Félagsbréf - 01.03.1962, Qupperneq 51

FÉLAGSBRÉF
43
hvað liann var feiminn við hana, síðan hann fór að elska hana, og skildi
því, að hún væri eins feimin við sig og auk þess sár yfir því, að hann
skyldi ekki skilja hana. „Við höfumst ólíkt að“, hugsaði hann; „ég
gjöri þér getsakir, og þú elskar mig út af lífinu; ég bregð þér um, að
þú ætlir að elta strák úr landi, og þú ætlar kannski að flýja úr landi
nn'n vegna, af því þú ert úrkula vonar — nei, elskan mín, það skal
aldrei verða“. Og hann gekk hart og karlmannlega upp að húsi frænku
sinnar. En við götudyrnar stanzaði hann og roðnaði. „Kannski hún sé nú
í forstofunni, hvað á ég þá að segja? Nei, það er vissara að finna frænku
fyrst og spyrja hana, hvort hún hafi ekki komizt að neinu“, og hann
læddist boginn framhjá gluggunum og fór inn um skúrdyrnar.
•» * *
Inni í stofunni var þegar farið að verða glatt á hjalla. Lampi stóð á
miðju borði, og kastaði ljósinu framan í fimm brosleitar stúlkur, sem
hlógu að öllu því, sem karlmennirnir sögðu við þær. Umtalsefnið var
þetta gamla, að Pétur og Páll hefðu verið nokkuð skvompaðir þá og þá,
að það væri nú svona og svona ástatt fyrir henni Gunnu og henni Guddu,
að þessi hefði sagt þetta, og hinn hefði sagt hitt, o. s. frv. Stúlkurnar
voru allar þekkilegar og höfðu þetta einkennilega röska í augum og
hreyfingum, sem norðlenzkt kvenfólk almennt hefur framyfir sunnlenzka
kvenfólkið. Karlmennirnir voru fjórir, einn ljóshærður, langur búðarmað-
ur, tveir skólasveinar frá Möðruvöllum, sem höfðu dvalið lengst sumars
á Akureyri, og „verið fínir“, og einn piltur norðan úr Bárðardal, sem
var að læra á orgel. Hann stóð þegjandi út við glugga og blístraði smám
saman upphöf á lögum. Hinir sátu saman fyrir framan borðið. Beint
móti dyrunum sat Kristin. Hún var h'til vexti og þéttvaxin, og var
peysan flegin niðrá hálsinn. Hún hafði stórt hárautt silkislifs, og voru
endarnir nældir út á axlirnar. Peysubrjóstið kom mjög fram, því þrjú
eða fjögur krókapör voru ókrækt fyrir neðan peysuopið. Húfan var
uppá miðju höfði, og hallaðist eftir skúfnum, út í aðra hliðina en
hinumegin var snúður á hárinu upp á höfðinu. Hún var jarphærð,
móeygð, rjóð í kinnum, neflítil og nokkuð munnstór. Gjörði hún ýmist,
að hlæja mjög kátínulega, eða sctja upp alvörusvip, og kipraði þá
dálítið saman munninn, og hálfræskti sig við, ógnar blíðlega. En alltaf
dillaði hún öðrum fætinum framundan pilsinu, og var stór reimaður
skór á honum.