Jólakver - 01.12.1924, Síða 46

44
drengurinn lagðist til hvíldar í rúmið sitt, þar sem
hann svaf nú einn, þá dreymdi hann um stjörnuna.
Hann þóttist sjá englana, og þeir voru að fylgja
mörgu fólki upp eftir geislabrúnni. Og stjarnan opn-
aðist, og fagrir og víðir ljósheimar blöstu við hon-
um. Þar inni voru fjöldamargir englar, sem biðu eftir
hinum til þess að taka á móti þeim.
Og englarnir, sem þarna biðu, horfðu skínandi aug-
um á fólkið, sem leitt var upp geislabrúna og inn
í stjörnuna. Englarnir stóðu í löngum röðum, en
stundum gekk einn og einn úr röðinni að einhverj-
um af fólkinu, sem inn kom, faðmaði hann að sér
og bauð hann velkominn með kossi. Því næst leiddi
engillinn hann burt eftir breiðri götu, þar sem alt
var baðað í ljósi og geisladýrð. Og englarnir voru
svo glaðir og sælir yfir þessum endurfundum, að
drengurinn grét af gleði, þegar hann sá það.
En margir englar stóðu kyrrir og biðu. Það kom
enginn, sem þeir þyrfti að taka á móti. A meðal
þeirra var einn, sem drengurinn þekti. Föla og þreytu-
lega andlitið, sem einu sinni lá á koddanum heima
hjá honum, var nú orðið bjart og ljómandi, og þó
þekti hann systur sína, þar sem hún stóð meðal allra
hinna. Hún var orðin að fallegum engli.
Hún stóð og beið rétt fyrir innan dyrnar. Nú spurði
hún foringja þeirra, sem fylgt höfðu fólkinu:
„Er hann bróðir minn kominn?u
„Nei,u svaraði hann.
Vonin ljómaði á andliti hennar. En um leið og hún
sneri sér við og ætlaði burt, rétti drengurinn út hend-
urnar og kallaði: „Systir mín góð, ég er hérna. Taktu
mig til þín!u Þá leit hún á hann skínandi augum.