Frón - 01.03.1945, Blaðsíða 34

32
Guðrún Jónsdóttir frá Prestsbakka
áöur hefir verið fjarrænt hugtak, stendur nú andspænis henni
eins og geigvænleg ráðgáta.
Steingrímur í Hliðarhjáleigu kemur á móti þeim og tekur á
móti rekstrinum. Hann er stuttaralegur í viðmóti, en það er
hann nú alltaf, svo því eru börnin vön. Pau reka féð inn, og svo
kveðja þau Steingrím og snúa heim á leið.
Nú hugsar telpan ekki lengur um pollana og svellin, og það
er jafnvel eins og hún hafi gleymt því hve gaman er að stríða
Dodda. Hún spyr hann alvarlega um banamein Ásdísar, og hann
svarar jafn alvarlega.
Steingrímur hafði komið að Gili daginn áður og verið mikið
niðri fyrir. Ásdís var veik. Hún hafði ofreynt sig við að lyfta
þungum bala og fengið blóðspýting, hann var hræddur um að
hún væri að deyja. Móðir Dodda fór strax frameftir, en kom
aftur um kveldið, því að þá var Ásdís dáin.
Hún Ásdís sem var svo falleg. Telpan man eftir því þegar
hún sá hana í fyrsta skipti. I’að var í fyrra vor við kirkjuna
þegar fermt var. Hún tók strax eftir þessari háu, fölleitu konu,
,sem var ekki í peysufötum eins og hinar konurnar, heldur í
svartri kápu með loðkraga og með litla svarta flauelshúfu á
höfði. Fingravettlingarnir hennar voru ekki prjónaðir, heldur
saumaðir úr einhverju skrýtnu gráu efni, og skórnir hennar ekki
reimaðir, heldur hnepptir með fimm eða sex hnöppum utan-
fótar. Allur klæðnaður hennar var frábrugðinn því sem telpan
átti að venjast, og konan sjálf var líka öðruvísi en aðrar konur.
Andlitið var fölt, en þó ekki hvítt, heldur gulleitt, eins og blöðin
í gamalli bók. Hárið var dökkt, og augun, sem lágu djúpt undir
bogadregnum brúnum, voru stór og dökk. Augnahárin voru
óvenjulega löng, og þegar hún leit niður fyrir sig sýndust þau
titra, svo að maður hélt að hún ætlaði að fara að gráta. En hún
grét ekki. Hún var glöð og brosti svo skein í mjallhvítar
tennurnar. Hún rétti húsmóður telpunnar báðar hendur þegar
hún heilsaði, en kyssti hana ekki eins og annars var siður. Hún
var nýkomin heim af heilsuhælinu. Hún talaði glaðlega við hina
og þessa og sagðist vera fegin að vera komin heim, það væri
hlýrra heima en á hælinu, þar hefði aldrei mátt loka gluggunum
hvernig sem viðraði, og þar hefðu engir þröskuldar verið í öllu
húsinu.
Fólkið varð alveg forviða og sagði, »hversslags er þetta?«, og
Ásdis hélt áfram að segja frá hælinu. Hún var búin að vera þar