Félagsbréf - 01.03.1962, Síða 35

FÉLAGSBRÉF
31
hópi voru nokkrir íslenzkir stúdentar og þá öðrum fremur þeir
Hannes Hafstein, Einar Hjörleifsson, síðar Kvaran, Gestur Páls-
son og Bertel E. Ó. Þorleifsson, sem allir gerðust eldheitir fylgis-
menn hins gunnreifa foringja. Þeir félagarnir héldu fast hópinn
um sinn, nutu heils hugar hins akademiska frelsis og gerðust
forustumenn í andlegu lífi Hafnar-stúdenta. Skorti hvorki gáfur
né mannvænleik í þeim hópi, en mjög voru þeir félagar ólíkir
og réðust samt örlög þeirra enn margvíslegar.
Það leikur ekki á tveim tungum, að þessi Hafnarár eru auð-
ugasta tímabilið í allri skáldæfi Hannesar Hafsteins. „Skáldskap-
ur fyllti svo hug hans þá, að hann byggði öllu út“, segir Einar
Kvaran, sem gerst þekkti hann á þessu skeiði, og annars staðar
bætir hann við, að snilld hans hafi haft „nokkuð lamandi áhrif“
á þá hina félagana, vegna þess, hversu „allt annað nýjabragð var
að ljóðum hans“. Einar áréttar þetta enn í Lögréttugrein frá 1916,
þar sem hann segir m. a.:
„Ég veit ekki, hvort nokkrum er kunnugt um Islending, sem
hafi verið meira bráðþroska en Hannes Hafstein. A þessum árum
lét hann stundum, dag eftir dag, rigna yfir okkur vini sína ljóð-
um, sem okkur fundust merkilegir viðburðir í bókmenntum þjóð-
arinnar — og voru það líka. Ljóð þessa tvítuga manns hafa orðið
klassisk. Börnin hafa lært þau í skólum og heimahúsum. Menn
hafa lesið þau og sungið í ölteiti. Og prestarnir hafa farið með
erindi úr þeim á prédikunarstólnum.
Farandspákona náði einu sinni í hann á þessum árum. Hiín
vissi ekkert um hann, hver hann væri eða hvaðan hann væri. Hún
sagði honum, að það ætti fyrir honum að liggja að verða æðsti
maður á sínu landi. Yið höfðum enga ofsatrú á spádómum á þeim
árunum. En þessi spádómur þótti oss vinum hans sennilegur. Hann
var fríðastur sýnum, gervilegastur og glæsilegastur Islendingur,
sem við höfðum séð. Hann var eins og Snorri kveður að orði um
Ólaf Tryggvason „allra manna glaðastur“. Hann virtist fæddur