Morgunblaðið - 02.10.2015, Side 70

70 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 2. OKTÓBER 2015
✝ ÞorgrímurEinarsson, sýn-
ingarstjóri í Þjóð-
leikhúsinu, fæddist
19. ágúst 1921, á
Seyðisfirði. Hann
lést á dvalar- og
hjúkrunarheim-
ilinu Grund í
Reykjavík 23. sept-
ember 2015.
Foreldrar hans
voru hjónin Einar
Kristinn Jónsson frá Firði í
Seyðisfirði, f. 25. desember
1890, d. 26. nóvember 1928 og
Stefanía Sigríður Arnórsdóttir,
húsmóðir í Reykjavík, f. 29. maí
1893 að Felli í Kollafirði, d. 14.
febrúar 1976, Árnasonar prests
frá Höfnum. Alsystkini Þor-
gríms eru Bjarni Einarsson, ís-
lenskufræðingur, f. 11. apríl
1917, d. 6. október 2000, og
Ragnheiður Einarsdóttir Reic-
henfeld, f. 14. desember 1918, d.
7. janúar 1999. Hálfsystir hans
sammæðra er Margrét Guð-
mundsdóttir, f. 22. nóvember
1933.
Þorgrímur giftist Ragnheiði
Pálsdóttur, f. 24. desember
1930. Þau skildu.
Þorgrímur gekk í
Reykholtsskóla.
Hann lærði síðan
prentiðn í Ísafold-
arprentsmiðjunni
og starfaði sem
prentari um skeið.
Hann stundaði nám
í Leiklistarskóla
Lárusar Pálssonar
og síðan leik-
myndahönnun í
Birmingham á Englandi. Þor-
grímur starfaði sem leikari bæði
hjá Leikfélagi Reykjavíkur og
hjá Þjóðleikhúsinu. Hann var
sýningarstjóri hjá Þjóðleikhús-
inu í 30 ár og vann einnig við
leikmyndagerð. Þorgrímur kom
einnig víða fram á skemmtunum
með dúkkunni, dansfélaga sín-
um. Síðustu rúma tvo áratugina
bjó Þorgrímur í Hveragerði, þar
lagði hann stund á eitt aðal-
áhugamál sitt, sem var málara-
listin, og hélt nokkrar sýningar
hin síðari ár.
Útför Þorgríms fer fram frá
Dómkirkjunni í Reykjavík í dag,
2. október 2015, og hefst athöfn-
in kl. 15.
Á leiðinni heim til mín í Guelph í
Ontario, eftir að hafa séð leikritið
Alkemistann eftir Ben Johnsson,
velti ég því fyrir mér hvað ég gæti
sagt um Gimma, mág minn, sem
hafði andast deginum áður. Og þá
áttaði ég mig á því. Líf hans var
eins og leikrit í mörgum þáttum.
Ég hef notið þeirra forréttinda að
hafa séð nokkra þættina sem
áhorfandi, verið í stuðningshlut-
verki í öðrum þeirra eða verið jafn-
vel í hlutverki mótleikara.
Þegar Gimmi var að hefja feril
sinn í listunum, í Birmingham Re-
pertory Theatre, þar sem hann
lagði stund á leikmyndahönnun,
var ég læknir í Birmingham á Eng-
landi. Eins og oft áður þurfti ég að
sinna læknisútkalli að nóttu til og
þá var Gimmi samferða. Þá kynnti
ég hann fyrir sjúklingunum mínum
sem frægan kollega frá Íslandi og
ávallt samsinnti Gimmi sjúkdóms-
greiningu minni. Öðru sinni tók ég
heils hugar undir þá staðhæfingu
Gimma að við værum að þróa nýtt
undralyf við gigt úr eplunum sem
uxu á trénu framan við húsið okk-
ar.
Síðar ferðaðist Gimmi, sem var
frábær dansari, um Ísland með
tuskudúkku í fullri stærð og sýndi
samkvæmisdansa. Áhorfendur
héldu oftar en ekki að um dans-
félaga af holdi og blóði væri að
ræða, þar til að hann sýndi hið
rétta andlit dúkkunnar í lokin.
Gimmi skipti svo aftur um hlutverk
í annarri sýningarferð sem hét
„Sex í bíl“ sem skemmti víða um
land á sjötta áratug síðustu aldar.
Enn eitt hlutverkið sem hann
tók að sér var farastjórn fyrir hóp-
ferð til gömlu Sovétríkjanna og
enn annað sem fylgdarmaður með
samferðamanni á leið heim til Ís-
lands frá Bandaríkjunum eftir að
hafa lokið áfengismeðferð, en
Gimma hafði sjálfum tekist að fá
lækningu við sjúkdómi sínum þar.
Allt sitt líf unni Gimmi nátt-
úrunni og var ávallt boðinn og bú-
inn til að sýna mér nýja hveri í ná-
grenni við heimili sitt. Hann var
einnig afbragðs landslagsmálari og
málaði í íbúðinni sinni sem hann
hafði breytt í stúdíó.
Með því að segja að Gimmi hafi
verið leikari í leikriti í mörgum
þáttum, þá er átt við að það sé
merki um sannan listamann að
geta sýnt sitt mennska grunneðli
undir síbreytilegri grímu.
Brotthvarf hans vekur hjá mér
eftirsjá og ég mun sakna þess að
sjá hann ekki aftur í þessu lífi, en
jafnframt þakklæti fyrir að hafa
notið þeirra forréttinda að hafa
verið lítill hluti af lífi hans, þó ekki
nema í aðeins stutta stund.
Hans Reichenfeld.
Ein af þessum fáu ljóslifandi
bernskuminningaleiftrum mínum
eru frá fyrir um hálfum sjötta tug
ára, þar sem við foreldrar mínir,
ásamt Þorgrími, „Gimma“
frænda, og Heiðu konunni hans
erum á þaksvölum SÍBS-hússins
við Bræðraborgarstíg og áramót-
in að springa allt í kring. Gleðin
skín af andlitunum í bjarma flug-
eldanna og púðurlykt í loftinu.
Síðan var Gimmi alltaf nálæg-
ur. Í minningunni bregður honum
fyrir í fjölskylduboðum og fær-
andi spennandi afmælisgjafir svo
ekki sé talað um jólagjafirnar. Það
er svo fyrst þegar ég hef eigið
heimilishald að kynni okkar
Gimma byrja fyrir alvöru, en þá
deildum við eldhúsi vetrarlangt í
íbúðinni sem móðir hans, amma
mín, hafði átt á Nýlendugötunni.
Þar komst ég í kynni við ríkulegt
bókasafn hans, sem innihélt fróð-
leiksrit um allt milli himins og
jarðar; sögu, fornleifafræði, dul-
speki og listir, svo fátt eitt sé
nefnt. Oft var setið yfir kaffibolla á
síðkvöldum og málefnin krufin;
vangaveltur um afdrif fornrar
menningar og horfinna heima,
raunverulegra sem og óraunveru-
legra.
En það voru ekki einungis
fræðiritin sem heilluðu. Nokkrum
árum seinna, þegar lítill systur-
sonarsonur hafði bæst í hópinn, þá
voru teiknimyndabækurnar
dregnar fram og lítill gutti fékk að
sitja í fanginu hjá Gimma á meðan
allar Ástríks-, Tinna- og Viggó
viðutan-bækurnar voru gaum-
gæfðar og lesnar. Þegar Gimmi
svo flutti til Hveragerðis fyrir um
aldarfjórðungi þá hellti hann sér
út í aðaláhugamál sitt, málara-
listina. Eftir hann liggja ótal lista-
verk, mörg þeirra prýða veggi
dvalar- og hjúkrunarheimilisins
Áss þar í bæ.
Gimmi var ávallt til fara eins og
breskur sjéntilmaður. Ekki man
ég eftir honum öðruvísi en í tvíd-
jakka með hálsbindi, þægilegan
hatt eða húfu og gæðaskó, oft með
regnhlíf á arminum. Öll framkoma
hans var í sama anda, kurteisi og
hugulsemi í fyrirrúmi.
Segja má að Gimmi hafi átt sér
tvö æviskeið, hið fyrra varði fram
að rúmlega fimmtugu, en þá snéri
hann við blaðinu og árið 1976 varð
hann einn af fyrstu Íslendingun-
um sem fóru til Freeport í New
York til að vinna bug á sjúkdómn-
um sem hafði herjað á hann í ára-
tugi.
Það var sá Gimmi, á síðara ævi-
skeiðinu, sem ég bar gæfu til að
kynnast. Ég þakka góðum frænda
samfylgdina.
Ivon Stefán Cilia.
Þorgrímur
Einarsson✝ Jens Ingólfssonfæddist á Ak-
ureyri 18. desem-
ber 1953. Hann lést
á heimili sínu að-
faranótt 19. sept-
ember 2015. For-
eldrar hans eru
Margret Jensdóttir,
f. 10. september
1932, og Ingólfur
Viktorsson, f. 16.
apríl 1924, d. 23.
ágúst 2004. Þau skildu. Seinni
kona Ingólfs var Unnur Fen-
ger. Seinni maður Margretar
var Sigfús Örn Sigfússon, d. 27.
febrúar 1995. Systir Jens er
Gerður Sigfúsdóttir, f. 16. apríl
1965. Bræður hans eru Viktor
Arnar Ingólfsson, f. 12. apríl
1955. Eiginkona Viktors er Val-
gerður Geirsdóttir og eiga þau
tvær dætur, Margréti og Emil-
íu. Ingólfur Hrafnkell Ingólfs-
son, f. 8. janúar 1950. Kona
hans er Bärbel Schmid. Guðni
Ingólfsson, f. 8. maí 1967. Kona
hans er Sigrún Ámundadóttir.
Guðmundur K.G. Kolka, f. 3.
við Morgunblaðið og dagblaðið
Vísi. Jens vann m.a. fyrir
Guðna í Sunnu við að stofna
unglingaklúbb hjá ferðaskrif-
stofunni, hann gaf út ferða-
bækling um Ísland. Hann stofn-
aði ungur Silkiprent ásamt
öðrum og starfaði þar sem
sölumaður um nokkurt skeið.
Hann sneri sér síðan að inn-
flutningi, sölu og framleiðslu á
gallabuxum. Jens flutti með
fjölskyldu sína til San Diego í
Bandaríkjunum og hóf nám í
National University. Hann lauk
þaðan MBA- og MSc-prófi í við-
skipta- og rekstrarhagfræði ár-
ið 1985 og flutti stuttu síðar
heim og hóf störf hjá Útflutn-
ingsráði. Hann var einn af
stofnendum Kolaportsins árið
1989 og starfaði þar í sjö ár.
Jens flutti til Stykkishólms árið
2000 og vann þar m.a. við
rekstrarráðgjöf. Ári síðar hóf
hann störf hjá fasteignasölunni
Húsinu þar sem hann byggði
upp fyrirtækjaráðgjöf. Hann
var einn af stofnendum Kon-
takt og var einn aðalráðgjafi
þess til dauðadags.
Útför Jens fer fram frá frá
Dómkirkjunni í dag, 2. október
2015, og hefst athöfnin kl. 13.
desember 1957.
Kona hans er
Kristín Halla Sig-
urðardóttir.
Eftirlifandi eig-
inkona Jens er
Brynhildur Berg-
þórsdóttir, f. 4.
desember 1958.
Foreldrar hennar
eru Bergþór Jó-
hannsson mosa-
fræðingur, f. 11
desember 1933, d. 10. desem-
ber 2006, og Dóra Jakobsdóttir
Guðjohnsen líffræðingur, f. 29.
maí 1938. Dætur Jens og Bryn-
hildar eru Þóra Jensdóttir, f.
13. október 1978, og Auður
Ákadóttir, f. 12. apríl 1989.
Eiginmaður Auðar er Sigur-
steinn Jóhannes Gunnarsson.
Fyrri kona Jens og móðir Þóru
er Erna Einarsdóttir.
Jens var hugmyndaríkur
frumkvöðull frá unga aldri, en
hann hóf útgáfu skólablaðs tólf
ára gamall og starfaði sem
blaðamaður í lausamennsku
með námi í menntaskóla m.a.
Það er komið að því að
kveðja minn kæra mág, Jenna,
sem lést um aldur fram eftir
stranga baráttu við erfið veik-
indi. Þetta var barátta sem
vonlítið var að Jenni gæti unnið
en aldrei sá ég hann samt öðru-
vísi en glaðan. Hann var maður
sem fagnaði lífinu og sleppti
ekki tökum á jákvæðninni.
Þessi góði mágur minn lét
sér afar umhugað um fjöl-
skyldu sína, enda kunni hann
ætíð best við sig í námunda við
þá sem stóðu honum næst.
Greinilegt var að hann unni
systur minni, Brynhildi, afar
heitt og treysti mjög á hana, og
hann hefði ekki getað haft betri
manneskju sér við hlið. Dóttur
Brynhildar, Auði, og eigin-
manni hennar, Sigursteini,
sýndi hann ætíð mikla og áber-
andi umhyggju. Hann var vinur
vina sinna. Hann var vinur
minn og ég sakna hans og
harma að honum hafi ekki
auðnast lengra líf.
Lífið verður ekki eins án
Jenna. Jólin verða líka nokkuð
öðruvísi. Ár hvert fólst hluti af
jólaundirbúningi mínum í því
að velja vandlega ævisögur í
jólapakkann fyrir fróðleiksfús-
an mág minn sem hafði brenn-
andi áhuga á öllu sem viðkom
sögu. Jenni glataði aldrei for-
vitninni, sem er svo miklu
merkilegri eiginleiki en við ger-
um okkur oft grein fyrir.
Jenni unni einfaldleikanum.
Hann var ekki gefinn fyrir
prjál, og snobb var ekki til í
hans orðabók. Hann var hlýr og
góður maður. Við sem þekktum
hann söknum hans sárt.
Kolbrún Bergþórsdóttir.
Síminn hringdi hjá mér eitt
sólríkt kvöld í apríl. Í símanum
var maður sem kynnti sig sem
Jens og hann vildi ræða við mig
hugmyndir sínar varðandi
stofnun flugfélags. Hann hafði
einnig haft fregnir af slíkum
hugmyndum frá mér. Ég gaf
mér því góðan tíma og við
ræddum lengi saman. Við átt-
uðum okkur báðir á þeim
möguleikum og þeim tækifær-
um sem væru fyrir slíkan
rekstur nú, í hraðri uppbygg-
ingu ferðaþjónustunnar. Á
þessum tímapunkti gerði ég
mér litla grein fyrir viðmæl-
anda mínum en eftir að hafa
spurst fyrir og kynnt mér hann
nánar fór ég að treysta þessum
dularfulla manni sem hafði
óvænt samband við mig.
Segja má að flugrekstur hafi
verið draumur okkar beggja og
á aðeins örfáum vikum tókst
okkur Jens að láta drauminn
verða að veruleika. Við stofn-
uðum félagið Arctic Wings Ice-
landic hinn 16. maí ásamt hópi
fólks sem við boðuðum á stofn-
fund félagsins.
Á fundinum hélt Jens
opnunarávarp þar sem hann
talaði um framtíð félagsins og
þá stefnu sem það myndi taka.
Einn af helstu draumum hans í
tengslum við afþreyingar-
tengda flugþjónustu var að fá
gamla DC-3-flugvél í flota fé-
lagsins en með henni átti að
búa til svokallaða nostalgíuupp-
lifun. „Ímyndið ykkur!“ sagði
Jens á stofnfundi félagsins,
„fallegur og vel bónaður þrist-
ur, með retró innréttingum og
freyðandi kampavíni í kristalls-
glösum.“
Það mátti sjá bros á gestum
fundarins þegar þeir ímynduðu
sér gamla góða tímann. En
þegar Jens fór að tala um flug-
freyjuna mátti heyra á lýsing-
unni að hún virtist ekki vera al-
veg í takt við aldur
flugvélarinnar, urðu þá mikil
hlátrasköll í salnum.
Ég tel það mikil forréttindi
fyrir mig að hafa kynnst Jens
og fengið að njóta allra þeirra
stunda sem við tveir áttum
saman í sumar á Hótel Selfossi,
skrifstofum Kontakt og Set og í
svarta Cherokee-jeppanum að
gefa í upp brekkur en það þótti
Jens einstaklega skemmtileg
iðja.
Það er óhætt að segja að fyr-
ir mig hafi ein klukkustund
með Jens verið eins og heil vika
í viðskiptafræði því flóknustu
hluti gat hann útskýrt á ein-
faldan hátt. Allt mitt líf mun ég
búa að því að hafa notið góðrar
vináttu Jens þennan tíma og
mun ég dreifa þekkingu hans
og visku áfram til þeirra sem á
vegi mínum verða í framtíðinni.
Kristján Bergsteinsson.
Jens Ingólfsson var einn af
stofnendum Kontakt fyrir-
tækjaráðgjafar árið 2004, en
áður hafði hann starfað að svip-
uðum verkefnum sem fólust í
milligöngu um kaup og sölu
fyrirtækja. Áður en Jens snéri
sér að fyrirtækjaráðgjöfinni
hafði hann flest öll ár starfs-
ævinnar verið með eigin rekst-
ur og byggt upp ný fyrirtæki á
ýmsum vettvangi. Má þar nefna
innflutning, framleiðslu og sölu
á gallabuxum og uppbyggingu
innlends merkis í þeim, hann
stofnaði Kolaportið á sínum
tíma og Vegahandbókin var
hugarsmíð Jens.
Undanfarinn áratug höfum
við notið þess að vera í
tengslum við eða unnið beint
með Jens á vegum Kontakt.
Þar var hann stjórnandinn og
sá sem var hvað ötulastur í öfl-
un verkefna og úrvinnslu
þeirra. Það er hans verk að
Kontakt varð umsvifamesta
fyrirtækið á sínu sviði, sem er
milliganga um kaup, sölu og
sameiningu millistórra fyrir-
tækja.
Fyrirtæki eins og Kontakt
bauð upp á samskipti við mik-
inn fjölda fólks sem kom á
skrifstofuna í þeim erinda-
gjörðum að huga að sölu á
rekstri sínum eða þá að það var
að leita að góðu fyrirtæki eða
fjárfestingatækifæri fyrir sig.
Þessu fólki tók Jens á móti með
bros á vör og léttur í lund. Með
lágum rómi sínum leiddi hann
viðmælandann að kjarna máls-
ins og útskýrði hvernig best
væri að standa að málum varð-
andi kaup eða sölu. Og það var
hlustað af áhuga og athygli.
Það var alltaf hægt að ná í
Jens. Farsíminn fylgdi honum
hvert sem hann fór og hann tók
öll símtöl strax eða hringdi til
baka að vörmu spori. Á þessu
varð engin breyting þótt Jens
þyrfti að leggjast inn á sjúkra-
hús eins og hann varð að gera
allnokkrum sinnum síðustu
misserin. Þar notaði hann tím-
ann til að hafa samband við
fólk og vinna á tölvuna sína.
Sem stjórnandi var Jens
ákaflega þægilegur og réttlát-
ur. Hann var líka örlátur og
vildi að aðrir bæru sanngjarnt
úr býtum fyrir vel unnin verk.
Það er ákveðin list að deila út
verkefnum á samstarfsmenn
þannig að þeir njóti bæði eig-
inleika sinna við úrvinnslu
verkefnanna og afraksturs góðs
árangurs. Þá list kunni Jens
manna best.
Jens var mikill bjartsýnis-
maður fram á síðasta dag.
Hann hafði ætíð trú á að fyr-
irtækin sem fólk bar upp við
hann væru eins góð og lýst var,
og að fyrir þau fengist gott
verð. Það tæki ekki langan
tíma að koma þeim í nýjar
hendur. Þetta endurspeglaðist
svo á hinn veginn þegar mögu-
legum kaupendum voru kynnt
tækifæri. Þá sannfærði Jens þá
um hvað þeir gætu nú gert til
að gera góðan rekstur betri.
Hann hafði óendanlega trú á
hugmyndum sem að hans mati
voru góðar, og fram á dauða-
dag fylgdi hann eftir hugmynd-
um sínum sem frumkvöðull í
nýjungum í ferðaþjónustu sem
tengdust flugi.
Jens er sárt saknað sem fé-
laga og skarð hans verður ekki
fyllt af neinum einum einstak-
lingi. Við sendum Brynhildi
okkar innilegustu samúðar-
kveðjur sem og dætrum hans
og fjölskyldunni allri.
Guðni Halldórsson og
Gunnar Svavarsson,
samstarfsmenn og vinir.
Það var líklega vorið 1968
sem ég sat í rútu, sem var að
leggja af stað út á Keflavík-
urflugvöll, þegar ungur maður
með skjalatösku í hendinni kom
inn í rútuna og leit í kringum
sig.
Þegar hann sá mig sitja ein-
an aftarlega í rútunni hafði
hann engin umsvif, hann storm-
aði beinustu leið til mín settist
og kynnti sig sem Jens R. Ing-
ólfsson.
Þetta var upphafið að kynn-
um mínum og Jens sem staðið
hafa síðan. Ferðinni var heitið
til Majorka, ég var einn á ferð
því systir mín hafði orðið að
hætta við ferðina á síðustu
stundu, en Jens var á vegum
Guðna í Sunnu að undirbúa
stofnun klúbbs á Majorka fyrir
ungt fólk.
Þetta hafði í för með sér að
við höfðum næga risnu og verk-
efnið var „að taka út alla helstu
skemmti- og veitingastaði á
Majorka“.
Það kom mér strax á óvart
hvað þessi ungi maður var
framhleypinn og ímyndunarafl-
ið auðugt enda hafði hann á
þessum tíma þegar stofnað sitt
fyrsta fyrirtæki sem var Silki-
prent auk þess að hafa mörg
járn í eldinum á hverjum tíma.
Hann starfaði sem blaðamaður
með skóla og var sívinnandi að
einhverjum verkefnum. Hann
var líka hár og myndarlegur,
gat sagt konum það sem þær
vildu heyra og heillaði þær á
margan hátt.
Jens menntaði sig í viðskipt-
um og markaðsfræði og var
með hugann allan við rekstur
og stofnun fyrirtækja enda
urðu þau nokkur áður en yfir
lauk.
Það verður að segjast að það
að koma hugmyndum í fram-
kvæmd höfðaði þó meira til
Jens en að reka fyrirtækin eftir
að þau höfðu sannað sig.
Eitt af þeim fyrirtækjum
sem Jens tók þátt í að stofna
var Kolaportið sem upphaflega
var rekið í bílageymslunni við
Kalkofnsveg.
Jens stofnaði fyrirtækið
Partner og þróaði vörumerkið í
framleiðslu gallabuxna og ann-
ars fatnaðar. Hann stofnaði
verslanir og rak saumastofur
og hafði mikil umsvif þegar
mest lét.
Jens var ekki mikill útivist-
armaður en gerði þó heiðarlega
tilraun til að þvælast með mér í
stangveiði í nokkur ár og meira
segja á fjöll til að eltast við
rjúpur. Lífið var ekki alltaf
auðvelt fyrir Jens, hann átti við
áfengisvanda að stríða eins og
fleiri og hneigðist til þunglynd-
is þegar á móti blés. Hann
tókst þó á við vandann og hristi
af sér púkana stærstan hluta
ævinnar en varð að fara afar
gætilega. Þegar vel gekk var
það óbilandi bjartsýni sem ein-
kenndi Jens öllu fremur.
Á árinu 2004 var Jens búinn
að stofna Kontakt fyrirtækja-
ráðgjöf og bað hann mig að
koma að fyrirtækinu með sér.
Ég var til í slaginn og höfum
við starfað saman á þessum
vettvangi síðan.
Þessi vinna átti svo sann-
arlega við Jens og þar var hann
í essinu sínu. Þarna naut
hugmyndaauðgi hans og bjart-
sýni sín til fullnustu og enginn
var betri í því að sjá lausnir í
erfiðum samningum.
Erfið veikindi hafa ítrekað
sótt Jens heim síðustu tíu árin
og hafði hann því látið nokkuð
á sjá. Það breytti ekki því að
fram á síðasta dag var hann
fullur bjartsýni og að leggja
drög að viðskiptum. Það kom
því flestum á óvart að hann
skyldi kveðja okkur svo skyndi-
lega.
Að leiðarlokum vil ég votta
öllum aðstandendum hans sam-
úð mína og óska þeim velfarn-
aðar í framtíðinni.
Sigurður A.
Þóroddsson.
Jens Ingólfsson