Félagsbréf - 01.03.1962, Blaðsíða 44

36
FÉLAGSBRÉF
málabaráttu þessara tíma, sem oft einkenndist af smásmugulegri
illkvittni og rógshneigð, eiginleikum, sem Hannesi Hafstein voru
víst einna fjarskyldastir og ógeðfelldastir. En reyndar er það einn
af fylgikvillum fámennra þjóðfélaga, að sæmilegir stjórnmálamenn
eiga þar ekki alltaf hægt um vik að velja sér verðuga samherja,
— hvað þá verðuga andstæðinga. Hannes Hafstein hlaut einnig
að kynnast „iðju músanagsins“, sem hann nefnir svo, og víðar
gætir sams konar vonbrigða í kvæðum hans. I Gamlárskveðju
kemst hann m. a. þannig að orði:
Hinzti dagur árs er úti,
aftansólin hnigin er.
Nýja ár, sem ert að koma,
einn ég stari móti þér.
Aður trúði ég œsku krafti,
allt mér fannst svo bjart og Ijóst,
trúði á eigin mátt og megin,
manndóm vina, drenglynd brjóst.
Þey, mitt gamlárs kveðjukvæði,
kemur ekki neinum við.
Engum manni önd min lýtur,
engan mann ég vægðar bið.
Þannig bregðast karlmenni við vonbrigðum, taka þeim með æðru-
leysi, „músanagið“ nær ekki að rótum sjálfs lífsviljans. En svo
mælir Hannes Hafstein í öðru kvæði frá síðustu æfiárum:
Fyrsta skilorð
fullkomins lífs,
lífs í siðferðis
og sálar krafti,