Frón - 01.03.1945, Qupperneq 46

44
Jakob Benediktsson
og hinni nýju verkíræðideild, þar sem bókafjöldinn í þessum
fræðum er svo gifurlegur að jafnvel stærstu söfnum veitir erfitt
aS fylgjast meS. Hér mun því þurfa mikilla aSgerSa viS, ef takast
á aS skapa kennurum og stúdentum viSunandi starfsskilyrSi.
Sama mun einnig eiga viS um hiS nýstofnaSa málanám í erlendum
tungum.
LandsbókasafniS er stærsta safn okkar og þjóSarbókasafn, en
er þó fjarri því aS geta staSizt þær kröfur sem menningarþjóS
hlýtur aS gera til slíks safns. Á mörgum sviSum skortir þaS nauS-
synlegustu bækur, jafnvel algengar handbækur. Ekki sízt mun því
vera svo fariS í öllum náttúruvísindum, enda hefur safniS alltaf
lagt mesta rækt viS húmanistísk fræSi. RíkisvaldiS hefur alla
tiS skoriS fjárveitingar til safnsins svo viS neglur sér aS enginn
kostur hefur veriS á aS fylgjast meS í bókakaupum á öllum þeim
sviSum sem safniS hefur átt aS annast. Mikill hluti þess fjár
sem safniS hefur haft úr aS spila hefur alltaf fariS til bókbands
og viShalds á þeim bókum sem þaS hefur fengiS ókeypis, og
langmestan hluta útlendra bóka sinna hefur safniS fengiS aS
gjöf. Bókaaukningin hefur þvi oftast veriS alltof tilviljunarkennd,
og mörg sviS hafa orSiS algerlega útundan. Pví verSur heldur
ekki neitaS aS margt í stjórn safnsins hefSi mátt betur fara,
bæSi um bókaval og daglega starfsemi. PaS nær t. d. ekki nokk-
urri átt, um safn af því tagi sem LandsbókasaíniS ætti aS vera,
aS mestur hluti útlánsins sé til skemmtilesturs, og mikiS af því
meira aS segja lélegir reyfarar, eins og var a. m. k. fyrir nokkrum
árum. Slík bókalán á alþýSubókasafn aS annast, enda viSgengst
slíkt hvergi nema á íslandi um visindalegt bókasafn eSa þjóSar-
bókasafn. Hins vegar hefur safniS lagzt undir höfuS aS vinna
ýms þau verk sem annars staSar eru talin sjálfsögð skylda þjóS-
arbókasafns, svo sem aS annast útgáfu íslenzkrar allsherjarbóka-
skrár, bæSi um allar íslenzkar bækur sem út eru komnar og um
þær sem út koma á ári hverju. RaS er okkur ekki skammlaust
að verða aS sækja slíkan fróSleik i dönsk bókfræðirit, sem eru
heldur ekki fullnægjandi á því sviði. Skrár Halldórs Hermanns-
sonar um íslenzkar bækur á 16. og 17. öld eru gefnar út fyrir
erlent fé á erlendri tungu, en þar er lögS undirstaSa sem Lands-
bókasafninu ætti að vera skylt aS byggja ofan á. Margt annaS
mætti telja, þó aS hér verði staSar numið. SvariS viS þessum
aSfinnslum er mér ekki ókunnugt: fé hefur ekki fengizt. En mér
er spurn: er þaS ekki íslenzkum menntamönnum sjálfum aS