Dagblaðið Vísir - DV - 15.05.2015, Síða 36

Helgarblað 15.–18. maí 201536 Fólk Viðtal
H
ún býr í fallegri íbúð í mið-
bæ Reykjavíkur, íbúð sem er
algjörlega rökrétt umhverfi
fyrir persónu hennar. Falleg
og björt, persónulegir mun-
ir uppi um alla veggi, nýju og gömlu
blandað saman, kaffiilmur og tónar
af vínylplötu.
Á meðan Sigga útbýr ilmandi og
rótsterkt kaffi handa mér segir hún
mér frá spennandi verkefni Sigrúnar
systur sinnar. „Ég er svo montin af
systur minni í dag. Hún er að útskrif-
ast úr vöruhönnun í LHÍ og gerði
svo geggjað lokaverkefni, lét ein-
hverja myglusveppi vaxa utan um
bílvél og éta af henni eiturefnin.
Hún er annars líffræðingur og fram-
kvæmdastjóri í Fjölskyldu- og hús-
dýragarðinum og ákvað svo að skella
sér í vöruhönnun. Ég er búin að sitja
og bíða eftir að heyra í henni í út-
varpinu, eins og ég veit að fólk gerði
þegar það fór að heyrast fyrst í mér.“
Stór systrahópur
Sigríður er alin upp í hópi fimm
systra, fyrst í Hlíðahverfi og síð-
ar Laugardal. „Svo eigum við jörð,
norður í landi. Það er bærinn Kleifar
nálægt Blönduósi. Við vorum allar
þar í sveit hjá ömmu og afa sem voru
bændur þar, og síðar bróður hennar
mömmu. Ég var þar öll sumur þegar
ég var að alast upp, en sat mest á
heyvagninum og dúllaðist á meðan
systurnar voru látnar vinna. Mamma
á bæinn í dag, þar er enginn búskap-
ur, frekar ættaróðal. Báðir foreldrar
mínir eru frá Norður landi en ég er
fædd og uppalin í Reykjavík.“
Sigga er langyngst, fædd í nóv-
ember 1982, en systurnar fæddust á
rúmlega 20 ára tímabili. „Ég er dálítið
örverpi, sérstakt stak í þessu mengi.
Systurnar voru meira eins og mömm-
ur mínar. Eftir að ég eltist breyttist
þetta. Við Solla, sem var næstyngst
og 10 árum eldri en ég, urðum mjög
góðar vinkonur eftir að ég komst yfir
leiðindi unglingsáranna. Svo styrktu-
st böndin milli okkar enn meira eftir
að veikindin komu upp á. Við erum
allar miklar vinkonur.“
Tvær systur létust úr heilaæxli
Þegar Sigga talar um veikindin,
er hún að vísa til þess að tvær úr
systrahópnum, Solveig og Ingileif,
létust fyrir ekki svo löngu eftir bar-
áttu við krabbamein í heila. Inga dó
2010 og Solla 2014. Inga um páska
og Solla í byrjun sumars. Það er talið
vera tilviljun að systurnar hafi báðar
dáið úr sama meini, og það er ekki
talið ættgengt. „Inga gekk miklu
lengur með sitt mein. Hún fékk fyrst
heilablóðfall og í kjölfarið æxli sem
var fjarlægt 2007 með góðum ár-
angri. Svo kom þetta upp aftur og
var þá þess eðlis að ekki var hægt að
fjarlægja meinið eða geisla það.“
Sigga segir að fjölskyldunni þyki
ekkert voðalega þægilegt ef einhver
fær höfuðverk eftir það sem á undan
er gengið. „Fyrst fannst mér að við
ættum allar að fá að fara í allsherjar-
rannsókn, en svo fór ég að velta
fyrir mér hvort það væri betra fyrir
einhvern. Ef maður finnur engin
einkenni og líður vel, á maður þá
að hafa stöðugar áhyggjur? Ég veit
ekki alveg hvar ég stend gagnvart
þessu í dag. Hugrenningatengslin
eru samt aðeins öðruvísi, ef maður
fær höfuðverk eða svima til dæmis,
þá er það skrýtið. Ég er ekki beint líf-
hrædd, ekki meira en eðlilegt þykir.“
Rugl var merki um veikindi
Sjúkdómsferill Sollu var hraðari, en
fyrstu einkennin voru rugl. „Inga
systir breyttist líka þegar veikindi
hennar ágerðust, reyndar miklu
hægar en Solla. Hún varð rugluð
og ringluð á engum tíma, sögurnar
voru alveg ótrúlegar og fyndnar á
sama tíma. En auðvitað voru þetta
merki um mjög alvarleg veikindi.
Það þekktu allir Sollu, hún var svo
mikil félagsvera. Þegar hún var
orðin veik bjó hún að mestu heima
hjá mömmu og pabba. Hún var
orðin dálítið rugluð vegna heilaæxl-
isins. Mamma og pabbi voru dug-
leg að fara niður í bæ og rölta um
með henni, þeim þótti hún heilsa
svo mörgum niðri í bæ og trúðu eig-
inlega ekki að hún þekkti allt þetta
fólk, héldu að hún væri bara svona
hress og léttrugluð. Svo kom bara í
ljós að hún þekkti allt þetta fólk.
Ég var að hugsa í gær um mann
sem ég hitti alltaf í bænum. Hann
dó nefnilega líka úr heilaæxli. Hann
var svo ferlega sætur þessi maður.
Allt í einu byrjaði hann að heilsa
svona fallega, og knúsa mig úti á
götu. Mér fannst þetta svo geggjað
og skemmtilegt, hann gerði borgina
aðeins skemmtilegri með því að
smita frá sér hlýju og gleði. Ég söng
svo í jarðarförinni hans.
Þetta lýsir sér kannski dálítið
svipað og sumir geðsjúkdómar.
Stundum að minnsta kosti.
Þegar þessar breytingar verða á
persónuleikanum og hegðun fólks.“
Það voru allir sterkir
Sigríður söng í jarðarförum beggja
Söngurinn,
sköpunin og sorgin
Sigríði Thorlacius þekkja íslenskir unnendur
tónlistar mætavel. Hún hefur á síðasta áratugnum
eða svo sungið sig inn í hjörtu okkar, í fjölbreyttri
tónlist til dæmis með hljómsveitinni Hjaltalín, með
Sigurði Guðmundssyni og Tómasi R. Einarssyni svo
fátt eitt sé nefnt. Sigríður er yngst fimm systra en
tvær hefur hún þurft að kveðja eftir baráttu þeirra
við krabbamein. Við settumst niður heima hjá Siggu
í miðbænum og spjölluðum um lífið, dauðann,
sönginn og mögulegar blómabúðir framtíðarinnar.
Ragnheiður Eiríksdóttir
ragga@dv.is
„Mig hefur líka oft
langað mikið til að
eiga blómabúð, og það er
nú ekkert útséð með það.
Í eldhúsinu heima
Sigga á eitt sætasta
eldhús í bænum og býður
upp á dásamlegt kaffi.
MyndiR SigTRygguR ARi