Jólakver - 01.12.1924, Qupperneq 12

10
hvorn enda á borðinu undir baðstofuglugganum og
létu loga á öllum kertunum fjórum. Þau liöfðu tvö
á hvorum enda borðsins. En Jói sat á rúminu sínu
hjá Geira gamla utar í baðstofunni. Hann brseddi
kertið sitt á rúmstólpann. Skelfing var Ijósið fallegt,
þó að kertið væri svona lítið og ekki nema eitt. I
fyrra hafði hann haft sitt kertið á hvorum rúmstólpa.
Hann mundi það svo vel, að þá hafði verið bjartara
þeim megin, sem Geiri sat. En þá hafði hvorugt
kertið verið rautt. — Hann sat, góða stund hugfang-
inn og starði á rauða kertið og fallega ljósið.
En alt í einu var eins og einhverju væri hvíslað
að honum. Hann kiptist við og leit upp — beint
framan í Elínu litlu, sem sat hjá móður sinni á rúm-
inu á móti. Hún hafði líka horft á rauða kertið. Hún
var ennþá raunalegri á svipinn enn áður. Það var
auðséð, að hún barðist við grátinn. Aumingja Elín,
hún átti ekkert kerti, og ekki hafði hún nýja svuntu
eins og hún Þóra. Líklega hafði hún enga nýja flík
fengið fyrir jólin. — Jói leit aftur á kertið og horfði
á það um stund. Þvínæst gaut hann hornauga til
Elínar rétt sem snöggvast. Honum sýndist ekki bet-
ur en hún væri með tárin í augunum. Jói átti í hörðu
stríði við sjálfan sig. Hann mjakaði sér til í sætinu
og ræskti sig, strauk kertið að neðanverðu með fingr-
unum og fitlaði við hvíta kragann á nýju brjósthlíf-
inni með hinni hendinni.
Alt í einu reis liann á fætur og kipti kertinu af
rúmstólpanum, og kom þá dálítill smellur, þegar vax-
slitnaði frá trénu. Jói hikaði við um stund, en gekk
síðan beint yfir gólfið til Elínar litlu, rétti henni
kertið og sagði í hálfum hljóðum: „Þú mátt eiga