Morgunblaðið - 25.02.2016, Qupperneq 70

70 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 25. FEBRÚAR 2016
✝ Kári Örn Hin-riksson fædd-
ist í Reykjavík 15.
október 1988.
Hann lést á gjör-
gæsludeild LSH
17. febrúar 2016.
Hann er sonur
Hinriks Gylfason-
ar mjólkurfræð-
ings, f. 14.6. 1959,
og Ernu Arnar-
dóttur mannauðs-
stjóra, f. 21.12.
1960. Systir hans er Halla
Margrét Hinriksdóttir, há-
skólanemi í Bandaríkjunum, f.
27.10. 1994.
Hinrik er sonur hjónanna
Gylfa Hinrikssonar forstjóra í
Garðabæ og Hólmfríðar Guð-
mundsdóttur húsfreyju, sem
bæði eru látin. Systur Hinriks
eru Dagný Sigríður Hinriks-
dóttir húsmóðir og Kristín
Hinriksdóttir verslunarmaður.
Erna er dóttir Arnar
Harðarsonar, fv. rennismiðs,
og Höllu Mjallar Hallgríms-
dóttur, fv. bókara í Mos-
kylfingur þar til að hann
greindist sextán ára gamall
með krabbamein. Við tóku
strangar meðferðir og mikil
veikindi samfara þeim. Hann
endurgreindist þrisvar og
ávalt tókst að hemja sjúkdóm-
inn með lyfjagjöfum, þótt ill-
læknandi væri.
Þrátt fyrir veikindin lauk
Kári Örn stúdentsprófi frá
Verslunarskóla Íslands og
fyrsta ári í sálfræði við heil-
brigðisvísindadeild HÍ. Hann
starfaði sem blaðamaður ýmist
í föstu starfi eða í lausa-
mennsku eins og heilsan
leyfði. Síðast starfaði hann
fyrir íþróttadeild 365 miðla og
skrifaði um golfíþróttina.
Kári barðist fyrir bættu
heilbrigðiskerfi og betri lífs-
gæðum fyrir krabbameins-
greinda bæði í ræðu og riti og
tók m.a. þátt í mótun heil-
brigðisstefnu fyrir Pírata.
Hann talaði síðast á örráð-
stefnu Krafts um ketógenískt
mataræði, reynslu hans og
Júlíönu af glasafrjóvgunarferli
og þann kostnað sem krabba-
meinssjúkir þurfa að greiða
vegna veikinda sinna.
Útför Kára Arnar fer fram
frá Hallgrímskirkju fimmtu-
daginn 25. febrúar og hefst at-
höfnin klukkan 15.
fellsbæ. Systkini
Ernu eru Hörður
Arnarson,
kvikmyndagerðar-
maður í Los Ang-
eles, f. 12.11.1964,
og Oddný Mjöll
Arnardóttir, pró-
fessor í lögum við
HÍ, f. 16.1. 1970.
Þann 17. júní
2014 kvæntist
Kári Örn Júlíönu
Haraldsdóttur
hársnyrtisveini, f. 22.9. 1991.
Júlíana er dóttir Haraldar Júl-
íussonar lögfræðings, f. 6.7.
1964, og Ingibjargar Ein-
arsdóttur sérkennslustjóra, f.
26.2. 1965. Bræður Júlíönu
eru Ármann Haraldsson
tæknimaður, f. 1.3. 1989, og
tvíburarnir Margeir og Þor-
bergur Haraldssynir, f. 25.8.
1997.
Kári Örn ólst upp í Mos-
fellsbæ, stundaði fótbolta með
Aftureldingu og golf hjá Golf-
klúbbnum Kili í Mosfellsbæ frá
10 ára aldri. Hann var afreks-
„Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá
aftur huga þinn, og þú munt sjá, að þú
grætur vegna þess, sem var gleði þín.“
(Kahlil Gibran)
Gleðin að eignast fyrsta barna-
barnið, rauðhærðan, heilbrigðan,
fallegan dreng, sem var alla tíð
elskulegur og góður við ömmu
sína.
Sýndi fljótlega að hann var
gömul sál sem velti hlutunum fyr-
ir sér og hugsaði margt. „Amma,
hvers vegna lætur Guð unga fólk-
ið deyja en gamla fólkið lifa?“ Við
höfum ekki fengið svar við því.
Óx úr grasi, gekk vel í skólan-
um, glaður og átti góða barnæsku
hjá elskulegum foreldrum sínum,
Ernu og Hinrik. Fór í Versló og
allt gekk vel, en tæplega 17 ára
veiktist hann af krabbameini.
Hann lauk stúdentsprófinu fár-
veikur í lyfjameðferð.
Fór í gegnum þrjár lyfjameð-
ferðir og marga uppskurði þau 10
ár sem hann lifði með krabba-
meininu. Á milli komu reyndar
góðir tímar. Byrjaði tvisvar í Há-
skóla Íslands en varð að hætta er
krabbameinið tók völdin. Náði að
starfa sem blaðamaður um tíma.
Var góður penni, hélt úti bloggi
um baráttuna, sem margir fylgd-
ust með. Varð mikill baráttumað-
ur, stóð réttsýnn með lítilmagn-
anum. Hafði ákveðnar skoðanir,
fann fyrir hnignun heilbrigðis-
kerfisins á eigin skinni.
Kynntist ástinni sinni, Júlíönu.
Hún varð ljósið hans í lífinu og
dásamlegt var að fylgjast með
hamingju þeirra. Þau nutu þess
að ferðast eftir því sem heilsa
hans leyfði. Hún var stoð hans og
stytta þegar veikindin knúðu á.
Foreldrar hans Erna og Hinrik
voru alltaf á vaktinni, tilbúin að
létta undir ef á þurfti að halda.
Nú er þessu stríði lokið, allt of
fljótt. Kári stóð sig eins og hetja
með baráttuviljann, úthaldið og
ástina til Júlíönu að vopni.
Ömmuhjartað grætur dreng-
inn sinn, hann sem var svo mörg-
um góðum gáfum gæddur. Góður
penni, gat sungið og leikið á gítar,
náttúruunnandi, baráttumaður
fyrir réttlæti til handa sjúklingum
og öryrkjum. Hlýr og góður við
alla sem hann mætti á sinni erfiðu
lífsgöngu.
Nú er hann kominn í Sumar-
landið, laus við alla kvöl og veik-
indi. Trúi að þar bíði hans verk-
efni ekki síðri en hans miklu
verkefni hér á jörð.
Elskulegri eiginkonu hans Júlí-
önu, foreldrum Ernu og Hinrik og
systur hans Höllu Margréti sendi
ég innilegar samúðarkveðjur og
bið um styrk og sálarró þeim til
handa.
Halla M. Hallgrímsdóttir.
Elsku Kári Örn. Það er svo
óendanlega þungbært að þurfa að
kveðja þig svona fljótt. Orðin eru
fátækleg andspænis missinum og
sorginni en okkur langar samt að
minnast þín og þakka fyrir sam-
fylgdina með fáeinum orðum.
Við minnumst þess hvað allir
voru glaðir þegar þú komst í
heiminn og sórst þig í móðurætt-
ina með fallega rauða hárinu þínu.
Við minnumst bústins lítils
kropps með bollukinnar. Við
minnumst lítils spekings sem ætl-
aði að verða veðurfræðingur. Við
minnumst bólugrafins unglings
með uppbrettan kraga og húfu og
við minnumst ungs manns með
elskuna sína upp á arminn. Það er
svo margt sem kemur upp í hug-
ann þegar minningunum er leyft
að streyma fram. Appelsínugulu
golfbuxurnar. Hvíta húfan. Allar
kjötsúpurnar hjá ömmu. Brúð-
kaupsdagurinn þinn. Fallega
brosið þitt og stóru hendurnar
þínar. Öll örin. Öll knúsin, allir
sigrarnir og öll töpin í baráttunni
við krabbann.
Arnar var bara lítill leikskóla-
strákur þegar þú greindist fyrst,
og á milli ykkar myndaðist ein-
stakt samband. Hann sótti í að
heimsækja þig því þú varst svo
góður við hann, og við trúum því
að þessar heimsóknir hafi líka
gert þér svolítið gott.
Síðar kom ástin þín hún Júlíana
inn í líf þitt. Það var þín mesta
gæfa að finna hana og það hefur
verið yndislegt að fá að fylgjast
með ykkar fallega sambandi. Þið
tókust á við lífið saman af æðru-
leysi og styrk, með þroska langt
umfram árin ykkar.
Elsku Kári. Þrátt fyrir öll áföll-
in komstu alltaf sterkari til baka
og barðist hetjulega fyrir lífinu
með elskunni þinni. Þú varst
meira að segja búinn að ná
ákveðnum tökum á krabbanum
sjálfum, en á endanum voru það
fylgifiskar hans sem lögðu þig að
velli. Þú áttir svo margt eftir og
skilur eftir þig svo stórt skarð.
Elsku Erna, Hinni, Halla og
Júlíana. Þið hafið staðið svo fal-
lega með honum Kára ykkar og
barist með honum svo lengi. Við
vildum óska að við ættum töfra-
sprota sem gæti létt ykkur sorg-
ina en slíkt er víst ekki til. Við get-
um bara vonað að þið finnið leið til
að lifa með missinum og reynt að
vera til staðar fyrir ykkur ef á
þarf að halda. Það verður alltaf
bjart yfir minningunni um Kára
Örn Hinriksson.
Oddný, Gylfi,
Gísli og Arnar.
Ég kynntist honum Kára þegar
hann var nemandi í Verzlunar-
skólanum og mikið er ég þakklát
fyrir þessi gefandi kynni þó að
ástæða þeirra í upphafi hafi ekki
verið góð. Við náðum strax mjög
vel saman og héldum síðan þá
góðu sambandi og spjölluð oft
saman augliti til auglitis eða á net-
miðlum um lífið og tilveruna.
Kári var hæfileikaríkur ungur
maður. Skemmtilegur, kátur,
músíkalskur og vel liðinn. Hann
var líka mjög vel gefinn, sem sést
á því að þrátt fyrir erfið veikindi
og tímafrekar meðferðir á meðan
hann var hér í Verzló lauk hann
stúdentsprófi á réttum tíma. Við
útskriftina var honum afhent
stytta Merkúr, sem er heiðursvið-
urkenning til nemanda sem þykja
holl og sönn fyrirmynd fyrir nem-
endur skólans. Kári fékk ekki við-
urkenninguna af því að hann var
veikur heldur vegna þess hvernig
einstaklingur hann var. Það fengu
margir viðstaddir „ryk í auga“ að
sjá alla nýstúdentana klappa með
meiri krafti en áður þegar skóla-
stjórinn afhenti honum styttuna.
Hvernig hann tókst á við veikindi
sín og skrifaði um þau vakti að-
dáun samnemenda hans og starfs-
manna skólans. Kári tók líka þátt í
félagslífi skólans eins og hann gat
og fyrr um veturinn vann hann
„hlustendaverðlaun Vælsins“,
söngvakeppni Verzlunarskólans,
ásamt Jóni Ásgeiri vini sínum.
Kári var ótrúlega þroskaður
ungur maður sem þrátt fyrir allar
hindranir – og einmitt kannski
vegna þeirra – kunni að njóta þess
sem lífið hafði upp á að bjóða og
meta meira hið hversdagslega
sem flestir eru löngu hættir að
taka eftir. Hann kunni að „upp-
lifa“ hvað himininn er ótrúlega
fallegur, hvað var gaman í dag,
lyktin af grasinu og svo mætti
lengi telja. Hann vildi gera það
besta úr hlutskipti sínu – og sann-
arlega var þessi veikindatími hans
ekki eingöngu erfiður og nei-
kvæður því hann gerði svo margt
skemmtilegt og gott og kunni að
njóta lífsins til fulls. Hann átti sér
líka stóra drauma – var frábær
penni og var kominn í samband
við bókaforlag fyrir útgáfu á sögu
sinni. Fjölskyldan hans studdi
hann alla tíð í einu og öllu og hann
talaði alltaf svo vel um fólkið sitt,
systur sína, foreldra og ástina
sína hana Júlíönnu sem hann var
svo heppinn að finna og giftast.
Ég þakka Kára fyrir okkar vin-
áttu og sendi innilegar samúðar-
kveðjur til ástvina hans allra.
Klara Hjálmtýsdóttir.
Fyrsta minningin sem kemur
upp í hugann þegar við hugsum
um vin okkar hann Kára er þegar
við sem litlir strákar erum í fót-
boltaleik úti á leiksvæði leikskól-
ans Hlíð í Mosfellsbæ. Þar eydd-
um við nánast öllum okkar
útitímum spilandi fótbolta á eitt
mark þar sem markið var vega-
saltið á miðjum leikvellinum. Þar
sá maður strax að Kári var bar-
áttuglaður keppnismaður sem gaf
ekki tommu eftir. Þetta hugarfar
fylgdi honum alltaf og var
einkennismerki hans í öllum þeim
áskorunum sem urðu á vegi hans í
gegnum lífið.
Við vorum svo heppnir að fá að
kynnast Kára sem ungir drengir
og vera samferða honum gegnum
árin. Fátt fannst okkur vinunum
skemmtilegra en að etja kappi í
hinum ýmsu leikjum, hvort sem
það var golf, skák, hin ýmsu tölvu-
spil já eða bara hvað sem er. Alltaf
gat maður treyst á að Kári léti
mann heldur betur vita af því þeg-
ar hann hafði borið sigur úr být-
um. Það var ein af fjölmörgum
ástæðum fyrir því að gaman var
að vera í kringum hann, alltaf
stutt í grallarann.
Kári var með hjarta úr gulli og
allir sem kynntust honum fundu
fyrir góðri nærveru hans. Hann
var traustasti vinur sem hægt var
að hugsa sér, ávallt sanngjarn og
hreinskilinn.
Við gætum skrifað heila bók
um góðar minningar sem við átt-
um saman, slíkur er fjöldinn.
Á sama tíma og við kveðjum
æskuvin okkar sendum við sam-
úðarkveðjur til Júlíönu, Ernu,
Hinna, Höllu og annarra ástvina.
Benjamín dúfu gengið hefur
misst mikilvægan meðlim en við
munum gera okkar besta til að
halda fána þess á lofti um ókomna
tíð.
Axel Lárusson og
Wentzel Steinarr.
„Jói, er ekki frábært að vera
pabbi?“ Þessa spurningu fékk ég
frá Kára síðast þegar við hitt-
umst. „Mér finnst svo gaman að fá
barnasnöpp frá þér, strákurinn
þinn er algjör dúlla,“ bætti hann
við. Kári talaði um hvað hann
langaði að verða pabbi, sem rætt-
ist því miður ekki.
Leiðir okkar Kára lágu saman í
Verzlunarskólanum fyrir næstum
því 12 árum. Það er ótrúlegt að
hugsa til þess að tveir rauðhausar
hafi kynnst í Verzló. Þar komst ég
fljótt að því að Kári hafði munninn
fyrir neðan nefið; hann sagði sína
skoðun hvað sem öðrum fannst og
stóð fast á sínu. Einnig komst ég
að því að hann hafði mikinn áhuga
á fótbolta og hafði ákveðnar rang-
hugmyndir um ágæti franska
bakvarðarins Patrice Evra.
Haustið 2006 greindist Kári
svo með krabbamein. Ég skildi
ekki alveg hvernig það gat gerst.
Hann var eldhress tæplega 18 ára
strákur. Í staðinn fyrir að hafa
áhyggjur af X-inu í stærðfræði-
formúlum hafði Kári alvöru
áhyggjur. Hann náði að útskrifast
með bekknum og árin eftir út-
skrift fylgdist ég með baráttunni
hjá honum. Stundum gekk vel,
stundum illa. Við hittumst alltaf
reglulega, spiluðum, borðuðum
góðan mat og gerðum okkur glað-
an dag. Erfitt var að sjá að Kári
væri að berjast við hræðilegan
sjúkdóm. Hann var kominn með
yndislega kærustu, sem síðar
varð eiginkona hans, og lífið var
gott.
En allt í einu er jarðvistinni
lokið. Við Kári munum ekki hitt-
ast oftar og spjalla um bleyju-
skipti og knattspyrnumenn. Ég
sendi fjölskyldu hetjunnar úr
Mosó innilegar samúðarkveðjur.
Jóhann Ólafsson.
Elsku Kári okkar. Þú varst al-
gerlega einstök persóna, alltaf svo
léttur, ljúfur og kátur. Þú gast
alltaf séð hlutina í öðru ljósi en all-
ir aðrir og lést yfirleitt aldrei smá-
atriði fara í taugarnar á þér (nema
þau sem sneru að Manchester
United og hárinu þínu). Þinn
helsti kostur var hversu ákveðinn
og þrjóskur þú varst en það kom
þér oftar en ekki í gegnum ansi
þykka veggi. Þú hefur alltaf verið
mjög fróður maður, enda vel les-
inn eftir menntaveginn og eigin
rannsóknarvinnu á hinum stóra
veraldarvef. Eftir að hafa horfst í
augu við dauðann þó nokkrum
sinnum í gegnum ævina gast þú
kennt fólki ýmislegt um það
hversu ótrúlega dýrmætt þetta líf
okkar er. Við verðum þér ævin-
lega þakklátir fyrir þær lífsreglur
sem þú gast miðlað til okkar í
gegnum árin.
Við vorum ekki síður duglegir
að gera okkur glaðan dag, strák-
arnir í svokölluðu Ritfélagi sem
við settum á laggirnar. Þannig var
einn dagur á sumri frátekinn fyrir
gleðskap með þéttri dagskrá frá
morgni til kvölds. Veðrið var alltaf
eins og teiknað, hláturinn í fyrir-
rúmi og uppátækin misgáfuleg.
Sá eftirminnilegasti var óum-
deilanlega sumarið 2014 þegar við
notuðum daginn til að steggja þig
í aðdraganda að brúðkaupi ykkar
Júlíönu.
Svo þegar við skelltum okkur í
Evrópureisuna sumarið 2009, þar
sem við ókum rúma 6.000 km á
fjórum vikum. Þú tókst pabba-
hlutverkið á þig og ræstir okkur
strákana á hverjum morgni
klukkan 8.00 með því að rífa af
okkur sængurnar og blasta
Kasabian. Þú opnaðir líka hug
okkar gagnvart náttúrunni, um-
hverfinu og menningunni sem var
þarna allt um kring. Það tók þig
heldur ekki langan tíma að borga
upp ferðina, með stuttu stoppi við
pókerborð í Amsterdam var búið
Kári Örn
Hinriksson
✝ Ingibjörg Jóns-dóttir fæddist í
Hafnarfirði 12. júlí
1942. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Eir í Reykjavík 17.
febrúar 2016.
Foreldrar henn-
ar voru Lilja Sig-
urðardóttir, f. 13.
okt. 1913 í Hafn-
arfirði, d. 12. jan.
2000, og Jón Kat-
arínusarson, f. 17.
nóv. 1910, d. 8. okt. 1987. Syst-
kini: Sigurbjörn Ragnar, f. 17.
maí 1935, d. 1979, Birgir, f. 4.
okt. 1940, Magnea Inga, f. 16.
jan. 1945, Karólína Þóra, f. 31.
okt. 1946, Bára Fjóla, f. 10. júlí
1948, Guðmundur, f. 2. nóv.
1949, Reynir, f. 20.
jún. 1952, Konráð
Rúnar, f. 24. sept.
1953, Sigurður, f.
28. des. 1954, Sól-
rún, f. 3. ágúst
1956, Sigfríður
Lilja, f. 20. sept.
1959.
Afkomendur
Ingibjargar eru:
Svanfríður Lilja
Steinarsdóttir, f.
1963, d. 18.2. 1964.
Hrafnhildur Lilja Steinars-
dóttir, f. 1964, eiginmaður
Gunnar Guðnason. Börn: Unnur
Guðný Gunnarsdóttir, f. 1992,
Helena Sif Gunnarsdóttir, f.
2001, Alda Björg Sveinsdóttir, f.
1983, eiginmaður Ragnar Krist-
ján Skúlason, dótturdóttir Tara
Sif Ragnarsdóttir. Eyþór Stein-
arsson, f. 1965. Börn: Sóley
Steina Eyþórsdóttir, f. 1992,
Alex Freyr Eyþórsson, f. 1997.
Þorbjörg Steinarsdóttir, f.
1967, eiginmaður Pétur Ágústs-
son. Börn: Freyr Pétursson, f.
1985, Hersir Þór Pétursson, f.
1990, Axel Viktor Pétursson, f.
2004.
Birgir Hafliði Steinarsson, f.
1969, sambýliskona Hugrún
Erla Karlsdóttir. Börn: Svala
Rut Birgisdóttir, f. 1991, Sunn-
eva Birgisdóttir, f. 1993, sam-
býlismaður Andri Vigfússon,
dóttursonur Vigfús Birgir
Andrason, f. 2015. Elvar Örn
Birgisson, f. 1996, Karl Ingi
Birgisson, f. 2015.
Gunnar Ingi Gunnarsson, f.
1974, barn Valborg Lilja Gunn-
arsdóttir, f. 2007.
Útför Ingibjargar fer fram
frá Fossvogskirkju í dag, 25.
febrúar 2016, og hefst athöfnin
kl. 13.
Þegar dóttir Ingibjargar systur
hringdi í mig og sagði: „Það er
mamma, hún er farin“ kom það
mér ekki á óvart. Imba systir var
búin að vera veik lengi og vitað að
hverju stefndi. Það er aldrei hægt
að undirbúa sig gegn sorginni og
ekki ástæða til, því hún kemur
hvort sem er þegar nákominn fer.
Imba systir fæddist í Hafnar-
firði, nánar tiltekið á Urðarstíg 3.
Það var algengt á þessum tíma að
konur fæddu börn sín heima.
Fyrir voru tveir bræður hennar,
Ragnar og Birgir, sem fengu nú
litla systur.
Eftir að hafa búið á nokkrum
stöðum í Hafnarfirði með móður
sinni og bræðrum og seinna
Magneu Ingu, sem hafði bæst í
systkinahópinn, stendur enn einn
flutningurinn fyrir dyrum.
Halldórskot á Hvaleyri er
næsti dvalarstaður fjölskyldunn-
ar. Imba er þá fjögurra ára gömul.
Hún býr þar mestan hluta barn-
æsku sinnar eða frá 1946 til 1959
ásamt móður, systkinum og
fósturföður, Friðfinni K. Konráðs-
syni sjómanni. Allt í allt eignast
hún ellefu systkini sammæðra.
Þegar ég hugsa til baka þá
minnist ég systur minnar sem
glaðlegrar, kátrar og brosmildrar
stóru systur sem ég fór nú stund-
um í taugarnar á, sérstaklega þeg-
ar farið var á leynifund með vin-
konunum.
Hún gekk í Lækjarskóla í
Hafnarfirði og lauk þar fullnaðar-
prófi eins og kallað var, þá 13 ára
gömul. Þar átti hún nokkrar góðar
vinkonur sem fylgdust að fram á
fullorðinsár.
Hjá stórri fjölskyldu þarf marg-
ar hendur til heimilisstarfa. Víða
þurfti að taka til hendinni og hluti
uppeldis yngri systkina kom
ósjálfrátt í hlut þeirra eldri.
Imba var alltaf félagslynd, ef
hún var ekki að leika við okkur
krakkana, sækja mjólk á næsta
bæ, í sendiferð eða hringja í ljós-
móður þegar mamma var að eiga
börnin þá var hún að spila á gítar,
syngja, dansa úti á túni eða æfa sig
í að jóðla. Seinna fór hún á nám-
skeið í teikningu og eru margar
fallegar myndir til eftir hana, m.a.
teiknaði hún mynd af Halldórskoti
sem hangir uppi á vegg hjá mér.
Imba fór ung að vinna, m.a. í
fiski í Hafnarfirði og seinna í
Rafha.
Hún kynntist manninum sínum,
Steinari Karlssyni, fyrir tvítugt og
eignuðust þau fimm börn en
misstu fyrsta barnið á öðru ári.
Þau slitu samvistum.
Hún giftist Gunnari Sigurðs-
syni og átti með honum yngsta
soninn. Þau slitu samvistum.
Giftist síðan Guðna Sigfússyni
húsasmið, þau slitu samvistum en
héldu góðu sambandi á meðan
hann lifði.
Imba átti sínar góðu stundir en
líka erfiðar og þær tóku sinn toll.
Fyrir mörgum árum greindist
hún með þann erfiða sjúkdóm Alz-
heimer sem hafði betur að lokum.
Sendi börnum, barnabörnum og
barnabarnabörnum hennar mína
innilegustu samúðarkveðju.
Fjóla.
Ingibjörg
Jónsdóttir