þá.
Ég var tilleiðanlegur - eða jafnvel fús til að fara með henni, því
okkur var vel til vina. Mér þótti gaman af sögunum hennar Önnu, því
hún var afar sögufróð og gaman að heyra hana segja sögurnar eins og
hún sagði þær. Hún kunni svo margar sögur, jafnvel frá Skaftáreldum,
og einnig kunni hún allskonar draugasögur, fyrirburðasögur og huldu-
fólkssögur, og ýmislegt sem hún hafði lent í sjálf. En þetta sagði hún
aldrei nema bara sínum vildustu vinum, og henni þótti víst einhverra
hluta vegna ákaflega vænt um mig.
Eftir að hafa þegið góðgerðir heima vildi hún - þrátt fyrir tvísýnt
veðurútlit - endilega komast heim til sín, og ég er nú enn þann dag í
dag hálfundrandi á því að pabbi skyldi sleppa okkur, því að það var
veðurdynur í lofti - veðurhljóð sem við kölluðum - í norðri, en það er
í vestri, eða Fjallgörðunum, og var allt annað en gott útlit. En Anna
taldi að þetta mundi einungis verða él og við lögðum nú af stað, en
þegar við komum að Ánavatninu var byrjað að snjóa og Svalbarðið var
að hverfa í sortann. Þá vildi ég nú herða gönguna dálítið til þess að
reyna að ná Veturhúsamelunum sem fyrst, því að frá þeim hafði ef til
vill verið betra að komast yfir leiruna, en þá voru þar vörðutyppi, en
þó sennilega öll á kafi. En nú fór gamla konan að dragast aftur úr, og
gekk það nokkrum sinnum að ég varð að bíða eftir henni. Þá skall
veðrið allt í einu á okkur, eins og hendi væri veifað - frostharka, hríð
og skafbylur. Hundurinn sem hún var með, bara þvældist fyrir fót-
unum á okkur og virtist sem hann rataði ekkert. Okkur kom nú saman
um að ég skyldi ganga svolítið á undan og reyna að halda stefnunni á
melana, en ef ég beygði af leið, þá átti hún að kalla til mín. Og hún
kallaði til mín mjög fljótlega, og sagði að ég hefði beygt af leið, eða
farið of mikið til hægri minnir mig. En hvað um það, við gengum svona
all-lengi, en fundum aldrei melana. Vegna þess að fötin mín voru
dálítið rök eftir vatnsbólsgröftinn um daginn, stokkfrusu þau nú, en
sprungu þó hvergi, en þá voru þau líka hlýrri. Eina góða fatið sem ég
hafði, var skinnhúfa, en vettlingarnir mínir höfðu strax frosið.
Mér stóð nú stuggur af þessu ferðalagi okkar öllu, og upp í hugann
komu sögur af ýmsum sem orðið höfðu úti, og ég hugsaði með mér:
„Erum við nú að fara sömu leiðina?“ Þá hafði fyrir fáum árum orðið
úti á þessum slóðum maður frá Ármótaseli, Þorsteinn Sveinsson. Ég