Félagsbréf - 01.03.1962, Síða 41

FÉLAGSBRÉF
33
lék. Þessi bjarti og fagnandi blær andar strax frá fyrstu blaðsíðu
tímaritsins, en það hefst á kvæðinu Stormur, sem um leið verður
stríðsyfirlýsing þess og stefnuskrá:
Ég elska þig, stormur, sem geysar um grund
og gleðiþyt vekur í blaðstyrkum lund,
en gráfeysknu kvistina bugar og brýtur
og bjarkirnar treystir um leið og þú þýtur.
Eg elska þig, elska þig, eilífa stríð. . . .
En þarna er líka að finna kvæðið Undir Kaldadal (Ég vildi nú
óska það yrði regn og ærlegur stormur á Kaldadal), kvæðið Gleði
(Ég gef ekki um gullöldur veiga, af gleðinni hefi ég nóg), en
einnig kvæði eins og Skarphéðinn í brennunni, Sprettur (Ég berst
á fáki fráum), Við Valagilsá, Af Vatnsskarði, og loks hið yndis-
lega smáljóð Þar sem háir hólar. Auk þýðinga á kvæði Drach-
manns, Oft um Ijúfar, Ijósar sumarnœtur, og kafla úr Brandi eftir
Ibsen, á Hannes Hafstein ekki færri en 16 kvæði í ritinu, og að
meiri hluta eru þau tvímælalaust í tölu þeirra ljóða, sem allt til
þessa hafa verið hverjum Islendingi tiltækust.
Sennilega á kynslóð vorra daga erfitt m'eð að gera sér fullkom-
lega ljóst, hversu þessi kvæði Hannesar Hafsteins stungu afdrátt-
arlaust í stúf við ríkjandi aldaranda. Sitthvað það, sem á sínum
tíma var nýstárlegast í kvæðunum, anda þeirra og skáldskaparstíl,
fer nú framhjá oss vegna þess, að vér erum fyrir löngu orðin
handgengin því, það er orðið sjálfsagt mál, hluti persónulegrar
reynslu, runnið saman við hugmyndaheim sjálfra vor. Þetta er
skuld, sem öll list og allur skáldskapur, sem einhverju sinni hefur
verið tímabær, hlýtur að gjalda. Það er athyglisvert, að ekki lakari
bókmenntamaður en Olafur Davíðsson, jafnaldri og skólabróðir
Hannesar, kemst svo að orði í fyrrnefndri Sunnanfara-grein, að sér