Þjóðmál - 01.12.2013, Blaðsíða 29

28 Þjóðmál VETUR 2013
þegar aðkomumenn spurðu . Yfirleitt var ekki
spurt því fáir þekktu Vála . Undir niðri voru
dalbúar móðgaðir yfir því að ekki skyldu
hetjur og garpar hafa sest að í Hlíðardal og
magnaðar sögur ritaðar þeim til dýrðar .
Framsýnn hreppstjóri í Hlíðarhreppi
hinum gamla hafði fyrir mörgum árum bætt
úr því sem Hlíðdælingum þótti helst vanta á
í fari Þormóðs vála . Hreppstjórinn fékk ungt
skáld til að rita skáldsögu um dalinn: Haðar
sögu Hlíðdælings . Þar voru kölluð fram
vígaferli, hetjuskapur, vinátta og viska karla
og fláræði kvenna . Nágrannar vógust á, bæir
voru brenndir, þekjur rofnar og atgervismenn
gerðir útlægir . Frásögnin var leiftrandi og
skemmtileg . Lesandinn átti auðvelt með
að setja sig inn í aðstæður persónanna og
atburðir gerðust á skiljanlegum stöðum þar
sem aðgengi var auðvelt . Bókin var nokkuð
góð og hlaut ágæta dóma . Að vísu þótti
gagnrýnendum frásögnin um að Höður hefði
getað stokkið þrefalda hæð sína með öllum
herklæðum ekki trúverðug . Þrátt fyrir góða
dóma fékk Hlíðdæla aldrei mikla útbreiðslu .
Hún kom út að sumarlagi, náði aldrei inn á
metsölulista og gleymdist fljótt .
Áratugum seinna fann laginn markaðs-
maður upp á því að gera ítarlegan bækling
upp úr Hlíðdælu til að kynna sveitarfélagið .
Hann skrifaði ágrip af sögunni og fékk
þekkt an myndlistarmann til að teikna
persónur, bæi, brennur og helstu atburði .
Bækl ing urinn var til á ensku, þýsku og ís-
lensku . Lítil stjarna vísaði í neðanmálsgrein
þar sem frá því var greint á íslensku að efnið
væri tekið úr Hlíðdælu . Ekki var farið nánar
út í það . Á fáeinum árum varð þetta rit
aðal heimildin um Hlíðardal . Í þorpinu var
sett upp safn með styttum af hetjunum úr
Hlíðdælasögu . Við innganginn stóð Höður
sjálfur með ógnvekjandi þriggja metra langt
spjót sem var sambland af öxi, gaddakylfu og
sleggju . Hann bauð gesti velkomna í marg-
miðlunarbúnaði sem þeir siluðust með á
eyr un um í gegnum sýninguna . Við annan
hvern bás heyrðist vopnaglamur en við hina
básana spýttist blóð út úr augum eða mysa
upp úr keröldum .
Stöðugur straumur ferðamanna var nú
orð inn í Hlíðardal . Bændur tóku við gestum
í bænda gistingu, byggðu smáhýsi, buðu upp
á hestaferðir og reistu greiðasölur sem þeir
nefndu eftir Hlíðdælu . Vinsælastur þessara
staða var Kaffi Langlokka sem hét eftir einni
kven hetjunni og seldi kók og langlokkur,
kakó og vöfflur . Ferðaþjónustan var kær-
komin lyftistöng í friði og sátt við landið
og bú skapinn sem gekk sinn vanagang: Á
vorin fengu krakkarnir að slóðadraga túnin
á gamla traktornum . Bíllinn kom með
áburð ar pokana sem biðu í túnfætinum . Það
var borið á, slegið, rakað, bundið, rúllað . Á
miðju sumri þöktu hvítar rúllurnar öll tún .
,,Trak tors egg,“ sögðu unglingarnir en litlu
krakk arnir bentu og sögðu ,,Lúrrubaggar .“
Dal ur inn blómstraði .