Félagsbréf - 01.03.1962, Síða 63

Nokkur sýnishorn úr þjóösögum og sögnum Torftiildar Hólm
Þú skalt ílengja einhverja aðra en mig.
Söpn Klfnar Guðmundsdöttur.
Einu sinni voru hjónaefni komin á kirkjustað þess erindis að láta pússa
sig. Veiadufólkið var allt komið, og ekki var annað eftir en að skauta og
punta brúðina, sem annaðhvort hefur átt heima á prestsetrinu eða mót
venju í þá daga ekki riðið með skautið, heldur haft það með sér. Nú er tekið
til að búa hana, og urðu eftir venju helztu konurnar til þess. En brúðguminn,
sem var gleðidrukkinn, fór höndum um hverja spjör, jafnóðum og hún klædd-
ist. Loks tók hann stórt og þungt silfurstokkabelti með löngum sprota,
er brúðurin átti að hafa. Slær hann því ótt og títt um lófa sína og segir:
„Það er gott að flengja konuna sína með þessu belti.“ Hann hafði varla
.sleppt orðinu, fyrr en brúðurin stóð upp, reif af sér skautið og sagði: „Þú
skalt flengja einhverja aðra með því en mig.“ Eftir það gekk presturinn,
brúðguminn og allt veizlufólkið í að telja um fyrir henni að giftast, en það
tjáði ekki. Hún kvað allt skyldi upphafið milli þeirra, og við það varð að
sitja. Boðsfólkið reið sneypt heim aftur, og brúðguminn var óhuggandi lengi
síðan.
Mörgum árum síðar giftust þau sitt í hvoru lagi. Fór það orð af, að hann
bæri konu sína á höndum sér, en hún væri hið mesta flagð við mann sinn.
Þótti það fara nokkuð öðruvísi en fólk ætlaði.
AugaS mitt í þúfunni.
Sögn Elínar Guðmundsdóttur.
Einu sinni var stúlka á bæ, sem sat yfir fé. Fólkið fór að gruna, að hún
væri ekki einsömul, en hún þrætti jafnan fyrir það. Einhverju sinni tók hún
léttasótt í haganum og ól barn. Hún vildi ekki gjöra vart við það heima,
heldur holaði þúfu með vasahníf sínum, refti yfir með lurkum og þakti síðan
þúfuna með mosa. Barnið vafði hún í öllu því, er hún hafði aflögu, og bjó
síðan um það í mosabing í þúfunni. Hún mjólkaði eina á til hvers máls, er
hún gaf því að drekka. Á nóttunni var hún heima og vissi enginn neitt.
'Svona leið sumarið. Þegar hausta tók, lét bóndi hætta að sitja yfir fénu.