Gerðir kirkjuþings - 01.01.2014, Síða 6

6 7
Ef fólk í ábyrgðarstöðum setur sig aðeins í hættu með því að gefa sig upp sem kristinn og
vera því fylgjandi að kristinn siður sé hluti af daglegu lífi þá verða þeir fáir sem gera svo. Þá
hafa þessir nokkru en háværu náð sínu fram. Eigum við ekki að vona að í hópi þeirra 75%
þjóðarinnar séu enn konur og menn sem séu tilbúin að standa með sannfæringu sinni.
Enginn getur gert allt en allir geta gert eitthvað.
Það hlýtur hins vegar að vera á ábyrgð okkar sem eru fulltrúar á kirkjuþingi, æðstu
stofnunar þjóðkirkjunnar að gera eitthvað til að koma á nauðsynlegri viðhorfsbreytingu.
Þegar lengi hefur verið spiluð vörn er oft erfitt að skipta yfir í sóknarleik. En ef ekki er sótt
fram þá er nokkuð ljóst að sigrarnir verða ekki margir. Jónas Hallgrímsson minnti okkur
á að:
Það er svo bágt að standa í stað, og mönnunum munar
annaðhvort aftur á bak ellegar nokkuð á leið.
Marshall Goldsmith heitir bandarískur rithöfundur og ráðgjafi. Ein af bókum hans er,
„Það sem kom þér hingað mun ekki koma þér þangað“. Þetta er góð bók og skilaboðin
þörf áminning fyrir einstaklinga, fyrirtæki og stofnanir. Því það er staðreynd að það sem
dugði til að koma okkur á þann stað sem við erum á er ekki endilega það sem mun gagnast
til að komast á þann stað sem við viljum komast á.
Allt er breytingum háð og allir þurfa að vera tilbúnir að takast á við breytingar. Breytingar
eru aldrei auðveldar þó nauðsynlegar séu og án efa erfiðari innan stofnunar sem á sér
langa sögu og miklar hefðir.
Þjóðkirkja þarf eins og allir aðrir að takast á við breytt samfélag.
Við sem erum hérna inni höfum upplifað miklar breytingar. Það er stutt síðan fréttir í
sjónvarpi voru bara kl. 20 sex daga vikunnar. Það var bara ein útvarpsstöð, eitt símafélag
og fáir voru þeir sem ekki voru í þjóðkirkjunni. Í viðtalsþáttum voru ráðherrar og biskup
Íslands þéraðir og fengu jafnvel spurningar sendar fyrirfram til samþykktar. Já það var
ekkert internet, ekkert blogg og ekki Facebook. Allt var í fastari skorðum, leikreglur
voru skýrari, það lá ekki eins mikið á og fólkið mætti spariklætt í messu kl. 11 eða 14 á
sunnudögum.
En nú nokkrum áratugum síðar er svo margt breytt.
Ég var að hugsa það um daginn að það eru innan við 20 ár síðan ég fékk fyrsta gsm símann
minn, tölvupóstinn og internet samband. Já fyrir 20 árum fannst manni faxtækið vera
tæknilegt afrek.
Núna geta allir rekið sinn fjölmiðil. Verið með beinar útsendingar og sagt frá atburðum
um leið og þeir gerast. Nú horfir fólk á fréttir eða annað efni þegar því hentar, þar sem því
hentar og ef því hentar. Fólk er ekki eins bundið því að vera á ákveðnum stað á ákveðnum
tíma og áður. Samfélagið setur fólki ekki fyrir hvað hegðun varðar eins og áður var.