Morgunblaðið - 23.09.2016, Side 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 23. SEPTEMBER 2016
✝ Halldór Jó-hannes Guð-
finnsson fæddist í
Baldurshaga,
Borgarfirði eystra,
4. maí 1923. Hann
lést á hjúkr-
unarheimilinu Nes-
völlum Reykja-
nesbæ 12.
september 2016.
Foreldrar hans
voru hjónin Jóhann
Guðfinnur Halldórsson, f. 8.7.
1893 að Ekkjufellsseli í Fellum,
d. 24.12. 1973, og Sigþrúður
Björg Helgadóttir, f. 3.10. 1890 í
Njarðvík Borgarfirði eystra, d.
5.5. 1943. Bróðir hans var Helgi
Anton Guðfinnsson, f. 10.1.
1921, d. 19.3. 2000, og systir
hans var Sesselja Guðfinns-
dóttir, f. 11.12. 1929, d. 27.8.
1999.
Halldór giftist 1945, Ingi-
björgu Árnadóttur, f. 20.7. 1922,
d. 14.4. 2008 og bjuggu þau öll
sín hjúskaparár á Borgarfirði
eystra, í Sæbóli í Borgarfirði frá
1956, maki Ásgerður Þorsteins-
dóttir, börn þeirra eru Anna
Kristín, Inga Lára og Steinunn.
5) Inga Dóra, f. 1960, maki Indr-
iði Helgason, börn þeirra eru
Edda Kristveig og Dóra Sif, þau
slitu samvistum. Síðari maki
Ingu Dóru var Örn Örlygsson,
sonur þeirra er Adam Örn.
Halldór ólst upp að Bald-
urshaga í Borgarfirði eystra og
stundaði venjuleg bústörf og
sjósókn. Hann var nokkrar vetr-
arvertíðir í Vestmannaeyjum
við fiskverkun. Snemma beind-
ist áhugi hans að smíðum, sem
síðar urðu hans ævistarf. Hann
stundaði almenna smíðavinnu
og vann við brúarsmíði á Aust-
fjörðum nokkur ár en aðallega
starfaði hann við smíðar á Borg-
arfirði eystra, húsasmíði,
gluggasmíði og hann kom einn-
ig að smíði allmargra báta sem
síðar voru flestir gerðir út frá
Borgarfirði. Halldór tók sveins-
próf í húsasmíði seint á ferl-
inum, eða 1982, þá 59 ára gam-
all. Halldór lærði ungur að spila
á orgel og var hann kirkjuorg-
anisti við Bakkagerðiskirkju í
nokkra áratugi.
Útför Halldórs verður gerð
frá Útskálakirkju í dag, 23. sept-
ember 2016, og hefst athöfnin
klukkan 14.
árinu 1945 og síðar
í Odda í Borg-
arfirði frá árinu
1947 þar sem þau
áttu heimili allt til
ársins 2002, þegar
þau fluttu bæði á
hjúkrunarheimilið
Garðvang í Gerð-
um. Halldór dvaldi
á hjúkrunarheim-
ilinu Nesvöllum í
Reykjanesbæ síð-
ustu árin. Ingibjörg og Halldór
eignuðust fimm börn, þau eru:
1) Sigríður Björg, f. 1945, maki
Svavar Óskarsson, d. 1992, börn
þeirra eru Friðrik Steinar og Ír-
is Inga. Seinni maður Sigríðar
Bjargar er Jón Hjálmarsson. 2)
Árni Þór, f. 1948, maki Erna
Friðriksdóttir, börn þeirra eru
Ingibjörg og Hafdís. Þau slitu
samvistum. 3) Jón Már, f. 1952,
maki Kristín Jónsdóttir, börn
þeirra eru Sandra og Halldór
Ingi. Börn Kristínar frá fyrra
hjónabandi eru Guðrún Elsa og
Friðgeir. 4) Karl Vilhelm, f.
Elsku pabbi, nokkur orð til þín
að leiðarlokum.
Það eru skrítnar tilfinningar
að bærast með mér þessa dagana
núna þegar þú ert farinn. Gleði –
þakklæti – og söknuður. Gleði yf-
ir þeim minningum sem ég á síð-
an ég var barn og fullorðin. Þakk-
læti fyrir að þú fékkst að fara og
losna við kvalirnar sem þjökuðu
þig. Óhjákvæmilega sakna ég
þín. En einhvern tímann þurfum
við öll að fara og þinn tími var svo
sannarlega kominn. 93 ár eru
langur tími og eftir að mamma
fór var stórt tómarúm í þínu lífi.
Þú virtist aldrei hafa jafnað þig á
að missa hana. En trú mín er að
þú sért hjá henni núna.
Ég var að hugsa um það um
daginn þegar ég sat hjá þér og
var að rifja upp gamlar minning-
ar. Fyrst komu upp minningar
um gönguferðirnar upp í gil. Þú
barst okkur á bakinu yfir ár og
læki. Mamma var búin að hita
kakó, síðan var tjaldað og drukk-
ið kakó með kökum og smurðu
brauði. Síðan varst þú eins og
klifurgeit upp um fjöll og firnindi
með hamar og meitil ef þú skyldir
sjá fallegan steina. Þú tíndir
grjót hvar sem þú gast fundið
það. Enda voru steinar í öllum
hillum heima. Það var sama hvað
þú gerðir, þú gerðir það vel. Þú
smíðaðir, hús, báta, mublur og
brýr. Spilaðir á orgel í kirkjunni á
Borgarfirði í mörg ár. Einnig
varstu virkur í leikfélaginu í
nokkur ár. En þú varst ekki mik-
ið fyrir að láta taka eftir þér,
varst hlédrægur þó svo að það
hafi aldrei verið langt í húmorinn
hjá þér. Sumir áttu ekki gott með
að fatta hvað þú varst að meina,
enda ekki allra að ná þessum
kaldhæðnishúmor sem þú hafðir
alltaf á takteinunum. Þú sagðir
mér fyrir stuttu síðan að þú ættir
bara tvennt eftir í lífinu. Það var
að smíða bát og hús. Skil ekki
þetta með bátinn þar sem þú
varst með eindæmum sjóveikur
alla tíð. En draumurinn um að
byggja hús þar sem gamla æsku-
heimilið þitt var, sá draumur varð
aldrei að veruleika. Ég gleymi
ekki hvað þú varst strangur við
mig þegar þú varst að æfa þig að
spila fyrir messu, þá datt ég iðu-
lega í það að blístra með, en það
mátti ekki, það var guðlast, enda
varstu trúaður maður. Það var
ekki fyrr en það var fenginn
prestur til að fara með bæn og
blessa þig að þú slepptir tökun-
um, þá andvarpaðir þú og varst
farinn.
Elsku pabbi minn, það var fal-
leg og sorgleg stund. En það
færðist friður og ró yfir andlits-
drættina. Þú varst farinn.
Ég vil þakka öllum stelpunum
þínum á Nesvöllum umhyggjuna
og hvað þær voru góðar við þig.
Þegar þú lást banaleguna þá voru
þær ófáar sem komu og kvöddu
þig. Það var auðséð að þú áttir
stað í hjörtum þeirra.
Elsku pabbi, hvíl í friði og takk
fyrir samfylgdina og alla hjálpina
í öll þessi ár.
Þín dóttir,
Inga Dóra.
Tengdafaðir minn, Dóri í
Odda, hefur kvatt þessa jarðvist,
yfirvegaður og sáttur. Hann var
yndislegur maður, ljúfur og hlýr,
hógvær, nægjusamur og heima-
kær.
Hann hafði þessa skemmtilegu
kímnigáfu sem gjarnan var líkt
við öfugmæli.
Dóri var náttúrubarn sem naut
sín í firðinum fagra, sannfærður
um að ei væri til fegurri staður á
landinu.
Þessi tíu klukkutíma ferð í
heimsókn til afa og ömmu var
auðveld og gleðitengd. Þegar við
nálguðumst Borgarfjörð vissu
börnin að amma beið með kræs-
ingar og afi beið við gluggann eft-
ir að sjá bílljósin birtast. Þá var
hann ætíð búinn að hringja sím-
talið „hvar eruð þið stödd?“. Það
var fallegt að sjá hvað hann af
mikilli natni hugsaði alla tíð vel
um Ingibjörgu sína og megum
við margt af því læra.
Dóri var ekki mikill söguafi en
lét verkin tala, tók litlar barna-
hendur í sínar og trítlaði niður í
fjöru.
Þar var hann á heimavelli og
börnin mín nutu samverustund-
anna sem voru fullar af fróðleik,
skemmtun og með afa sem naut
þess að kenna þeim á fjöruna,
steinana, öldurnar og flóð og
fjöru. Svo var farið heim í Odda
þar sem tengdamamma beið með
pönnsur eða vöfflur, vel dökkar
handa okkur Dóra.
Hann hafði yndi af heimsókn-
um og kaffibollaspjalli. Hann
stóð við gluggann á morgnana og
tók alltaf svo glaður á móti okkur
í morgunkaffið, mundi alltaf eftir
súkkulaðimolum og svo var
spjallað og lagt á ráðin með dag-
inn, berjamó, bryggjuveiði, út í
Höfn eða hvaða brekkur eða gil
ætti að þræða í „fjársjóðs“-
steinaleit dagsins.
Við eftirlifendur yljum okkur
ekki einungis við minningar um
ljúfar samverustundir, einnig um
þá visku og innsýn sem hann gaf
okkur í hvernig á að hlúa að þeim
sem maður elskar.
Kristín Jónsdóttir.
Halldór Jóhannes
Guðfinnsson
Þorvaldur Ólafs-
son var heilsteypt-
ur og góður dreng-
ur sem ég kveð
með söknuði. Við vorum sam-
kennarar í áratugi, áttum oft
samleið í frístundum og því auð-
velt að minnast hinna mörgu
góðu kosta hans. Vinnu sína
skipulagði hann af kostgæfni og
nákvæmni eins og sást t.d. vel ef
litið var á skólatöfluna í eðl-
isfræðistofunni. Þar sá maður í
hnotskurn frábært skipulag,
skýra og fallega rithönd og
vandvirkni í framsetningu.
Þorvaldur var víðlesinn og
sjaldan komið að tómum kof-
unum hjá honum, en fróðleikn-
um deildi hann með okkur af
einstöku lítillæti. Hann var há-
menntaður eðlisfræðingur og af-
ar vel heima í stjörnufræði, en
gat líka sökkt sér niður í ævi-
sögur stjórnmálamanna, sagn-
fræðirit eða tungumál eins og
esperanto og ítölsku. Einnig var
hann margfróður um ættir og
ættfræði og samdi m.a. rit um
sína eigin ætt. Um skeið sóttum
við báðir saman námskeið í bók-
bandi og þar sýndi hann að
sjálfsögðu sama áhuga og vand-
virkni og annars staðar. Hann
hafði gaman af að glíma við alls
konar verkefni. Ég sé hann t.d.
fyrir mér í hádegishléi á kenn-
arastofunni að ráða þýskar
krossgátur og þá oft með sagn-
fræðing og þýskukennara sér
við hlið.
Við sem höfum verið sam-
ferða Þorvaldi og Brynju langa
hríð, m.a. á skemmtifundum og í
ferðalögum til Rússlands, Eist-
lands og Kína, höfum ekki ein-
ungis notið fróðleiks hans, held-
ur einnig og ekki síður
skopskyns, frásagnargáfu og
einstaklega þægilegrar og góðr-
ar nærveru. Eftirminnilegt var
að fara með þeim hjónum út í
Galtarey og Öxney á Breiðafirði.
Þorvaldur sat í stafni bátsins og
horfði fránum augum fram á leið
og við stjórnvölinn sat Brynja
og stýrði af kunnáttu milli
skerja og eyja.
Að leiðarlokum þökkum við
Hrafnhildur fyrir allar samveru-
stundirnar með þessum góða
vini og lítilláta mannkostamanni.
Við sendum Brynju og fjölskyld-
unni innilegar samúðarkveðjur.
Brynjúlfur Sæmundsson.
Góður vinur, Þorvaldur Ólafs-
son, hefur kvatt okkur allt of
snemma. Ég kynntist Þorvaldi
haustið 1964 þegar hann kom til
náms við Háskólann í Ósló og
bættist í vaxandi hóp okkar ís-
lenskra námsmanna sem þar
dvöldu. Flest öll bjuggum við á
stúdentabænum Sogni þar sem
Guðrún Brunborg hafði keypt
búseturétt fyrir Íslendinga í
minningu sonar síns sem var
drepinn á stríðsárunum. Á Sogni
höfðum við líka sérstaka setu-
stofu þangað sem íslensku blöð-
in komu og við gátum haldið þar
margvíslegar samkomur. Þor-
valdur var skarpgreindur og
skemmtilegur með þroskað og
heillandi skopskyn og ljúfa nær-
veru. Hann féll því strax vel í
hóp okkar og við urðum góðir
vinir og hann var fastagestur á
mínu heimili. Ég minnist
margra góðra samverustunda
frá námsárunum, bíóferðum,
bjórdrykkju á „Kassanum“ og á
Íslendingastofunni, skíðaferða
og gönguferða í Nordmarka.
Þótt hann væri í námi í eðl-
isfræði og ég í jarðfræði tengd-
ust fagsvið okkar að því leyti að
Þorvaldur Ólafsson
✝ ÞorvaldurÓlafsson fædd-
ist 11. ágúst 1944.
Hann lést 11. sept-
ember 2016.
Útför hans var
gerð 19. september
2016.
bæði beittum við
röntgengreiningum
við rannsóknir í
kandídatsritgerðun-
um okkar. Mér var
hins vegar óskiljan-
legur áhugi hans á
heimspeki þar sem
glíma mín við heim-
spekisögu í „fýl-
unni“ hafði verið
mjög þungbær.
Þegar Þorvaldur og
Brynja hófu sambúð og fluttu í
næstu blokk við okkur Helga í
stúdentabænum á Kringsjå
styrktist vinskapurinn og við
vorum í nær daglegum sam-
skiptum. Síðasta kvöldinu sem
ég dvaldi í Ósló áður en ég flutti
heim eyddi ég hjá þeim hjónum
ásamt litlu dóttur minni sem ég
hafði fengið í hendur daginn áð-
ur. Þar fékk ég góða aðstoð og
ráðleggingar hjá reyndari for-
eldrum, veislumat og gjafir til
Svanhildar. Eftir að við fluttum
heim að loknu námi fórum við í
ólíkar áttir og við tók vinna, basl
og búskapur og samverustund-
um fækkaði. Þrátt fyrir það
slitnuðu vináttuböndin aldrei og
við héldum alltaf sambandi þótt
langt gæti verið milli samfunda.
Að leiðarlokum vil ég þakka fyr-
ir ánægjulega samfylgd og bið
Brynju og fjölskyldu Þorvaldar
blessunar.
Hrefna Kristmannsdóttir.
Það er sárt að þurfa að
kveðja Þorvald Ólafsson, hrein-
skilinn heiðursmann, eftir löng
og náin kynni. Haustið 1972 hóf-
um við báðir kennslu í Mennta-
skólanum við Tjörnina (síðar við
Sund) og stuttu síðar keyptum
við hvor sína íbúð í sama húsi.
Þar höfum við búið með fjöl-
skyldum okkar þar til fyrir mán-
uði að Þorvaldi var sá kostur
nauðugur að flytja í hentugra
húsnæði vegna heilsubrests.
Þorvaldur var menntaður í
eðlisfræði og kenndi hana að-
allega auk stjörnu- og stærð-
fræði fyrstu árin. Hann var ein-
arður kennari, mjög vel að sér,
vandaður og heill í öllu sem laut
að kennslu sem öðru. Skipulag
og reglufesta var honum í blóð
borin og hann hafði fastmótaðar
skoðanir á kennslu, sem fóru
kannski lítið eitt á skjön við það
sem kallast „nýmóðins kennslu-
hættir“. Það er ástæðulaust að
draga fjöður yfir að hann naut
sín betur að kenna þeim sem
höfðu einlægan áhuga á eðlis-
fræði en öðrum. Hann rækti
starf sitt af fádæma skyldu-
rækni og lagði aldrei nema gott
eitt til, þó að það hlyti ekki ætíð
hljómgrunn. Í meginatriðum
fóru skoðanir okkar saman og
vorum við oft sagðir gamlir í
hettunni.
Mörg verk unnum við saman
við að fegra og bæta hús og
garð við heimili okkar undir
stjórn Brynju og Sólveigar. Þar
kynntist ég drengskap Þorvalds
og nákvæmni, þar sem allt var
mælt upp á brot úr millimetra.
Með honum var gott að vinna en
dágóður tími fór í umræður um
flest á milli himins og jarðar.
Þorvaldur var duglegur við að
lesa, bæði gamalt og nýtt, og
miðlaði óspart úr fróðleiks-
brunni sínum. Þá hafði hann
næmt skopskyn og sagði vel frá.
Að eðlisfari var Þorvaldur lít-
illátur og hafði sig ekkert í
frammi á opinberum vettvangi.
Það var að mörgu leyti skaði,
því að hann hafði vit umfram
marga sem hærra létu. Á hinn
bóginn varð það hlutskipti hans
að uppfræða og leggja grunn að
menntun æskufólks. Fékk hann
það ríkulega umbunað þegar
hann frétti af frama fyrrverandi
nemenda sinna.
Eins og eðlisfræðingi sæmir
forðaðist Þorvaldur að leita
langt yfir skammt eftir skýr-
ingum á hlutum. Hann var raun-
sær maður. Ég get ekki látið hjá
líða að greina frá litlu atviki sem
olli honum talsverðum heilabrot-
um.
Eitt sinn vorum við að leggja
flísar í anddyri. Þorvaldur fer þá
að segja mér af smásögu sem
hann var að lesa um endurkomu
Snorra Sturlusonar á leið upp í
Reykholt í rútu og birtist í
Tímariti MM. Stuttu seinna
kemur dóttir hans fram á stiga-
pallinn og kallar: „Pabbi, það er
síminn til þín.“ Þorvaldur svar-
aði: „Ég hef engan tíma, en hver
er það?“ – „Það er Snorri
Sturluson,“ sagði hún. „Þá verð
ég að svara,“ sagði Þorvaldur,
hljóp upp og tók símann. – Þetta
var þá nemandi með þessu
nafni, sem var að leita ráða um
skýrslugerð í eðlisfræði. Þótti
okkur báðum þetta einkennileg
tilviljun, að eini nemandi af
nokkrum þúsundum sem bar
þetta nafn skyldi hringja á þess-
ari stundu.
Nú er skarð fyrir skildi við
fráfall Þorvalds. Við fjölskyldan
„á neðri hæðinni“ söknum
trausts vinar og hlýjar þakkir
fara um hugann fyrir áratuga
samfylgd. Við vottum Brynju,
börnum þeirra og öðrum ætt-
mennum samúð okkar.
Ágúst H. Bjarnason.
Út við ysta haf eru Horn-
strandir, þar er sólarlagið engu
líkt. Þar er saga í hverjum steini
og litafegurð jarðarinnar meiri
en víða annarsstaðar. Þar
kynntumst við Þorvaldi og
Brynju í okkar fyrstu Horn-
strandaferð. Þá eignuðumst við
dýrmætan sjóð, fjársjóð sem
fólst í vináttu þeirra heiðurs-
hjóna. Við kynntumst yfirveg-
uðum og vönduðum persónum
með húmor að leiðarljósi og
hæfileikann að leita eftir því
góða hjá öðrum. Maður er ríkari
að hafa kynnst slíku mannkosta-
fólki og það ríkidæmi fylgir
manni út lífið.
Nú er Þorvaldur farinn frá
okkur, horfinn yfir móðuna
miklu en eftir standa minningar
margar og góðar. Gönguferðir á
Hornströndum með allt á bak-
inu, tjaldið, matinn og allt ann-
að, samverustundir við varðeld í
Reykjafirði, þá vorum við kölluð
saltfisk- og skötuhópurinn,
Lónsöræfaferð, Stórurð og vík-
urnar, skíðaferðir og margar
fleiri ferðir. 12 manna hópur
sem ferðaðist saman vítt og
breitt um landið okkar. Þorvald-
ur var þar einstakur félagi,
skemmtilegur og hugmyndarík-
ur, hjálpsamur og mikill gleði-
gjafi. Á þessum árum kölluðum
við okkur Fótavist en seinna
meir urðum við jeppahópur og
hétum þá Jeppavist enda hætt
að bera allt á bakinu.
Þorvaldur var fæddur kenn-
ari og hæfileikar hans á því sviði
voru miklir og við nutum góðs
af. Þegar hann talaði var hlust-
að, þegar hann hlustaði tók
maður eftir því. Þorvaldur var
greindur maður og víðlesinn,
hógvær í öllum umræðum og
orðvar. Þorvaldur mun lifa í
minningunni sem hinn sanni
góði drengur sem gekk meðal
vina og vandamanna og sáði ilm-
jurtum við götu sína, hann barst
ekki mikið á, tróð sér hvergi
fram til mannvirðinga. Þannig
maður var hann.
Það er lærdómsríkt og þakk-
arvert að hafa kynnst kennaran-
um og mannvininum Þorvaldi
Ólafssyni, við erum öll ríkari
vegna þeirra kynna.
Lífs míns þegar dagur dvín
í dýrðina stíg ég inn
á sumardegi er sólin skín
ég sofna vildi herra minn.
(Valdimar Guðmundsson)
Elsku Brynja, börnin ykkar,
barnabörn og ástvinir allir, við
sendum ykkur öllum okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Fyrir hönd félaga úr Fótavist,
Ragna Valdimarsdóttir.
Ljúflingur
kvaddur.
Gott er að hafa
verið samtíða manni
á borð við Eirík Smith. Hann lét
sig varða hvað kollegar hans voru
að fást við, hvort þeir væru að
breyta stefnu – eða væru leitandi
og fundvísir á ný og ókönnuð lönd
í ríki náttúrunnar. Eiríkur jós úr
ótæmandi brunni hennar: brunni
ljóss, forms og lita.
Hann studdi ungar listaspírur;
kennsla hans í vatnslitun fyrir
hóp kvenna á Suðurnesjum er
gott dæmi um hversu veitull
hann var á tíma sinn og reynslu.
Hann dáði vatnslitinn fyrir hve
svörull hann var og tær. Ég man
eftir heimsókn hans á sýningu
mína í Gerðarsafni fyrir 20 árum;
„mig langaði að sjá hvað þú værir
Eiríkur Smith
Finnbogason
✝ Eiríkur SmithFinnbogason
fæddist 9. ágúst
1925. Hann lést 9.
september 2016.
Útför hans var
gerð 20. september
2016.
að fást við núna“
voru orð hans – auð-
vitað gladdi það mig
að hann skyldi gera
sér ferð fyrir for-
vitni sakir um mín
verk. Vatnsliturinn
var ekki alltaf hátt
skrifaður um þær
mundir, en þar var
Eiríkur á heimavelli
og virtur vel. Tær-
leiki miðilsins ein-
kenndi akvarellur hans. Eiríkur
var öðruvísi þenkjandi en margur
listamaður af hans kynslóð og var
hvorttveggja í senn; sprellikarl
og höfðingi. Klæðaburður Eiríks
bar fagurkeranum vitni, kauða-
skapur var ekki til í hans orða-
bók.
Ég þakka þessum ljúflingi
samfylgdina um lendur listarinn-
ar.
Við Hörður sendum Bryndísi
konu hans og fjölskyldu þeirra
innilegar samúðarkveðjur Þau
áttu samvistir við góðan og gjöf-
ulan mann og hafa mikils að
sakna.
Kristín Þorkelsdóttir.