Víkurfréttir - 14.12.1989, Blaðsíða 38

Viðtalið
Víkurfréttir
Jólablað 1989
fleiri en einum kór. Minn mað-
ur gerir það reyndar, er nú í
tveimur og eftir áramót bætist
sá þriðji við.
Vandamál hjóna, hvort sem
þau eru með sama áhugamál-
ið eða ekki, er að finna tíma til
að vera saman og gera eitthvað
saman bara fyrir þau tvö. Þó
við Guðmundur séum bæði í
kirkjukór erum við þar bara að
hugsa um tónlistina, þó það
auðgi okkar samlíf að vera við
svona gefandi starf.
Við þurfum þó, eins ogönn-
ur hjón, að eiga tíma fyrirokk-
ur út af fyrir sig, en það getur
verið erfitt. Hann vinnur
vaktavinnu og er því stundum
að vinna á nóttinni ogá daginn
og ég er mikiðá hlaupum allan
daginn, með tvö lítil börn og
eitt stærra. Því er oft ansi lítill
timi fyrir okkur hjónin en það
er mjög nauðsynlegt að auðg-
ast saman.“
Barnanudd
-Ekki er tónlistin eina hugð-
arefnið?
„Jú, tónlistin, kirkjumálin
og uppeldi barna. Ég hefði
áhuga fyrir að starfa meira
með áhugafólki um brjósta-
gjöf en ég hef bara ekki tíma í
það. Eftir síðasta barnsburð,
sem var í fyrra, tókum við okk-
ur saman nokkrar mæður og
lærðum barnanudd. Átta okk-
ar hafa síðan haldið hópinn og
komið reglulega saman, t.d. er
börnin okkar voru eins árs.
Mitt félagsstarf snýst um tón-
listina, ég er t.d. formaður tón-
listarfélagsins og að vísu líka
skráð í systrafélagið."
Móti sameiningu
Gróa er hörð á móti samein-
ingu bæjar- og sveitarfélaga og
spyr á móti „Hvað græðum við
á henni?“, þegar rætt er um
þessi mál. Síðan kom hún
strax með aðra spurningu: ,,Er
bara verið að tala um samein-
ingu til að hafa eitthvert um-
ræðuefni eða þarf að hafa efni
fyrir einhverjar nefndir?" Síð-
an sagði hún: ,,Ég er ákaflega
mikill Njarðvíkingur í mér og
mjög stolt af því að vera Njarð-
víkingur.
En ég hef aldrei verið hrifin
af þessari sameiningarum-
ræðu, ég sé ekki að það leysi
neitt að sameina. Þó mér finn-
ist SSS vera af hinugóða viðað
vinna að vissum verkefnum.
En um sameiningu erégfrekar
mótfallin, enda engin ástæða
til slíkra hluta.“
Ung og
hneykslanleg
-Þeir sem muna eftir Gróu
Hreinsdóttur ungri og frjáls-
lyndri, sem var til í að hneyksla
aðra, spyrja eflaust hvort sú
Gróa sé ekki til í dag eða er
þetta allt sama Gróa?
„Jú, það var þó unglingur-
inn. Ég hef alltaf verið sama
manneskjan, alveg frá fæð-
ingu, og verð það þar til ég dey.
Sem betur fer var þó einhver
gæfa yfir mér og ég leiddist
aldrei út í neina vitleysu.
Sem unglingur var ég ákaf-
lega bráðþroska og var bekk á
undan í skóla og þ.a.l. keppt-
ist ég við að vera eins og krakk-
ar voru árinu eldri. En ég var
með þeim í skóla og fermdist
með þeim ári á undan mínum
jafnöldrum.
Þetta olli gífurlegri tog-
streitu á heimilinu. Ég var elst
og eina stelpan. Mjög bráð-
þroska og opin, vildi vera með
í öllu ef eitthvað var að gerast
eða átti að gerast, alls staðar
vildi ég vera og var alltaf til í
allt. Á tímabili var ég starf-
andi í skátastarfi, barnakór,
handbolta og tónlistarskólan-
um, lærði á píanó, tónfræði og
sögu. Það hefur því sjálfsagt
ekki verið mikill tími til að setj-
ast niður og tala saman á
heimilinu."
Foreídra-
vandamálið
„Svo komst ég á þennan
Gróa var aðeins tvítug þegar hún stjórnaði Karlakór Keflavíkur.
Vistmenn
á Garðvangi
óska öllum þeim sem sýnt hafa
þeim vinarhug
og glatt með heimsóknum,
gleðilegra jóla og farsœldar á nýju ári.
Guð blessi ykkur öll.
s
Oskum öllum þeim sem sýnt hafa
okkur vinarhug og glatt
með heimsóknum,
gleðilegra jóla og farsœldar á nýju ári.
Guð blessi ykkur öll.
Vistmenn á Hlévangi
Hafnargötualdur. A þessum
árum mældu unglingar Hafn-
argötuna alveg eins og í dag.
Þó ég þekkti aldrei Hafnargöt-
una eins og rætt er um hana I
dag. Þá hefði verið gott að hafa
eitthvert athvarf og þurfa ekki
að vera á götunni allan tím-
ann.
Æskulýðsheimilið, þar sem
nú er tónlistarskólinn, varop-
ið á vissum tímum og svo var
annað hitt að foreldrar okkar
settu okkur reglur. Ef það var
ball í Æskulýðsheimilinu til kl.
hálf tólf, áttum við að vera
komin heim klukkan tólf. Ef
við vorum ekki komin heim
klukkan tólf var skorið á okk-
ur næstu helgi.
Þetta virðist mér ekki vera
til í dag. Mér virðist sem for-
eldrarnir séu algjörlega hættir
að taka ábyrgð á unglingun-
um.“
-Ertu þá sammála þeim sem
segja að það sé ekki til ungl-
ingavandamál, heldursé þetta
foreldravandamál?
„Ef foreldrar vilja að barnið
fari eftir einhverjum reglum
verða foreldrarnir að fara
sjálfir eftir þeim. Það er alveg
sama hvort þú ert að ala upp
ungling, lítið barn eða dýr. Ef
þú segir við dýrið að það fari
ekki inn í stofu nema bara
stundum, þá veit dýrið ekki
hvenær það má og hvenær
ekki. Þetta er sami hluturinn
vegna þess að við getum ekki
talað röksemdarlega við börn
og unglinga, við verðum með
góðu að setja reglur og fara eft-
ir þeim.
En það ersvo mikið um það
í dag að foreldrarnir sjálfir séu
úti helgi eftir helgi og þá er
enginn heima til að passa upp
á að krakkarnir komi heim á
þessum tíma og þá koma þeir
ekkert heim og vaða bara
uppi. Ég held að slíkt sé ekki
gott fyrir neinn.
Á mínum uppvaxtarárum
fauk oft í mig ef settar voru
skorður á útiveru. En engu að
síður var þetta rétt. Með mín
börn vil ég fá að ráða því þar til
þau verða fullorðin, hvenær
þau koma heim.
Frökk
og bráðþroska
-Þú segist hafa verið bráð-
þroska, en þú varst nú lika
mikið fyrir að hneyksla fólk,
var það ekki?
„Ég hef alltaf verið frökk og
krakkar sem þurfa einhverja
athygli fara oft út í þetta. Það
eru einhvers konar karlalæti
að láta taka eftir sér og það
veldur hneykslun meðal þeirra
sem eldri eru. En oft veldur
það aðdáun þeirra
það aðdáun meðal þeirra sem
yngri eru og þeir líta upp til
þeirra. Kannski hef ég verið að
fiska eftir því. Ég hafði mikla
minnimáttarkennd, mér
fannst ég ljótust og feitust í
bekknum. Mér fannst alltaf
hinar stelpurnar vera að tala
saman og ekki vilja hafa mig
með. Sjálfsagt hefur það spilað
inn í þetta hvernig ég lét. Þó
geri ég mér kannski ekki beint
grein fyrir því hvað það var í
mínu fari sem hneykslaði
fólk.“
Eiturlyfin
„En ég er ákaflega þakklát
fyrir það, að þó ég hafi verið
foreldrum minum erfið og
sumir foreldrar litu upp þegar
þeirsáu mig,aðég skildi aldrei
leiðast út í t.d. eiturlyf. Ég var
mikið með krökkum sem voru
að fikta við þetta og voru með
þetta allt í kringum mig. Það
var sennilega hræðsla fremur
en virðing sem gerði það að
verkum að ég snerti þetta
aldrei nokkurn tímann.
Tel ég mig svo heppna að
komast í gegnum þennan
tíma, án þess að lenda í þessu.
Þar sem þetta var svo mikill
uppgangstími fyrir eiturlyf.
Þegar ég var unglingur var
þetta vaðandi um allan bæ.“
Frá sjálfstæðum tónleikum
Gróu ogGuðmundar í Njarð-
víkurkirkju 1980.
Prakkarinn
-Ertu þá orðin settleg í dag?
„Nei“ sagði hún og hló við.
-Blundar ekki svolítill
prakkari ennþá í þér?
„Jú, ég hef voða gaman af
því að dreyma um einhver
prakkarastrik. Stundumfram-
kvæmi ég þau, en yfirleitt ekki.
Eg er prakkari og ég held að ég
muni aldrei verða annað.“
Þar með lauk viðtalinu við
Gróu, sem svo sannarlega
skellti upp úr að loknum síð-
ustu orðum.