Félagsbréf - 01.06.1963, Síða 58

kenndir, hafi nokkurn tíma verið eins
mikið upp á heiminn og sá gríski, sem
lagði stund á verzlun, komst í álnir og
kvongaðist.
Þá koma smáatriði spánskt fyrir á
stöku stað. í gamansögunni „Enn er
kóngur að,“ sem að mörgu leyti er á
þann veg, að hún hefði sómt sér hjá
Boccacio, er allt í einu farið að senda
símskeyti. Ég get ekki varizt því að
þykja það koma sem skrattinn úr
sauðarleggnum í jafntímalausri sögu.
En vel má vera að símaþjónusta sé
orðin svo rótgróin og sjálfsögð meðal
grískrar alþýðu, að œska tækisins sé
með öllu gleymd. Og ekki er ég svo
vís að skilja, við hvað er átt í sögunni
um dísirnar í aldintrénu. þegar fugl,
rem kvaddur er ráða, lætur dýfa sér
þremur sinnum niður í rennandi vatn
og kemur þá upp tólf vetra. Eru tólf
vetur hér vizkualdurinn?
Málfar á sögunum virðist yfirleitl
gott. Þýðandi hefur lagt sig fram við
að líkja eftir málblæ og stíl fornra
æfintýra íslenzkra og riddarasagna.
Eftir því sem leikmaður er fær um að
dæma, hefur honum tekizt allvel sú
iðja. En víða í sögunum er einnig
gripið til kjarnmikils alþýðumáls síð-
ari tíma og jafnvel nútíma talmáls, og
er ekki laust við, að stundum megi
merkja nokkurt misræmi milli tónfalla
málsins. Það er stundum eins og blær-
inn snöggbreytist.
Um þýðinguna sjálfa get ég ekki
dæmt, en slíkur er íslenzkur búningur
sagnanna, að ótrúlegt væri, ef þeim
hefði hrakað að ráði við flutninginn
milli tungumála. Frágang allan á bók-
inni og prentvilluleysi mættu önnur
útgáfufyrirtæki taka sér til fyrir-
myndar.
Kristján Bersi Ólafsson.
Ljóðrœnar
náttúrumyndh ■
Þorsteinn Valdimarsson:
Heiðnuvötn. Ljóð.
Prentsmiðja Jóns Helgasonar, 1962.
Af Ijóðum Þorsteins Valdimarssonar
að dæma lætur honum ekki vel að
hugsa; þetta er hagalegt með því að
þar gætir einmitt heilmikillar vizku-
viðleitni. Bitdómarar í dagblöðum hafa
áður lýst skilningsleysi sínu á hin
löngu „hugsanakvæði“ Þorsteins; auð-
velt er að taka undir þau ummæli, en
grunur leikur mér á að „innihaldið“ sé
ekki margra andvökunótta virði. Hins
vegar skil ég flokkinn Myndvarp
atómsól alltof vel; eftir Jiann lestur er
ljóst að Þorsteinn er ekki fyndinn
heldur.
Þorsteinn Valdimarsson er rímsnill-
ingur mikill, og í bók hans eru mörg
dæmi þess; það er gott handa þeim
sem eru að vandræðast út af „ljóð-
hefðinni“. Mér er samt ekki grunlaust
um að rímið og kveðandin leiði hann
stundum á villigötur; og hann hefur
alltof oft alltof mikið gaman af merk-
ingarlitlum, hljómandi, „fallegum“ orð-
um. Beztur er Þorsteinn þar sem mál
hans er einfaldast, og svo er fyrir að
þakka að í bók hans eru nokkur ein-
föld og prýðilega falleg ljóð. Þor-
steinn er rómantískur hughrifamaður
54 FÉLAGSBRÉF