Jökull - 01.12.1959, Blaðsíða 27

1. mynd. Grímsvatnadalur. Sigið við suðurbarminn. — The subsided surface of the Grimsvötn
area. — l’hoto J. Áskelsson.
svo Iljótlegt var að ná honum. Var í honum
ýmis konar dósamatur. Sumar dósirnar höfðu
sprungið við fallið, en nokkrar voru heilar. Auk
matarins var í bögglinum Morgunblaðið frá því
um morguninn og brúnn pappírspoki, sem á var
skrifað: „Hlaupinu lauk á miðvikudag í fyrri
viku. Botn Grímsvatna rnikið siginn. Beztu
kveðjur. Pálmi — Steinþór — Einar B. Pálsson
— Frans Pálsson — Árni Stefánsson — Þorsteinn
Jósefsson — Orn Johnson.“ Við vorum mjög
ánægðir yfir þessu skeyti, og geymi ég bæði
blaðið og pokann sem malið gull. Aðeins sem
snöggvast skaut þeirri hugsun þó upp iijá mér,
hvort þetta stritferðalag okkar hefði lengur
nokkurn tilgang, höfðu ekki flugfararnir tekið
af okkur ómakið? Höfðu þeir ekki, svo að segja
á svipstundu, leyst þau viðfangsefni, sem okkur
var ætlað að glíma við? Þessi hugdetta bjó þó
ekki lengi um sig. Margs konar nauðsynlegar
athuganir var aðeins hægt að framkvæma niðri
a jöklinum, og sjálfsagt var að halda förinni
áfram. En þarna varð mér vel ljóst, að útbún-
aður og háttur allur á rannsóknarleiðangrum
um Vatnajökul mundi breytazt. Frá því við
Guðmundur frá Miðdal fórum í apríl 1934, mér
vitanlega fyrstir íslendinga, inn að Grímsvötn-
um, höfðu ýmsir leiðangrar, innlendir og er-
lendir, farið um Vatnajökul og allir verið búnir
a svipaðan hátt, farangurinn dreginn á skíða-
sleðum, oftast af mönnum og einu sinni af
hundum. Ég hafði farið langar leiðir um
Vatnajökul í gaddfæri, sem haldið hefði jepp-
um. Ef heppni væri með, mætti efalaust aka um
jökulinn í slíkum farartækjum. Þetta voru hug-
renningar mínar fyrst eftir að flugvélin livarf
okkur.
Seint um kvöldið tjölduðum við norðan í
Háubungu, veður var þá heiðskírt með nokkru
frosti. Allir í bezta skapi.
Föstudaginn 5. október. Leggjum af stað
klukkan átta. Veður var þá albjart. En skönnnu
eftir að af stað var farið, skall yfir niðdimm
þoka, svo við greindum vart skíðabeygjurnar.
Við vorum nú öruggir með stefnuna, svo við
héldum hiklaust áfram og nemum ekki fyrr
staðar en við ætlum, að skammt væri til Gríms-
vatna. Þarna reistum við tjaldið og biðum litla
stund. Fórum þó smáferðir um nágrenni tjalds-
ins. Laust fyrir hádegið brýzt sólin í gegnum
þokuna og sviptir henni burt. Við erum svo að
segja á barmi Grímsvatnadalsins að sunnan og
vestan. Við flytjum okkur í snatri alla leið á
barminn, og eftir skamma viðdvöl þar höldum
við hiklaust niður í kvosina til þess að athuga
verksummerki þar. Veðrið hélzt ágætt allan
daginn. Komum síðla kvölds í tjaldstað.
Laugardaginn 6. október. Sama veðurblíða og
í gær. IClukkan hálf-sex fiirum við að tygja
okkur til heimferðar. Brátt gerði stinningsgölu
á norðaustan, svo að við getum siglt góðan
spöl. Síðan lægir, og við röltum í einum áfanga
niður af jöklinum, næstum því sömu leiðina og
25