Jólakver - 01.12.1924, Page 9

i
börnin hvert framan í annað og depluðu augunum
í laumi. Þau vissu, hvað til stóð. Hann var með eitt-
hvað innan í bréfi í hendinni. Hægt og hægt gekk
hann inn að rúmi sínu, settist niður og kallaði síðan
á börnin til sin. Þau gengu til hans hægt og stilli-
lega.
Aður fyr hafði það verið siður á Hóli eins og ann-
ars staðar að steypa tólgarkerti fyrir jólin, bæði í
strokk og lampaglösum. En nú var því hætt fyrir
skömmu, mest vegna þess, að fyrir nokkrum árum
hafði húsbóndinn keypt fullan stokk af útlendum
smákertum. Síðan hafði hann á hverjum jólum gefið
börnunum sín tvö smákertin hverju. Það þótti hampa-
minna en vera að steypa kertin heima. Þessi útlendu
smákerti voru líka allavega lit, og þótti börnunum
því meira gaman að þeim en hvítu tólgarkertunum.
En ekki var laust við, að þau reyndist ódrýgri.
Og nú var ennþá einu sinni komin sú stund, að
börnin áttu að taka á móti fallegu jólakertunum sín-
um. Oft og mörgum sinnum hafði Jói hugsað til
þeirrar stundar með fögnuði og tilhlökkun. Það var
hátíðlegasta stundin á árinn.
Nú vafði húsbóndinn bréfinu utan af kertunum
hægt og hægt. „Hérna, Einar minn og Þóra, og hérna
Jói minn. Það vildi nú svo illa til, að ekki varð nema
eitt eftir lianda þér. Eg skal muna eftir að bæta þér
það upp seinnau.
Börnin kystu hann fyrir kertin og löbbuðu til sæta
sinna. Einar hafði fengið ljósrautt og hvítt, Þóra blátt
og hvítt, en kertið hans Jóa var dökkrautt. Það var
fallegast af þeim öllum, en það var ekki heldur nema
eitt. Það var ekki laust við, að Jóa vöknaði um